محبوبم ( نامه ی شماره دو )

محبوبم...

دنیا زوالی بیش نیست. 

و آنچه از ما خواهد ماند، گورهایی ست که تنهایی را به تاریک ترین شکل ممکن نشانمان می دهد. 

چراغی روشن کن و پرده ی اتاق را کنار بزن. 

مردان تنها، ملوانان غمگینی اند که شب ها و در پی جایی امن، به خیابان ها می زنند. 

چراغی روشن کن و با آهنگی که دوستش داشتیم به آرامی و رو به پنجره برقص.

بگذار فانوسی که از اتاق تو چشمک میزند، ملوانان شب را از غرق شدن نجات دهد.

| حمید جدیدی |