"دیگه دوسم نداره"
با حرکت ظریف دستش، کل موهای لطیفش را ریخت یک طرف صورتش و گفت:
خب چیکار کنیم؟ دست خودمون نیست. یه وقتا فکر میکنیم دوسمون ندارین. همه ی وجودمون میشه قلب و هی میکوبه. غرغرامون شروع میشه. چشممون به عکس العملتون بعد از زخم زبونامونه. هرچی بگین، هر رفتاری کنین میشه جواب همون "دیگه دوسم نداره"های توی مغزمون.
دستم را زیر چانه ام زدم و موشکافانه نگاهش کردم.
حرف هایش را ادامه داد: حالا شما چیکار میکنین؟ بعد از شنیدن حرفا و دلخوریامون عصبانی میشین، یا سرمون داد می کشین، یا میذارین میرین، بعد ما هم مطمئن میشیم دوسمون ندارین. کل وجودمون میمیره.
خودم را نمیدیدم، اما مطمئن بودم چشمانم گرد شده و ابروهایم بالا پریده اند. این موجود لطیف که گاهی از یک مامور اعدام مصمم تر میشد، همه ی احساساتش را با نیش و کنایه به جانم میریخت تا بداند دوستش دارم یا نه؟؟! و بعد هم انتظار داشت گیج و عصبانی نشوم؟
مستأصل نگاهم را دوختم به صورتش.
- خب؟ پس بفرمایید وقتی یه ریز دارین به خاطر تصوری که خودتونم میدونید اشتباهه، سرمون غرغر میکنین و میگین دوستون نداریم، در حالی که میدونین داریم، باید چیکار کنیم؟ عصبانی نشیم؟
با کلافگی جوری نگاهم کرد که انگار مردها خنگ ترین موجوداتی هستند که تا به الان خلق شده اند.
- ما از کجا باید بفهمیم دوسمون دارین وقتی مدام بدخلقی می کنین؟ وقتی یهو ساکت میشین و هرچی دلیلشو میپرسیم هیچی نمیگین؟ وقتی ناراحتیمونو میبینین و به جای اینکه از دلمون درارین و بگین دوسمون دارین، بدخلق تر میشین و مواخذه مون می کنین؟ وقتی...
جمله ی آخرش کلید شد و قفل مغزم را باز کرد.
همین طور که داشت با ناراحتی مثل مسلسل همه ی حرف های دلش را به زبان می آورد، بی هوا پریدم در آغوشش کشیدم و بوسه ای محکم بر پیشانی اش زدم.
چند ثانیه ساکت و مبهوت نگاهم کرد. بعد چشمانش را بست، سرش را به شانه ام تکیه داد و با آرامش گفت: حالا شد!
| آنا جمشیدی |
