باز مجروح ِ تو ، مهجور از تو
آب بـُرده ست مرا با دامن ...بپـران خـوابِ مرا با سیلـی!
"ترس" یعنی تو جوان باشی و من ، یک زن ِ چادری ِ زنبیلی...
من، به اندازه ی تن ها ، تنها...گیر کردم ته ِ بن بست ِ جنون
تـــو ، شریک ِ همـه ی بسترها ! باهمه خلق ِ خدا فامیلی ..
مرض ِ راضی ِ مرز ِ تو شدن ،اصل ِ خود- داری و خود-دوری نیست؟
تو کــه هر روز ِ خدا ، در من گیر ..تو که بی مرگی و بی تعطیلی ..
زن ِ برفی ، تب ِ دوری دارد .. آشپزخانه به باران نزدیک...
تو نیایـــی، به دلت خواهد ماند داغ ِ این بستنی ِ وانیلی !
درک کن ! فاحشه ها باکره اند! خانه امن است اگر در باز است ..
گاه مجبــوری ، اگر مختاری ! مثل مــادرشدن ِ تحمیلی ...
زخم بر زخمه ... نشد، زخمه به زخم !من به ساز ِ تو برقصم تا کی؟؟
باز مجروح ِ تو ، مهجور از تو ...دلـم و قافیـه هایم نیلی..
شب ِ ما ، از سر ِ خط ، ساختگی ست ..نقش ِ دیوار شدن کم دارد !
قدِ یک پنجـــــره ، خورشیدی کـن ! خسته ام از قفس ِ تاویلی ..
سی و یک ساله شدم..سی مرغم ، که به یک تیر ، می افتم از خون...
بــــه تمنـــای شکار ِ تــــو شدن ، منم و پاشنه ی آشیلی!
زن ، گذشت از سی و آب از سر ، تا توی آغوش تو ماهی بشوم ..
همسرم پشت به من خوابیده .. بغلم کن تو که عزراییلی !
| طاهره خنیا |
