یاد گرفتم غمگین نشوم

می دانی؛ دیگر یاد گرفته ام که با این چیزها، غمگین نشوم. 

نازنین می گوید: "تو دیگر چه جانوری هستی؟"

باورت نمی شود. با دیدن یک کامیون که صدها متر دورتر از جاده ی اصلی در بیراهه ای، به کندی می راند و گرد و خاک به پا می کند، دچار غم عمیقی می شوم. 

یا همیشه از رفتن به خانه های نوساز که اثاث تازه، گوشه و کنار اتاق هایش، تلنبار شده، وحشت دارم. می ترسم از پنجره اش  بیرون را نگاه کنم و برف، در حال باریدن باشد. 

بعضی شعرها، بعضی آهنگها. نمی دانم. مثلا همان شعری که همه اش با این مصرع کوتاه، پایان می یافت که "ای کاش  عشق را زبان سخن بود".

گاهی تعجب می کنم که یک ایرانی، بعد از شنیدن این شعر، لبخندی می زند و فقط به همین   اکتفا می کند که زیبا بود.

فقط همین؟

در حالی که هر بار آن را می شنوم، صورتم از اشک، خیس می شود...

| حامد اسماعیلیون |