دوری

بعد از اینکه حرفاش تمام شد رفتم سمت اتاق

آقای بردلی رو برداشتم و اومدم روبروش واستادم 

آقای بردلی را آوردم بالا و بهش گفتم اینو میبینی؟

ازحالت چشمها و لبخند معنادارش میتونستم این رو بفهمم که فکر میکنه دارم باهاش شوخی یا بازی میکنم، در حالی که من در یکی از جدی ترین لحظات زندگیم داشتم اون سوال رو ازش میپرسیدم.دوباره سوالم رو تکرار کردم "آیا آقای بردلی رو تو دستام میبینی؟" 

این بار با یه حالتی که انگار لبخندش خشک شده باشه وکم کم احساس میکنه سوالم هیچ شباهتی به بازی و یا شوخی نداره جواب میده: آره میبینمش.

آقای بردلی رو پایین آوردم وبه سمت میز نهارخوری اونطرف حال رفتم

آقای بردلی رو نشوندم رو میز نهار خوری و پرسیدم حالاچی؟ میبینیش؟ 

سرش رو به علامت تایید تکون داد 

تعجب و کنجکاوی تنها مولفه هایی بودند که اون لحظه میتونستم توی چشماش پیدا کنم.

بعد ازاون رفتم سمت اتاق خواب و آقای بردلی رو روی تخت خوابوندم و خودم برگشت بین چارچوب دراتاق واستادم و ازش پرسیدم حالا چی؟ آقای بردلی رو میبینی؟

انگار که نمیدونست الان باید چه جوابی بده یا اصلا چرا کسی باید جوابگوی سوال به این مضحکی باشه 

یه عروسک اونطرف دیوار اتاق خواب و روی تخت 

خب چطور میشه همچین چیزی رو دید؟ 

سری به ندونستن تکون داد و با یه حالت شاکی فرمی گفت : 

خب نه، معلومه که نمیبینمش!!

میدونی قصه ای که تعریفش میکنم عین همینه 

تو زندگی ما آدم هایی هستند که مثل آقای بردلی از ما فاصله میگیرند. 

دور میشن، دور و دورتر

اونقدری که چشم هامون دیگه قادر به دیدنشون نیستن

اونقدری که دیگه نمیدونی اون آدم با سازهای دنیا چطوری و چه شکلی میرقصه

اونقدری که نمیدونی اگر یه روزی بر حسب اتفاق روبروش ایستادی چطور باید باهاش سر صحبت رو باز کنی

اونقدری که سیما و چهره ی دقیق ش برای تو محوتر و محوتر میشه تا جایی که به مرحله ی فراموشی میرسی.

دورشدنی که مسافتش حدفاصل حال تا میز نهارخوری یا میزنهارخوری تا اتاق خواب نیست، فاصله ای که مقیاس اندازه گیریش بر حسب روزهاست 

بر حسب ماه ها، سالها و اعداد. 

دوری که فقط برای غریبه ها نیست 

دوری در مورد تمام چیز های این دنیا صدق میکنه

دوری میتونه از طرف کسی باشه که تو یک تخت باتو به خواب میره و بیدارمیشه

دوری میتونه از طرف آدم هایی باشه که برات حکم تن رو داشتند

دوری میتونه بین خودت و خودت باشه. 

فکر میکنم دو تا چیز تو زندگی آدم ها رو بشدت تغییر میده: یکی جنگ و اون یکی دوری.

دوری هیچوقت تنها سفر نمیکنه

دوری باخودش فراموشی میاره،سردی میاره و غریبگی.

این رومیخوام بگم که برای آدم ها مثل قبل بودن و مثل قبل رفتار کردن در مقابل آدم هایی که ازپس سالها دوری و غریبگی میان سخت ترین و بیهوده ترین کار دنیاست.

گاهی اوقات به اندازه ی تک تک ثانیه های سالهای دوری بین آدمها ، زمان نیاز است

زمان برای رسیدن به همان نقطه ای که "دوری" تبدیل شد به تصمیم آخر و نهایی شان.

همین..

| پویان اوحدی |