آدم تنها

فکر می کردم می شود تو را دوست داشت،

با دستهایت آب خورد

و موهای بادخورده ات را سیر نگاه نگاه کرد،

اما فاصله چیزهای زیادی به آدم یاد می دهد:

اینکه صبح تو ساعت 12 من نیست

و شب به خیر من درست وسط نهار خوردنت.

وقتی دلتنگی زنگ می خورد،

کوتاهی هیچ سیم تلفنی به خالی شدن اندوه از شانه ات کمک نمی کند

و هیچ پرنده ای تصویر بغض کرده ات را از کابلها تشخیص نمی دهد.

من از غروب آفتاب شهرمان فهمیده ام:

آدم که تنها می شود،

عاشق چه کسها که نمی شود!

| بهرنگ قاسمی |