در آغوش خودم باختمت
دوشنبه, ۹ مرداد ۱۳۹۶، ۰۱:۲۳ ب.ظ
ارگ بم بودی و با خشت تنم ساختمت
مثل یک پرچم ِ افتاده، بر افراختمت
خاستم "داشتنت" را به دلم قول دهم
ناگهان ساده در آغوش خودم باختمت
بغض، سِیلی شد و ما بین من و چهره‌ی تو
آنچنان پرده در انداخت که نشناختمت
با همه سردی و بی‌حوصله‌گی‌هات هنوز
از دل ِ خاطره‌ها، دور نینداختمت
غزلم با تو ردیف است، خدا می‌داند
جبر ِ محض است که در قافیه پرداختمت
| م هاشمی هخا |
