کاش ندیده بودمت، کاش ندیده بودمت، کاش...
هی چند قدم میرفت، وایمیستاد. هی باز چند قدم میرفت، باز وایمیستاد، پشت سرشو نگاه میکرد ببینه من میرم سمتش، میدوئم دنبالش. من فقط وایساده بودم تعداد قدمای دور شدنشو میشمردم.
چمدوناشو ول کرد دوئید سمت من، تموم قدرتشو توی صداش جمع کرد و گفت:«یه چیزی بهم بگو عباس» گفتم:«چی بگم؟» گفت:«نمیدونم، هرچی. یه چیزی که بدم بیاد ازت. مثلا بگو رنگ لاکت مزخرفترین رنگ دنیاس، نمیاد بهت. بگو کجی، قشنگ نیستی. چشات چپه. هرچی. یه چیزی که ازت بدم بیاد، که بتونم با خیال راحت ولت کنم و برم. من باید برم. اینو من میفهمم ولی دلم نه. همینه که هی میرم که برم، هی باز برمیگردم پشت سرمو نگاه میکنم، باز تورو میبینم، باز پام به رفتن نمیره.»
دستاشو گرفتم توی دستام، آوردم جلوی صورتم، بو کشیدم دستاشو. بهش گفتم:«دستات بوی نرگس میده». خنده ی تلخی زد و گفت:«ولی اینکه چیز بدی نیست عباس». نگاهم روی دستاش بود، گفتم:«چرا. این بدترین چیزیه که تا حالا وجود داشته. این یعنی داری میری، مامان هم وقتی داشت میرفت بوی نرگس میداد، من از عطر نرگس متنفرم».
بعد چرخوندمش سمت در خروجی، صورتمو نزدیک صورتش کردم، دستمو گرفتم سمت پله برقی و گفتم:«ببین چشماتو میبندی، با تموم توانت میدوئی. قدماتو بشمر، به صد نرسیده چشماتو وا کن، روی اولین پله ای که دیدی داره میره بالا وایسا، بعد دیگه تمومه. یه جوری که حتی دیگه یادت نمیاد چیو ول کردی و رفتی. واسه تو که سخت نیست. من ولی بعد از این هربار عطر نرگس بشنوم، دو تا داغ برام تازه میشه. یکی مامان که رفت و داغ یه خداحافظی درست حسابی رو رو دلم گذاشت. یکیم تو، که هرچی دورتر میشی از من، صبرم کمتر میشه، دلم بیشتر میگیره.»
بعد از اون ماه اومد، سال گذشت، من عاشق زنی شدم که اصلا شبیه تو نیست. شبیه تو راه نمیره، شبیه تو لباس نمیپوشه، شبیه تو منو نمیبوسه. من بعد از آخرین باری که دستاتو گرفتم، بارها و بارها دستامو با هرچی به ذهنم رسیده شستم. ولی باز هربار صورت الهام رو نوازش میکنم، دستامو میگیره، بو میکنه، میگه:«دستاتو خیلی دوست دارم، دستات بوی نرگس میده عباس» من هنوزم دستام بوی نرگس میده پروانه.
| محمدرضا جعفری |
