کافه شعر

******
اگر شعری آرامتان کرد
دعایی به حال شاعر بد حالش کنید
ثواب دارد...

" دنیا به شاعرها بدهکاره "

******
برای دیدن عکس در سایز واقعی
بر روی آن کلیک کنید.
امیدوارم از پست ها لذت ببرید :))

بایگانی
محبوب ترین مطالب

گور بابای زندگی!

چهارشنبه, ۲۵ مهر ۱۳۹۷، ۱۰:۱۴ ب.ظ


قرص را در دهان که حل کردم

اندکی با خودم جدل کردم

آب را خوردم و عمل کردم

مرگ را ناگهان بغل کردم

مرگ شرطش گرفتن جان نیست

گفته بودم که مرگ پایان نیست


قرصِ آخر نوک زبانم بود

مرگ در داخل دهانم بود

پنجه اش لای استخوانم بود

آخرین لحظه های جانم بود

زندگی از تنم جدا میشد

روحم از این قفس رها میشد


شهرمان طینت خودش را داشت

خانه امنیت خودش را داشت

زندگی سیرت خودش را داشت

مرگ هم لذّت خودش را داشت

قرص را خوردم و زمین خوردم

گور بابای زندگی ! مُردم


زندگی را لجن نمی خواهم

های مردم کفن نمی خواهم

شستشوی بدن نمی خواهم

روضه خوان خفن نمی خواهم

توی سوراخ موش چالم کن

پسرم با توام حلالم کن


زندگی زنده بودن زوری ست

فرق بین ندیدن و کوری ست

جبرِ جغرافیا و مجبوری ست

مرگ نوعی تحمّل دوری ست

پسرم با شراب پاکم کن

لای دیوان شعر خاکم کن


مرگ با زندگی موازی بود

ارتباطاتمان مجازی بود

زندگی ‌اوج صحنه سازی بود

تازه فهمیده ام که بازی بود

و مرا روی تخت خواباندند

روی نعشم کمی دعا خواندند


بدنم با کفن مُلبّس شد

روح بیچاره ام چه بی کَس شد

جسدم بعد من مقدس شد

علت خودکشی مشخص شد

گفته شد قاتل و روانی بود

این که پرونده داشت !جانی بود


عده ای تاج گل میاوردند

عده ای تا گلو غذا خوردند

عده ای گریه کرده و مردند

سمت قبرم جنازه را بردند

توی تابوت خود سفر کردم

مُرده ها را خودم خبر کردم


روی دستان زنده ها بودم

روی دوش خزنده ها بودم

من شبیه پرنده ها بودم

لابلای درنده ها بودم

اجتماع شکم پرستان بود

مرده شور از تبار مستان بود


شیخ بر پیکرم غزل می خواند

توی گوشم اجل اجل می خواند

از بهشت و می و عسل می خواند

اصطلاحات مبتذل می خواند

شیخ حالی به حالی ام می کرد

شیخ بدجور خالی ام می کرد


خاکْ شد مُرده ای که من بودم

من که عمری اسیر تن بودم

من که در حال تاختن بودم

تا گلو داخل لجن بودم

گُرزْ بر پیکر جسد می خورد

بخت بیچاره ام لگد می خورد


بخت بیچاره ام لگد می خورد

لگد از سرنوشت بد می خورد

زندگی ضربه های حد می خورد

پُتک بر پایه های سد می خورد

به امیدی که سد فرو ریزد

جسم بی جان دوباره برخیزد


جسم بی جان دوباره احیا شد

شاهراه تنفسم وا شد

مرگ رفت و نفس مهیا شد

مُرده ای از درون خود پا شد

بار دیگر به خانه برگشتم

جلد بودم به لانه برگشتم


آمدم سمت زندگی کردن

مثل سابق دوندگی کردن

برده بودم به بندگی کردن

گاو گونه چرندگی کردن

باز هم زندگیِّ تکراری

باز هم این مسیر اجباری


زندگی مبتلا به عادت شد

چرخه ی پوچ بی نهایت شد

خانه ای که همیشه غارت شد

مرگ ابزاری از تجارت شد

اتفافی که اختیاری نیست

آب گندیده ای که جاری نیست


| مسعود محمدپور |

  • موافقین ۳ مخالفین ۱
  • ۹۷/۰۷/۲۵
  • ۱۲۵۱ نمایش
  • پروازِ خیال ...

نظرات (۳)

عالی بود
پاسخ:
ممنون بابت حضورتون :)
  • زهرا اردیبهشتی
  • چه غمی داشت این شعر....
    پاسخ:
    آره :(

    دمت گرم، خیلی غمگین بود

    پاسخ:
    :(
    ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
    شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
    <b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
    تجدید کد امنیتی