همه ی مردم

محبوب من!

شما دست روی هر درختی می‌گذارید بهارنارنج می‌شود.

شما نیستید آسمان بی‌حوصله است، درخت انجیر گیج است.

آینه گریه می‌کند. زیرا که هم من و هم آینه هر دو دلتنگیم.

محبوب من!

از دور شما را می‌بینم. آسمان به حرکت درمی‌آید، ابر می‌شود، باران شورانگیزی می‌بارد. غرق باران می‌شوم.

شما که نیستید، ابر سمی می‌بارد. بارانی که مرا زنده می‌کرد، مسموم می‌کند.

محبوب من!

همیشه همه‌ی مردم از دور شما هستند.

| محمدصالح علا |