غزل من و تو

 

من و تو هر دو به یک شهر و ز هم بی خبریم

 هر دو دنبال دلِ گمشده ای، دربدریم

 

ما که محتاج نفس های همیم، آه! چرا

از کنار تن یخ کرده ی هم می گذریم؟

 

ما دو کبکیم –هواخواه هم– امّا افسوس

هردو پر بسته ی چنگال قضا و قدَریم

 

آسمان، یا که قفس!؟ آه! چه فرقی دارد

سر پرواز نداریم که، بی بال و پَریم

 

حال، دیگر من و تو، فاصله مان فرسنگ است

گرچه دیوار به دیوارِ هم و "در " به "دریم "

 

همه ی ترسم از این بود: می آید روزی

من و تو هر دو به یک شهر و  ز هم بی خبریم

 

| علی محمد محمدی |