باران‌ تعلیم مدام گریستن است

ای دعای درخت زردآلو وقتی شاخه‌اش شکسته بود...

ای عطر خوش زعفران در بازارچه‌ های قدیمی مسقف

ای غم همه ی آدم‌ ها که مسافر مشهد می شوند،

و حاجات بزرگ را در کوپه های کوچک قطار جا می‌دهند...

ای خاطره‌ های معطر

که ‌موهبت سادگی و رنج ما هستید...

اینها همه اشکال دیگر علاقه است !

درخت زردآلو‌

وقتی خیالِ تو پر از شکوفه شود

آیا من‌ هم رستگار می شوم؟

من گریستن و بخشیدن را از یاد نبردم 

از یاد نبردم

که خرده‌ های خاطره

مثل رگه‌ های طلا 

در میان سنگ‌ها با ارزش است...

از یاد بردن کار ساده‌ای نیست !

هیچ شالیکاری

عطر برنج را فراموش نمی‌کند...

من تماشا را از یاد نبردم

و رنگ صدایت را با ابرهای دیگر اشتباه نگرفتم

به‌خودم گفتم :

باران‌

تعلیم مدام گریستن است...

| سید رسول پیره |