و خنده ات

 

و خنده‌ات

دسته‌ی کبوتران سفیدی

که به یک‌باره پرواز می‌کنند.

 

| غلامرضا بروسان |

برای تو چه بگویم؟

 

ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ؟

ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺯخمم آنقدر ﻋﻤﯿﻖ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ

ﻣﯽ ‌ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺘﯽ ﮐﺎﺷﺖ؟

ﺑﮕﻮﯾﻢ غمگینم

ﻭ ﻣﺮﮒ ﮐﺎﺭﯼ نمی‌ﮐﻨﺪ؟

 

| غلامرضا بروسان |

مهربان بودی

 

چشم‌های تو مهربان بودند

دهانت مهربان بود

و گنجشک‌ها واقعا می‌آمدند

از گوشه‌ی لبت آب می‌خوردند...

 

| غلامرضا بروسان |

بگو چکار کنم؟

بگو چکار کنم؟

بگو چکار کنم؟

با فلفلی که طعم فراق می دهد

با دردی که فصل را نمی شناسد

با خونی که بند نمی آید

بگو چکار کنم؟

وقتی شادی به دم بادبادکی بند است

و غم چو سنگی

مرا در سراشیب یک دره دنبال می کند

دلم شاخه شاتوتی

که باد

خونش را به در و دیوار پاشیده است

| غلامرضا بروسان |

زن پونه است

زن پونه است

گهواره ی رویاست

بوته ی نعنایی که جهان را 

خوشبو می کند ...

ساده گی ات عسل است !

که صبح زود با شیری تازه می آمیزد

می خواهم 

به ساده ترین شکل با تو حَل شوم ...!

| غلامرضا بروسان |

می‌بوسمت آنقدر که...

اگر لازم باشد زنانه فکر می کنم

و چون سوزنی در خیالت فرو می روم

به دکمه های لباست دست می کشم

و زندگی را بیدار می کنم.

می‌بوسمت؛

آنقدر که

دهانم را با دهان تو

اشتباه بگیرند.

| غلامرضا بروسان |

مرا زیبا کن

دستت را که می گیرم

انگار دستم را در چشمه ای فرو می برم

ما چون سیب سرخی

به هم رسیدیم 

و خاک سبزه ی علفی را به دندان گرفت

عزیزم 

مرا چون شاخه ی گندمی !

زیبا کن ..

| غلامرضا بروسان |