در تنهایى من و تو
نبودنت چقدر مى تواند سهیم باشد
در سرد شدن چاى روى میز چطور؟!
بیدار مى شوم
میان سرفه هاى عمیق و دود
میان سکسکه هاى ممتد...
و خانه اى که تو را ندارد
نشسته ام روى تخت
کنار پنجره
و بى خوابى میان مه گم مى شود
دستى که در خانه نمانده است
به کتف هایم ضربه مى زند
مى چرخد در اتاق
و مى پرسد
نبودنش چقدر مى تواند
در سرد شدن چاى عصرانه ات سهیم باشد؟
| نیما معماریان |
درست می گویند
پاها قلب دوم اند
من همه جا
بی دلیل دنبال توام
| نیما معماریان |
به لب هایش دست می کشد
و فکر می کند
به لبی که هرگز نبوسیده است
به لب هایش دست می کشد
و فکر می کند
به دوستت دارم هایی که نگفته است
به لب هایش دست می کشد
و فکر می کند
تنهایی چقدر می تواند بوی سیگار بدهد؟
| نیما معماریان |
این روزها
هر کسى به کارى مشغول است
پدر
حساب هاى آخر سال را جمع مى‌زند
مادر
نشسته است کنار تنگ بلور تا بهار بیاید
و برادرم
در راه رفتن به دانشگاه بزرگ تر مى شود
من اما
یک گوشه نشسته ام
به تو فکر مى کنم
به تو فکر مى کنم
به تو فکر مى کنم...
| نیما معماریان |
