دوست داشتن اصیل

 

دوست داشتن اصیل چیزی جز مهرورزیدن نیست.

مهرورزیدن نام دیگر عشق است.

مهرورزیدن در هر شرایطی نام دیگر عشقِ سالم است.

مهر ورزیدن به معنای این نیست که هیچ‌گاه خشمگین نشویم، مرز نکشیم و انتظاراتمان را بیان نکنیم، بلکه به این معناست که با نگاهی مهربان دنیای درونی آدم مقابل را درک کنیم و با آغوشی که بی‌دریغ بر رویش گشوده‌ایم، حرف‌هایمان را بزنیم.

و این نوع مهرورزیدن و درک کردن یعنی طنابی محکم و قوی در شرایط بحرانی...طنابی از محبت که می‌تواند شالوده‌ی روان ما را در سختی‌ها نگه دارد.

شناسایی آدم‌های واقعا مهربان و همدل کار سختی نیست.

تشخیص اینکه آیا خودمان با خودمان مهربان هستیم هم کار سختی نیست.

کافی‌ست گاهی خلاف انتظار کاری انجام دهیم یا اوضاع انطور که میخواستیم پیش نرود، آنگاه میتوانیم متوجه شویم آیا به راستی ما برای خودمان آدم مهربانی هستیم؟ آیا پارتنرمان با ما مهربان هست؟

مهرِ واقعی، در سختی‌ها و در غیر منتظره‌ها خودش را نشان میدهد.

اگر با آدمِ نامهربانی گیر کرده‌اید، لحظه‌ای به رابطه‌ی خودتان با خودتان نگاه کنید. آیا شما در پستی بلندی‌های زندگی‌تان با خودتان مهربان هستید؟

تقریبا محال است ما با خودمان مهربان باشیم و خودمان را لایق آدمی نامهربان، سرد و تنبیه‌کننده بدانیم.

 

 | پونه مقیمی |

بزرگترین استادان ما

آن آدمهایی که نماندند و آنهایی که حمایت نکردند بزرگترین "استادان" ما هستند.

همان هایی که ما را ندیدند و "اندوه" را در قلب ما به جای عشق و توجه کاشتند.

همان هایی که فکر میکردیم آشناترینِ دنیایمان هستند اما از غریبه ها هم سردتر برخورد کردند و کمتر توجه کردند.

همان ها، "استادان" ما هستند.

آدمهایی که تلاش ما را برای کم کردنِ فاصله ها اشتباه برداشت کردند و دوست داشتنِ ما را نقطه ضعفمان تلقی کردند.

آنهایی که هر چه بیشتر عشق ورزیدیم، سخت تر و سردتر شدند.

آنهایی که اشتیاقمان را به سخره گرفتند و مهرِ ما را کم اهمیت جلوه دادند.

همان آدمها، "استادان" ما هستند.

ما بزرگترین درسهای زندگی مان را از سخت ترین رابطه هایمان خواهیم گرفت.

درسهایی برای هر چه نزدیک تر شدن به خودمان.

آدمهایی که ما را تنها تر کردند ما را به درونمان نزدیک تر میکنند.

کمی که صبور باشیم و ایمان داشته باشیم به دنیایی که کارش را بلد است، متوجه میشویم این آدمها بزرگترین تکان دهنده ها هستند.

ما را و برداشت ذهنی مان را تغییر میدهند.

ما را و نوع رابطه مان با خودمان را تغییر میدهند. 

انگار که این آدمها باید بیایند تا چیزی تغییر کند. چیزی در درونمان، در نگاهمان به آدمها و دیدمان به زندگی.

خودتان را سرزنش نکنید برای رابطه هایتان و ادمهایی که تجربه کرده اید.

همه ی ما به "استادانی" احتیاج داریم تا "تغییر" را تجربه کنیم. 

پایدارترین "تغییراتِ درونی" از دلِ سخت ترین تجربه ها شروع میشود.

به جریان دنیا اعتماد کنید و از ادمهایی که تجربه کرده اید گلایه نکنید. 

گاهی آدمها بزرگترین "استادانِ" ما میشوند. 

استادانی که به ما می آموزند، چطور مهر بورزیم و از عشق مایوس نشویم و چطور هر آنچه که آنها از ما دریغ کردند را، ما از خودمان دریغ نکنیم؛ و درست آنطور که آنها با ما برخورد کردند ما با خودمان و دیگران برخورد نکنیم.

به جریان زندگی اعتماد کنید و اجازه دهید تجربه هایتان همچون استادانی گرانبها به شما درسهایی تکرار نشدنی را بیاموزند.

| پونه مقیمی |