‌« پروفایلت » تموم دنیامه

من هنوزم دچار چشماتم

چیزی جز تو توو مغزِ پوکم نیست 

گرچه اسمت دیگه توو گوشیم و 

توو « فـِـرندای فیس بوکم» نیست

عکست ُ احمقانه می بوسم

تو که احساسم ُ نمی فهمی 

حسم ُ وقت ِ دیدن ِ پسری 

که نمیشناسم ُ نمی فهمی

وقتی « لایکش » میوفته رو عکست

بی هوا پشت ِ میــز می لرزم 

وقتی لحنش صمیمی و گرمه

وقتی میگه عزیــــز .. می لرزم

تک تک ِ دوستات مشکوکن

پسرای ِ مجرد ِ خوشتیپ 

حتی اون آدمایی که رفتن

با یه دختر توی « ریلیشن شیپ »

گاهی دستم میره رو « دیوارت »

بنــِـویسم که دوستت دارم 

بنــِـویسم چقــــــــــــــــدر بدبختم

اما دستم میره به سیگارم

از سر ِ حوصله م که سُر خوردم

از هوای ِ ترانه افتادم

‌« پروفایلت » تموم ِ دنیامه

من به چک کردن تو معتادم

گیر کردم میون ِ دنیا و

زندگی ِ مجازی ِ مطلق 

من هنوزم دچار چشماتم

من بی کله ی خر ِ احمق

| احسان رعیت |

می ترسم «مرضیه»

شانزده سالم بود که از «مرضیه» خوشم اومد ؛

چند خونه اونورتر از ما زندگی می کردن ؛

اونوقتا مثل حالا نبود بشه بری جلوو اقرار کنی که عاشق شدی ؛

عشق رو باید ذره ذره میریختی تو خودت ؛

شب ها باهاش گریه میکردی

صبح ها باهاش بیدار میشدی

و گاهی می بردیش سرکلاس ؛

«مرضیه» دو سال بعدش شوهر کرد !

۲۰ سالم که شد از همکلاسیم خوشم اومد

خیلی شبیه «مرضیه» بود

رفتم جلو و بهش گفتم دوسش دارم ؛

ولی قبل از من یکی تو زندگیش بود...

تو ۲۵ سالگی از همکارم خوشم اومد؛

تن صداش عجیب شبیه «مرضیه» بود...

تو ۳۰ سالگی از دختر مستاجرمون ؛

که شبیه «مرضیه‌» می خندید...

تو ۴۰ سالگی از کارمند بانک اونطرف خیابان

که موهاشو مثل «مرضیه» از یه طرف میریخت تو صورتش...

می ترسم «مرضیه»

خیلی می ترسم هشتاد یا صد سال ام بشه

همش تو رو ببینم که هر بار

یه جوری داری دست به سرم میکنی

| حمید جدیدی |

فرق دوست داشتن و عشق

فرق چای شیرین و چای تلخ

فرق دوست داشتن و عشقه 

دوست داشتن اونجاست که خوشحال شدنش ؛خوشحال شدنته

عشق اونجاست که خوشحال شدنش....!!!

| میثم بهاران |

لبخند بزن دلبر

لبخند بزن دلبر، لبخند تو شیرین است

دارو به چه کار آید؟ لبخند تو تسکین است

| محمدجواد سرخه |

به موقع رها نکردی

می دانی قشنگیِ عشق به دست نیافتنی بودنش است.

اینکه در ذهنت معشوقی خاص خلق می کنی

یک آدم منحصر به فرد

کسی که با او اوج لذت و آرامش را تجربه می کنی

هرگز آزارت نمی دهد

همیشه کنارت می ماند.

اما وقتی همین دست نیافتنی را به دست می آوری

تازه داستان شروع می شود.

برخوردِ خصوصیات فردی تو با خصوصیات فردی او؛ 

توقع وسط می آید ، منیّت، حس مالکیت، شک؛

می بینی این آدمِ واقعیِ جلوی رویت، آن معشوقِ تخیلاتت نیست 

دلگیر می شوی، سعی می کنی تغییرش بدهی به آن شکلی که دوست داشتی، درگیر می شوی اما نمیشود، دلسرد می شوی...

مدتی کجدار مریز می گذرانی

می دانی دیگر در این رابطه خوشحال نیستی اما حالا دیگر کندن سخت شده، چون دچار عادت شده ای... که البته خودت به آن می گویی دلبستگی، دوست داشتن...

تنهایی سخت است

پذیرشِ اینکه انتخابت غلط بوده سخت تر...

مستاصل می شوی، درگیرتر می شوی

دیگر نه حس خوبی می گیری، نه حس خوبی می دهی؛

خسته می شوی، طرف مقابلت را هم خسته می کنی...

رفتارهایی می کنی که قبل تر ها از خودت بعید می دانستی...

آخر یک روز با برچسب هایی که از طرف مقابلت خورده ای ترک می شوی...

مینشینی یک گوشه

برمی گردی به روزهای اول

دقیقا روزی که فهمیدی این آدم آدمِ تو نیست؛

می بینی همه کار برای این رابطه کرده ای جز یک کار:

باید به موقع رها می کردی

| پریسا زابلی پور |

در عشق

حرف که می‌ زنی

من از هراس طوفان زل می‌زنم به میز

به زیرسیگاری

به خودکار

تا باد مرا نبرد به آسمان.

لبخند که می‌زنی

من ـ عین هالوها ـ

زل می‌زنم به دست‌ هات

به ساعت مچی طلایی‌ ات

به آستین پیراهن ا‌ت

تا فرو نروم در زمین.

دیشب مادرم گفت: 

تو از دیروز فرو رفته‌ ای

در کلمه‌ای انگار

در عین

در شین

در قاف

در نقطه‌ ها!

| مصطفی مستور‏ |

عشق نه!

+ : گفت عشق نه!

بیا تا همیشه "دوست" بمانیم 

دستش را رها کردم

- : گفتم

ببخشید ما به کسی که 

برایش روزی چندبار 

از درون فرو میریزیم

دوست نمی گوییم ...

| فرید صارمی |

افسرده

افسردگی به خسته دلی از زمانه نیست

افسرده آن دلی ست که از هم نفس گرفت

| فاضل نظری |

دریا مث موهاته

صدای برخورد موج ها به سطح سخت صخره هارو میشنید، خیسی آب دریا رو با پاهاش لمس میکرد، بوی شرجی دریا لای تار به تار موهاش پیچیده بود، ولی نمیتونست آبی دریارو ببینه. حتی هیچ تصوری از رنگ آبی توی ذهنش نداشت.

سرشو روی شونه های من گذاشت و گفت:«گفتی دریا آبیه؟ آبی یعنی چه رنگی؟ دریا اصلا چه شکلیه؟».

بعد شروع کرد پاهاشو که از لبه ی صخره آویزون بود توی آب تکون دادن. دستشو توی دستم گرفتم و آروم روی موهاش کشیدم.

گفتم:«سطح دریا مثل روی موهای تو پر از موجای کوچیک و بزرگه. وقتی طوفان بشه، دریا پر میشه از موجای ریز و درشت. مثل وقتی که موهاتو باز میکنی و باد لا به لای امواج موهات میپیچه».

بعد دستشو لای موهاش بردم و ادامه دادم:«ولی زیر سطح دریا آرومِ آرومه، پر از آرامشه. مثل وقتایی که اندازه ی یه قرن خسته م و موهاتو روی صورتم میریزم و چشمامو میبندم. ماهیا دنبال آرامشن، بخاطر همینه که زیر آب زندگی میکنن»

بعد دستمو لای موهای موجدارش حرکت دادم و گفتم:«دستای من ماهی دریای موهاتن، تشنه ی آرامش عمق دریاتن».

رد موهاشو تا روی شونه هاش دنبال کردم و ادامه دادم:«رودها به دریاها میریزن، دریاها میرن و میرن تا به اقیانوس برسن، دریای موهای تو ولی از پشت گردنه ی گوشهات عبور میکنه و بعد، از روی آبشار گردنت، روی شونه هات آروم میگیره».

بعد از اون هربار که میخواست دریارو به خاطر بیاره، دستاشو لا به لای موهاش حرکت میداد.

دلتنگ که میشد، از پشت گوشی تلفن موهاشو نشونم میداد و میگفت:

«ببین موجای دریام از همیشه بیشتر شدن، طوفان شده اینجا، طوفان شده م اینجا».

| محمدرضا جعفری |

سهم من از تو

چقدر پاهای کوچکت به تو می‌ آیند

وقتی در بزرگراه قدم می‌ زنی

و ناخواسته پل‌ های عابر پیاده را هوایی می‌ کنی

از خانه به خیابان می‌ آیی

بی اینکه بدانی

زنان زیبا چه بلایی بر سر جهان می‌ آورند

پس طوری از پله‌ها پایین بیا

که قیمت دلار بالا نرود

بگذار واقعیتی را با تو در میان بگذارم

در خاورمیانه

مردها یا عاشق می‌شوند

یا انقلاب می‌کنند

حالا بگو

سهم من از تو

از سرزمینی که برای آن جنگیده‌ ام چیست؟

| حامد یعقوبی |

همه ی اینها باید یک نفر باشند

یکی باید چشم های آدم را دوست داشته باشد،

و یکی باید صدای آدم را دوست داشته باشد

و یکی دست هایش را

و یکی لبخندهایش را

و یکی باید آن طرز قدم برداشتنِ آدم را

و یکی باید آن طرز سر خم کردنش را...

یکی باید آن طرز کوله پشتی بر کتف انداختن آدم را دوست داشته باشد،

و یکی عطرش را...

یکی باید آن طرز سلام کردن آدم را،

و یکی باید آغوش آدم را

و یکی باید آن بوسه های بی هوا را،

و یکی باید چشم های آدم را، نه؛ چشم ها را که گفته بودم،

یکی باید نگاه های آدم را دوست داشته باشد

و همه ی اینها باید یک نفر باشند؛ فقط یک نفر...

| مهدیه لطیفی |

نامش برف بود

نامش برف بود...

تنش برفی

قلبش از برف

و تپشش

صدای چکیدن برف بر بام های کاهگلی...

و من او را

چون شاخه ای که زیر بهمن

شکسته باشد

دوست می داشتم...

| بیژن الهی |

مرحومه ی مغفوره ی تنهای نا آرام

مرحومه ی مغفوره ی تنهای نا آرام

مرحومه ی مغفوره ی از یادها رفته

مضمون پر تشویش یک "صد سال تنهایی"

محکوم ساعت های پر تکرار در هفته...

این ها منم...یک من که هرشب گریه میکرده ست

یک من که بعداز دیدنت بغضش ترک خورده

یک من که مغرور است و میترسد کسی جایی

شک کرده باشد این زن از یک مرد چک خورده

من عشق نافرجام یک مجنون نما بودم

لیلای بدبختی که هی دایم رکب میخورد

گم گشته در ساعت شنی هایی که طوفانیست...

با کاروانی که ندانسته به شب میخورد

خط میکشم روی خدا، روی خودم با تو

روی تمام اعتقاداتی که میمیرند

با دفتر شعرم وداعی مختصر دارم

سرگیجه ها دست مرا در دست میگیرند

مرحومه ی مغفوره، تو رحمت نخواهی شد

بر سنگ قبرت نام و تاریخی نخواهی داشت

محتاج حمد و سوره اش هرگز نخواهی بود

او داشت از لب های تو لبخند برمیداشت

تو رفته ای و شعر ها قهرند با حالم

خودکار با دستم نمیسازد نمیبینی؟!

هیچ اتفاقی شاعرانه نیست، میفهمی؟!

این زن تورا هر بیت میبازد، نمیبینی؟!

این شعر را تقدیم تصویر خودم کردم

در بیت اول خودکشی کردم، نمیدانی

تو رفته ای و زندگی کردن غم انگیز است

این آخرین شعریست که از من "نمیخوانی"

| اهورا فروزان |

آیا مادرش هم او را به اندازه من دوست داشت؟

«... هیچکس نمی‌توانست به عمق چشمهاش پی ببرد و من این را از همان اول دریافتم.

اما جوری تربیت شده بود که رفتارش با دیگران تفاوت داشت. دنیا را جدی‌تر از آن می‌دانست که دیگران خیال می‌کنند.

آن شب فکر کردم از ترس دچار این حالت شده اما بعدها به اشتباه خودم پی بردم و دانستم که درک او آسانتر از بوئیدن یک گل است، کافی بود کسی او را ببیند.

و من نمی‌دانم آیا مادرش هم او را به اندازه من دوست داشت؟

آیا کسی می‌توانست بفهمد که دوست داشتن او چه لذتی دارد و آدم را به چه ابدیتی نزدیک می‌کند؟

آدم پر می‌شود. جوری که نخواهد به چیزی دیگر فکر کند. نخواهد دلش برای آدم دیگری بلرزد، و هیچ گاه دچار تردید نشود.

نه. او با همان پالتو بلند و بلوز دستباف زبر و پاپاخ کهنه، تنها ظاهر را نداشت.

این پوشش‌ها را که از تنش برمی‌داشتنی، آفتابت طلوع می‌کرد.»

| سمفونی مردگان / عباس معروفی |

رنگ دوست داشتن

رنگ شب به موهایم زدم

روز پاکش کرد

رنگ بهار به خودم زدم

پاییز آمد و پاکش کرد

شادی رنگ خودش را بر من زد

ناامیدی آمد و پاکش کرد

رنگ غرور را بالا کشیدم

که ترس آمد و پاکش کرد

تنها رنگی که وا نرفت

و پاک نشد

رنگ دوست داشتن بود...

| شیرکو بیکس / ترجمه: محمد مهدی پور |

رود

تا بپیوندد به دریا، کوه را تنها گذاشت

رود رفت اما، مسیر رفتنش را جا گذاشت

| فاضل نظری |

شالت تمام شد

شالت تمام شد،

بافتم؛

نمی دانم چند گره دارد

اما هر بار که باد بوزد

چندین هزار بوسه

دور گردنت خواهد پیچید !

| منیره حسینی |

کاش می‌توانستم گریه کنم

همیشه در ابراز احساساتم مشکل داشتم! مثلا هیچوقت نمی‌توانستم جلوی کسی گریه کنم. نمی‌توانستم به کسی بگویم دوستش دارم. گاهی حتی نمی‌توانستم به مادرم بگویم دلم برایت تنگ شده و در آغوشش بگیرم...

شیرین اما عالی بود. به احساساتش غبطه می‌خوردم.‌

وقتی شاد بود با تمام وجود می‌خندید. آنقدر می‌خندید که فکر می‌کردی جز سرخی لب‌هایش هیچ رنگی نمی‌تواند در دنیا وجود داشته باشد!

وقتی غمگین بود به راحتی می‌گریست. طوری اشک می‌ریخت که می‌شد تمام گناهکاران جهان را غسل تعمید داد. یک بار که در بغلم گریه کرد فهمیدم در برابر عظمت اشک‌هایش آغوش کوچکی دارم...

هرچیزی زمانی دارد. حتی دوستت دارمی که دیر گفته شود به درد هیچکس نمی‌خورد.

زمان من گذشته بود! گریه‌های عقب افتاده‌ی زیادی داشتم. اشکهای زیادی در چشم. بغض های زیادی در گلو و دردهایی که با دست هایشان قلبم را فشار میدادند.‌‌..

کاش می‌توانستم گریه کنم.

کاش یک امشب را جای شیرین بودم!

با همان رهایی در گریستن، با همان چشم های مشکی عمیق، همان چهره‌ی مهربان شرقی، که حتی بعد از گریه هم وحشیانه زیباست...

| اهورا فروزان |

غروب‌ ها

خوو کُن به تنهایی؛

 وقتی غروب‌ ها

 تنها سهمِ تو از خورشیدند...!

| رضا کاظمی |

تو به‌ زندگی‌ می‌ مانی‌

دوستت‌ می‌دارم‌

تو به‌ زندگی‌ می‌ مانی‌

به‌ نوشیدن‌ جرعه‌ ای‌ آب‌ در فاصله‌ ی‌ دو رؤیا

به‌ بوییدن‌ عطرِ یکی‌ نامه‌ْ پیش‌ از گشودنش‌

به‌ سلام هر سپیده‌ دم‌

به‌ فرونشاندن‌ عطش‌ اطلسی‌ ها

به‌ زنگ‌ بی‌هنگامِ تلفن‌

با خبری‌ گوار یا ناگوار

| یغما گلرویی |

آه از تو

اِی مَرا شب همه شب ناله‌ ی جانکاه از تو

غافل از ناله‌ ی شب‌ های مَنی، آه از تو...

| حیدر هروی |

دلم تنگ می‌شود گاهی

و چه قدر خسته‌ ام از «چرا؟»

از «چه گونه!»

خسته‌ام از سؤال‌ های سخت

پاسخ‌های پیچیده

از کلمات سنگین

فکرهای عمیق

پیچ‌های تند

نشانه‌های بامعنا، بی‌معنا

دلم تنگ می‌شود گاهی،

برای یک «دوستت دارم» ساده

دو « فنجان قهوه ی داغ »

سه « روز تعطیلی در زمستان »

چهار « خنده‌ ی بلند »

و پنج « انگشت » دوست داشتنی!

| مصطفی مستور |

آیدای خودم!

آیدای خوب

آیدای مهربان، آیدای خودم!

بگذار این حقایق را برایت بگویم.

راستش این است. من نمی بایستی به تو نزدیک می شدم، نمی بایستی عشق پاک و بزرگ تو را متوجه خودم می کردم، نمی بایستی بگذارم تو مرا دوست بداری. من مرده یی بیش نیستم و هنگامی که تو را دیدم آخرین نفس هایم را می کشیدم. شرافتمندانه نبود که بگذارم تو مرده یی را دوست بداری.

افسوس، چشم های تو که مثل خون در رگ های من دوید، یک بار دیگر مرا به زندگی بازگرداند. تصور می کردم خواهم توانست به این رشته ی پر توان عشقی که به طرف من افکنده شده است چنگ بیندازم و یک بار دیگر شانس خودم را برای زندگی و سعادت آزمایش کنم. چه می‌دانستم که برای من، هیچ گاه "زندگی" مفهوم درست خود را پیدا نخواهد کرد؟

روزی که با تو از عشق خود گفت و گو کردم، امیدوار بودم دریچه ی تازه یی به روی زندگی خودم باز کنم.

پیش از آن، همه چیز داشتم به جز تو. آنچه مرا از زندگی مایوس کرده بود همین بود که نمی توانستم قلبی به صفا و صداقت تو پیدا کنم که زندگی مرا توجیه کند؛ که دلیلی برای زندگی کردن و زنده بودن من باشد...حالا من از زندگی چه دارم؟ به جز تو هیچ!

تو را دوست می دارم. تو عشق و امید منی. بهار و سرمستی روح من هنگامی است که گل های لبخنده‌ی تو شکوفه می کند. من چگونه می توانم قلب بدبختم را راضی کنم که از لذت وجود تو برخوردار باشد، اما نتواند اسباب سعادت و نیک بختی تو را فراهم آورد!؟

زود زود برایم نامه بنویس. یک لحظه بی تو نیستم. کاش می توانستی عکسی برایم بفرستی. عکسی که همه ی اجزای آشنای من آن تو پیدا باشد: آن خال کوچکی که اسمش احمد است. آن خطوط موقر و باشکوه روی گونه هایت و آن کشیدگی کبریایی چشم هایی که یقین دارم نگران آینده ی پُربار و شادکام من و توست.

هزار بار می بوسم شان. آن ها را و تو را و خاطره های عزیزت را.

| مثل خون در رگ های من / احمد شاملو |

دلتنگی برف است

دلتنگی، برف است

یک روز صبح بیدار می شوی

می بینی

همه جا را پوشانده 

| سارا شاهدی |

منُ جا گذاشتی تو تنهاییام

یکی تو سرم ناله سرداده بود 

نشستم یه فکری به حالش کنم 

به فکرم رسید این سر سرکشُ

بکوبم به دیوار و لالش کنم

بکوبم به دیوار حاشا و بعد

بلن شم یکم با خودم را بیام

سرِ قاب عکسای تنهاییمُ

بکوبم به دیوار بدبختیام

که یادم نره چی کشیدم برات

با اینکه یه داغِ عذاب آوره

بهت قول میدم مرورت کنم 

بهت قول میدم که یادم نره

کسی رو تو کابوس و غم پس زدی

که آغوش گرم تو رویاش بود

چشاتُ به اون آدمی باختم 

که برگ برنده تو جیباش بود

چقد قصه خونده که خامش شدی؟

چقد خرج کرده برا خنده هات؟

همه واسه هم زندگی می کنن

ولی مثل من کی می میره برات ؟

تو دار و ندار دلم بودی و

نداری گرفتت که تنها بشم

دل و عشق و آغوش گرمت کجاس؟

نداریمُ دارم نفس می کشم

نداریمُ دارم نفس می کشم

خودم با خودم تو هوای خودم

خودم با خودم دردِ دل می کنم

الهی بمیرم برای خودم

درسته که داغت زمینم زده

ولی قول میدم بهت پا بشم

قسم می خورم با تمام وجود

یه روزی سری توی سرها بشم

نمیذارم این حسرت لعنتی

بشینه به ریشم بخنده رفیق

باید از غم و غصه کوتا بیام

که دیوار حاشا بلنده رفیق

منُ جا گذاشتی تو تنهاییام

منُ جا گذاشتی توی بی کسیم

به اونی که از من گرفتت بگو

یه روزی یه جایی بهم می رسیم

| هانی ملک زاده |

ای که چون زمستانی

ای که چون زمستانی

و من دوست دارمت

دستت را از من مگیر

برای بالا پوش پشمین‌ ات

از بازی‌های کودکانه‌ ام مترس.

همیشه آرزو داشته‌ ام

روی برف، شعر بنویسم

روی برف، عاشق شوم

و دریابم که عاشق

چگونه با آتش برف می‌سوزد!

| نزار قبانی |

به اندازه ی نصف لذت لمس دستاش

هروقت کسی ازم میپرسید «خوبی؟» نمیدونستم چی باید جوابشو بدم.

میخواستم عوض بشم، دیگه فقط فکر کنم به چیزای خوب.

هرچی گشتم تو خاطراتم ولی به غیر غم چیزی نبود.

هیچ تصویر ذهنی ای از حال خوب نداشتم.

به نسرین گفتم:«حال خوب چه شکلیه؟ میتونی حسی بهم بدی که هروقت هرکی بهم گفت «حالت خوبه؟» یادش بیفتم؟».

دستامو گرفت.

حالا دیگه واسه تشخیص خوب بودن حالم یه خط کش دارم.یه معیار.

امروز یکی ازم پرسید:«خوبی؟».

بهش گفتم:«به اندازه ی نصف لذت لمس دستاش، خوبم».

| محمدرضا جعفری |

دعا کردم

دعا کردم که برگردد، شده با دیگری باشد

دعاهایی به این تلخی همان بهتر نمی گیرد...

|‌ نفیسه سادات موسوی |

زندگی همین حالاست

در سمت توأم

دلم باران، دستم باران

دهانم باران، چشمم باران

روزم را با بندگی تو پا گشا می کنم...

هر اذانی که می وزد

پنجره ها باز می شوند

یاد تو کوران می کند...

هر اسم تو را که صدا می زنم 

ماه در دهانم هزار تکه می شود...

کاش من همه بودم !

کاش من همه بودم 

با همه دهان ها تو را صدا می زدم ،

کفش های ماه را به پا کرده ام...

دوباره عازم توأم...

تا بوی زلف یار در آبادی من است

هر لب که خنده ای کند 

از شادی من است،

زندگی با توست

زندگی همین حالاست...

زندگی همین حالاست... 

| محمد صالح علا |

من الان دلم کیک شکلاتی میخواد

من الان دلم کیک شکلاتی میخواد

من الان دلم کیک شکلاتى مى خواد. الان مى خواد! همین الان. ندارم ولى ! لواشک دارم، ولى کیک شکلاتى ندارم! باید تا فردا که قنادى ها باز مى کنن، صبر کنم. معلوم هم نیست دیگه فردا دلم کیک شکلاتى بخواد... . من فقط مى دونم که الان دلم کیک شکلاتى مى خواد و ندارم، پس قبول مى کنم که ندارم. ندارم دیگه. ولى خب دلم مى خواد. اما ندارم! ولى  خب .... اما.... ولى ... اما... ولى.... اما !

یه روز مامانم اومد خونه، گفت زود باش. پرسیدم چى رو؟ گفت سورپرایزه! مبل ها و فرش و میز ناهارخورى و کلن دکور خونه رو تو ده دقیقه عوض کرد و زنگ در رو زدن. هول شد از خوشحالی. گفت چشماتو ببند. چشمامو بستم. دستمو گرفت برد دم در. در رو باز کرد. گفت حالا چشماتو باز کن. چشمامو باز کردم دیدم یه پیانو یاماها مشکى، همونى که ده سال قبلش هزار بار رفته بودم از پشت ویترین دیده بودمش دم در بود. حالا نمى دونم همون بود یا نه. اما همونى بود که من ده سال قبل واسه داشتنش پرپر زده بودم. خیلى جا خورده بودم. گفت چى مى گى؟ گفتم چى مى گم؟ مى گم حالا؟ الان؟ واقعن حالا؟ بیشتر ادامه ندادم. پیانو رو آوردن گذاشتن اون جاى خالى اى تو خونه که مامان خالى کرده بود. من هم رفتم تو اتاقم. نمى خواستم بزنم تو پرش. ولى هزار بار دیگه هم از خودم پرسیدم آخه حالا پیانو به چه درد من مى خوره! من که خیلى سال از داشتنش دل کندم.  ده سالى تو خونمون خاک خورد و آخرش هم مامانم بخشیدش به نوه ى عموم.

یه روز اولین عشق زندگیم که چهارده سال ازم بزرگتر بود، رفت فرانسه، اون جا با یه زن فرانسوى که چند سال ازش بزرگتر بود ازدواج کرد. منم که نمى خواستم قبول کنم از دست دادمش شروع کردم واسه خودم داستان ساختن. ته داستانم هم اینطورى تموم مى شد که یه روزى بر مى گرده ، وسط داستان هم اینجورى بود که داره همه ى تلاشش رو مى کنه که برگرده. این وسطا هم گاهى به من از فرانسه زنگ مى زد و ابراز دلتنگى مى کرد. بعد از هفت سال خیالبافى دیدم چاره اى ندارم جز اینکه با واقعیت مواجه شم. شروع کردم به دل کندن. من هى دل کندم و هى خوابش رو دیدم که برگشته. دوباره دل کندم و باز خوابش رو دیدم که برگشته، تا اینکه بلاخره واقعن دل کندم! چند سال بعدش تو فیس بوک پیدا کردیم همو. اومد حرف بزنه، گفتم حالا؟ واقعن الان؟ من خیلى وقته که دل کندم!

یه دوستى داشتم کاسه ى صبرش خیلى بزرگ بود. عاشق یه پسرى شده بود که فقط یک ماه باهاش دوست بود. اون یک ماه که تموم شده بود، پژمان رفته بود پى زندگیش و سایه مونده بود با حوضش! بعد چند سال یه روز بهش گفتم دل بکن . خودت مى دونى که پژمان بر نمى گرده. گفت ولى من صبر مى کنم. هر کارى هم لازم باشه مى کنم. یک سال بعد رفت پیش یک دعا نویس. شش ماهه بعدش با پژمان ازدواج کرد. اون روزا دوست بیچاره ام خیلى خوشحال بود. به خودم گفتم، حتمن استثنا هم وجود داره! دو سال بعدش شنیدم که از هم جدا شدن. پیداش کردم. خیلى عصبانى بود. پرسیدم چى شده. گفت پژمان اونى نبود که من فکر مى کردم. گفتم پژمان همونى بود که تو فکر مى کردى، ولى اونى نبود که الان مى خواستى. پژمان اونى بود که تو اون روزا، همون چندسال قبل ترا مى خواستى که باشه، و وقتى نبود، باید دل مى کندى!

من الان دلم کیک شکلاتى مى خواد. الان مى خواد ولی...

| رخساره ابراهیم نژاد |

تنهایی اندازه های مختلف دارد

تنهایی اندازه های مختلف دارد

در پارک

اندازه ی جای خالی کسی

که کنارت قدم بزند

در کافه

به اندازه ی فنجان قهوه ای

که روبرویت سرد...

سرد است

و تنهایی در تخت خواب های دونفره

به بزرگی تمام دنیاست

|‌ فلورا تاجیکی |

باید به مرگ فکر کنم یا نبودنت

باید به مرگ فکر کنم یا نبودنت

از من گذشتنت...نه!ولی با که بودنت...

یا از دهان یک زن دیگر سرودنت...

دیگر بعید نیست اگر خون به پا کنم....

دستان بغض، دور گلویم چه میکنید؟

وقتی "از آن که رفته" بگویم چه میکنید؟!

"او مال من نبود و من اویم"... چه میکنید-

-حالا اگر دوباره هم او را صدا کنم؟!

از من...که سالهاست میفتم به چاه تو

تا انعکاس چشم کسی در نگاه تو

میسوزد آه من، همه را از گناه تو...

بنشین برای حال دوتامان دعا کنم

| اهورا فروزان |

جمعه مرد بی معشوقه ایست

جمعه مرد بی معشوقه ایست

با پیرهنی چروک ،

که تنهایی اش را ؛

لای شعرهایش 

پک میزند.

فقط عصرها،

کمی خاکستری تر…

| محسن حمزه |

میخندم

+ چرا دوسش داری ؟

- نمیدونم

+ خب یه دلیلی داره دیگه

- شاید ، ولی واقعن نمیدونم چرا !

+ پس اصلن از کجا میدونی دوسش داری ؟

- وقتایی که میخنده ، منم میخندم...

اسمش رو گوشیم میفته ، میخندم

وویسشو که گوش میکنم ، میخندم

عکساشو که میبینم ، میخندم

جاهایی که باهاش رفتم ، میرم ، میخندم

اسمشو که میشنوم ، میخندم

چشمامو که میبندم ، میخندم...

| مروارید سفیدی |

کسیو دوست داشتی؟!

+ کسی که بخواد بره نه چمدون میبنده، نه گوشیش خاموش میشه، نه چیز دیگه!

فقط سرد میشه ولی مهربون! همین...

- مگه تا حالا کسی رو دوست داشتی؟

اتوبوس رسیده بود ترمینال، میدونستم اگر بگم رسیدم اونم پا میشه میاد دنبالم،اونم پنج صبح!

به خودم گفتم میرم تو نمازخونه ی ترمینال یا یه قدمی میزنم تا بیدار شه...

هنوز فکرم تموم نشده بود پیام اومد رو گوشیم که "بیا سمت در پشتی ترمینال!" دختره ی احمق انگار جی پی اس اتوبوس بهش وصل بود!

از دور دیدمش از سنگینی کوله پشتی قهوه ای همیشگیش، میشد فهمید که بازم دیشب نخوابیده و نهار ظهر رو آماده می کرده و فقط با یه کرم ضد آفتاب آرایشش رو ماست مالی کرده!

خندم گرفت گفتم: حداقل چراغ رو روشن میکردی که تو ابروهات ضد آفتاب نزنی! گفت:

"علیک سلام" و بغلم کرد 

و آروم دم گوشم گفت:

"اگر بدونی قیافت توی این سرما چقد دوست داشتنی و مسخره میشه مخصوصا اون دماغت که عین مخزن گردالی ته دماسنج جیوه ای سرخ میشه دلقک خان!" نفهمیدم چی گفت حواسم پرت بوی موهاش بود و خط اتوی مقنعه ی سورمه ایش که معلوم بود بازم عجله ای اتو زده که دو خطه شده!

گفتم: یه روزی میفهمم چطوری این همه فرزی که به همه ی کارات میرسی!

من که فقط بخوام یه چمدون ببندم باید نصف روز فکر کنم چی چی بردارم!

صدای بوق ممتد آژانسیه تو خیابون بلند شد که یعنی بدو بدو سمت خیابون!

تو ماشین؛ یقه خزدار پالتوی قهوه ای که میشد یه شالگردنم باشه، درآورد پیچید دور صورتم و با لحن حرص خوردن مخصوصِ خودش بدون اینکه دندوناش از هم باز شه گفت: سرما نخوری حالا همین امروز! بعد چسبید بهم... آژانسی آینشو تنظیم کرد و یه نگاه از آینه به ما دوتا، بعد پرسید کجا برم؟

اخم ‌کردم که یعنی سرت بکار خودت باشه و فقط راه بیوفت!

بنده خدا ترسید گفت: آبان هوای اینجا خیلی سرده!

- خنگ خدا کجایی تو؟ حواست با منه؟

میگم کسیو دوست داشتی؟

+نه...

| امیرمهدی زمانی |

فصل مشترک عشق و عقل

شباهت من و تو هرچه بود ثابت کرد

که فصل مشترک عشق و عقل تنهایی ست...

| فاضل نظری |

خفگی بر اثر نشت بغض

"مضحک ترین مرگ تاریخ بشریت"

خبر مرگ دختری‌ ست

که در روزنامه ی فردا چاپ می شود

با عنوانِ :

"خفگی بر اثر ِ نشت ِ بغض"....

| مهسا مجیدی پور |

موهای تو

باز عاشقت شدم؛

داشتم آهنگی گوش می‌ دادم

که شبیه موهای تو بود

| عباس معروفی |

من!

این دخترِ همیشه‌ى در انتظار...من 

بیتاب در هوای تو و بی قرار...من

در باتلاقِ قالی و سقف اتاق خود 

غرق‌ ست این تنیده‌ ى در خود دچار...من

دارد به حول محور تو تاب میخورد 

در تیک تاک خسته‌ ى ساعت شمار...من

باروت بغض لعنتی و شعله‌ى غزل

حالا شبیه حالتی از انفجار...من

دیوارهای خانه هم آغوش میشوند 

آوار من، شکسته ى تحت فشار...من

خوابید روی تخت ولی خسته بود از 

کابوس‌های هر شب دنباله دار...من

دیگر بلند میشود و راه میرود 

سمت شلوغ پنجره، بی‌اختیار...من

از پنجره به رهگذران می‌کند نگاه 

به آسمان، به کوچه، درخت چنار...من

تصمیم تازه‌ای به سرش میزند و بعد 

از انزوای خانه به بیرون فرار...من

میرفت تا به تو برسد...باز هم نشد

جا ماند ایستگاه بدون قطار...من

برگشت خانه، صبح دری را شکسته‌اند

مرده‌ست دختری که به بالای دار...من

| مینا عباسی |

زن هایی مثل ما

پوست کلفت شدن چیزی نیست که مرد ها دوست داشته باشند. رسیدن به حقیقت ِتلخ و زننده و حرف زدن از آن، باب ِمیل ِمردها نیست. مردها در انتها زنی را انتخاب نمی کنند که به جای ِخریدن رژ ِلب ها، کتاب می خرند. 

آن ها دست های ِ سفید و همیشه لاک زده را دوست دارند. نه دست هایی که لای ِصفحات کتاب جا می مانند و جوهری می شوند در هر بار نوشتن ِ داستان های بلند و کوتاه.

مردها همیشه ی ِتاریخ، بهترین شاعرها بودند، اما معشوقه شان شاعر نبوده اند دراصل. معشوقه ی ِآن ها زنی سبک بال و رها و بی خیال بود با صورتی جوان و شاد و دست هایی زیبا و مغزی عادی. مردها ترجیح می دهند در کافه ها با زنانی پرمغز بنشینند به رد و بدل کردن دیالوگ های قلبمه سلمبه و سیگار کشیدن، و درمهمانی های ِشبانه و دور همی هایشان همان زن های ِ بی مغزی را ببرند که در کافه -درحالی که سیگارشان را آتش می زنند و می نالند از سطحی شدن رابطه ها- آن ها را هیچ و پوچ خطاب می کردند؟

مردها نمی توانند زن هایی که خودشان هستند و به خاطر حرف مردم زندگی نمی کنند را با افتخار و لبخند ِ پیروزمندانه به دیگران معرفی کنند. مردها در زبان شمایی را که بلند بلند و بی اعتنا به قضاوت ها، می خندید و گریه می کنید را می ستایند و در دلشان زن هایی را جای می دهند که برحسب شرایط می توانند شال بیندازند یا چادر سرکنند. 

مردها با شمایی که خوب شعر می خوانید و خوب شعر می نویسید و خوب شعر به خاطر دارید در حد چند ساعت در ماه، و یک زنگ ِتفریح، خوب تا می کنند ، نه بیشتر و نه کمتر. مردها وبلاگ های ِشما را در اوقات بیکاری می خوانند و اوقات ِاصلی شان را در پی ِگشتن دنبال ِزنی نجیب و پاک و سربه زیر- همان زن ِزندگی-اند.

مردها SMS های شما را که در نیمه های ِشب ِپاییزی، برایشان فرستاده اید را ظهر ِروز ِبعد می خوانند و جواب ِغمگین و دلتنگ بودن ِشما را با «چرا جیگرم ؟» می دهند.

مردها زن هایی که در پاییز زیاد پیاده روی می کنند و در کوچه پس کوچه ها گریه می کنند را نمی فهمند و برایشان خراب کردن ِ رژ ِلب جذاب تر از پاک کردن ِسیاهی ِ زیر ِ چشم ِزنی غمگین است. مردها موجودات عجیبی نیستند. مردها زن هایی مثل ِما را دوست ندارند. زن هایی مثل ِ ما نمی توانند با مردها احساس ِ خوشبختی و راه رفتن روی ِابرها را تجربه کنند. زن هایی مثل ِما این را می دانند که هرچقدر هم بیشتر خوانده باشند و نوشته باشند و گفته باشند ، بازهم تنها می مانند در آخر.

زن هایی مثل ِما این را می دانند که دختر های ِمعمولی و شاد، انتخاب آخر مردهای ِمعمولی اند . زن هایی مثل ِما می دانند که باید با خودشان آشتی کنند و تنهایی شان را دوست داشته باشند...

| فریبا وفی |