سیصد و سیزده

در چشم خودت بارش نم نم داری

در شادی ما شریکی و غم داری

ما لشگر صاحب الزمان داریم و

تو سیصد و سیزده نفر کم داری... 

| ابراهیم زمانی |

هربار که...

هر بار که سر بر شانه ام می نهی

هنگام که غرق در طره ی موهایت می شوم

در بیشه ی گیسوانت

چونان پروانه ای سرگردان

گم می شوم و باز نمی آیم...

هر بار که دست در دستانم می گذاری

پنج انگشتم

پنج ماهیِ کوچک می شوند

می روند در ژرفای دیدگانت،

گم می شوند و باز نمی آیند...

و هنگام 

که به پیکر خود باز می گردم

آن دَم است که می بینم تنهایم وُ

تو اینجا نیستی...

| شیرکو بیکس / ترجمه: بابک زمانی |

اما دوباره باد...

از ریل دست‌های تو رد شد قطار باد 

من با سکوت و یک چمدان غم، سوار باد

 

آشفته می‌رسم به جهان زنی که باز 

موهاش را گذاشته در اختیار باد 

می‌خواستی که دل بکنی از هرآنچه بود 

می‌خواستم فرار کنم با فرار باد 

خیره به راه رفتن من ایستاده‌ای 

دریای بی‌تلاطم در انتظار باد 

خیره به جای خالی من، کوه بی‌خیال 

من شاخ پر شکوفه‌ام و بی‌قرار باد

هر شب هجوم تنهایی به اتاق‌ها 

درهای قفل باز شده با فشار باد 

هر شب عبور عطر تو را از لباس‌هام 

با شکّ و ترس می‌شنوم در کنار باد

هر شب صدای جیغ کسی پشت پنجره 

پیچیده لای هق هق دیوانه‌وار باد 

باید دوباره برگردم سمت خانه‌ام 

باید دوباره برگر...امّا دوباره باد...

| فاطمه اختصاری |

بی هیچ بهانه ای

تا چه مایه اندوهناک و دشوار می‌تواند باشد عالم؛

وقتی تو هیچ بهانه‌ای

برای حضور در آن نداشته باشی...

| محمود دولت آبادی |

جواب بوسه

چه خوب می شد اگر در شریعتت بانو

جواب بوسه شبیه سلام، واجب بود !

| رضا احسان پور |

تنها می میرم

دعوایمان شده بود. هیچوقت حتی فکرش را هم نمیکردم که یک روز مجبور شوم با موجودی که از من کوتاه تر، نرم تر و به مراتب زیبا تر است، بجنگم.

دیگر کاملا داشت فریاد میکشید. با لبهایی که تا قبل از آن بلند ترین صدایی که از لا به لایشان بیرون آمده بود، صدای خمیازه هایش بود.

شبیه گربه ای که در تنگنا افتاده باشد به هرچیزی چنگ می انداخت. هربار که دهانش را باز میکرد، نیشی در بدنم فرو میکرد. با همان دهانی که بارها مرا بوسیده بود. و همین دردش را بیشتر میکرد. نیش هایی که مرا زخمی میکرد، اما نمیکشت.

انگار واقعا باورش شده بود من دشمنش هستم. با شکوه بود. با صورت سرخ بر افروخته، موهای شلخته ی بهم ریخته و چشمهایی که از شدت اشک به سختی میتوانست مرا ببیند. هنوز هم شبیه یک اثر هنری، زیبا بود. یک تابلوی نقاشی نا آرام.

هیچکس نمیتوانست آن حرف های رکیک و زشت را به این زیبایی به زبان بیاورد. خسته شد. انگار که دیگر ضربه زدن به حریفی که از خودش دفاع نمی کند برایش جذابیتی نداشت. بعد دیگر حجم گلویش برای نگهداری آن همه بغض کافی نبود. روی شانه های دشمن، بارید.

اینکه سر آخر جایی جز آغوش کسی که با او جنگیدی و زخمی اش کردی نداشته باشی، یعنی تنهایی. مثل آخرین سرباز باقیمانده از لشکری شکست خورده تنها بود. بغلش کردم. آنقدر تنگ و سخت که انگار این آخرین بار است.

بعد خوابید. وقتی که هنوز سر شانه های پیرهنم از خیسی اشکهایش گرم بود. خوابید، و باورم نمیشد این حجم به خود پیچیده ی آرام و دوست داشتنی همان مار زخمی نا آرام چند لحظه ی پیش است که از نیش زبانش خون می چکید.

بعد فکر کردم که کجا باید بروم. باید زخم هایم را رفو میکردم. به تنهایی.

من که همیشه با تو جنگیدم، تنها شکست خوردم، با تو خندیدم، تنها اشک ریختم، با تو زندگی میکنم، اما تنها می میرم.

| محمدرضا جعفری |

وطن من

نه برای بوسیدن ات

نه برای عطر پیراهن ات

نه برای تنهایی ام

نه...

آغوش تو وطن من است

می خواهم در وطنم بمیرم...

| بابک زمانی |

قلب دوم

درست می گویند

پاها قلب دوم اند

من همه جا

بی دلیل دنبال توام

| نیما معماریان |

گریه می کرد...

در چشم هایت خیره بودم، غرقِ لبخند

اما زنی در عمق جانم گریه می کرد

رفتم...ولی از سایه ام می شد بفهمی

چشمم، لبم، دستم، دهانم گریه می کرد...

| نرگس میرفیضی |

بی عشقی، “نداشتنِ” تلخیست

دلم گرفته برای اوناییکه واسه ابراز عشقشون ؛ 

ماههاست فقط حساب کتاب میکنند دریغ از یه ارزن دلیری! 

ابتهاج میگفت “باید عاشق شد و رفت” و خوب چیزی گفته

البته که عشق یکسره موجب دردسره، 

البته که حساب عاشقی و ازدواج را باید با هم کمی تفکیک کرد

البته که عاشق یه پفیوز نباید شد

البته که عاشقی شیرجه زدنه و وای به حال شیرجه زنی که شنا بلد نباشه

ولی؛

بی عشقی، “نداشتنِ” تلخیست. 

یکی باید باشه غیر خودمون که به خاطرش حسودی کنیم و واسش یقه پاره کنیم ؛

به بهانه ش، دعای سر قنوت رو بلندتر بخونیم و عطر شعر مولوی و طعم کتاب کریستین بوبن رو بفهمیم ؛ 

تلفنی واسش شعر ” بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم ” رو بخونیم و  از صدای نفسش اون ور خط بفهمیم حظ کرده

یکی باید باشه به بهانه ش

باشگاه بریم، قشنگ تر بپوشیم، سوت بزنیم و  تو جاده آهنگ ” یکی را دوست دارم” معین رو بلند بخونیم

و بعضی غروب ها به یادش آهنگ همایون زمزمه کنیم :” نبسته ام به کس دل...”

یکی باید باشه که نگهش داریم

باید عاشق شد و ماند.

| علیرضا شیری |

به یکدیگر مِهر بورزید

به یکدیگر مِهر بورزید،

اما از مِهر بند نسازید.

بگذارید که مِهر دریای مواجی باشد 

در میان دو ساحل روح های شما.

جام یکدیگر را پُر کنید،

اما از یک جام منوشید.

از نان خود به یکدیگر بدهید،

اما از یک گرده نان مخورید.

با هم بخوانید و برقصید و شادی کنید 

ولی یکدیگر را تنها بگذارید 

همانگونه که 

تارهای ساز تنها هستند 

با آن که از یک نغمه 

به ارتعاش در می آیند...

| جبران خلیل جبران |

لعنت به فاصله

غم‌هایمان خلاصه‌ ی تاریخ است 

لبخندها و شادی مان زوری

ای کاش شانه های غمت بودم 

لعنت به مرز و فاصله و دوری

| سید مهدی موسوی |

خودکشی

آقاجون که مرد عزیز دیگه مثل سابق نشد، غذاهایی که دوست داشت نخورد، به گلدونا آب نداد، از تهِ دل نخندید، دم غروب پاچه ی شلوارشو نزد بالا و پاشو تا زانو تو آب حوض نذاشت، دامنای گلدارشو نپوشید و واسه کسی انار دون نکرد.

آقاجون که رفت عزیز از هرچی که دوست داشت فاصله گرفت، اونقدر فاصله گرفت تا مثل آدمایی که منتظر مرگ باشن از یه جایی به بعد زندگیش دیگه هیچ چیز قشنگی نداشت، ساعت ها روی صندلی می نشست و به قاب عکس آقاجون نگاه می کرد، آخرم یه روز جسم بی جونشو روی همون صندلی درحالی که قاب عکس آقاجون از دستش افتاده بود پیدا کردن.

آقاجون که مرد عزیز برای کشتن خودش یه مشت قرص رو باهم نخورد، با تیغ رگشو نزد، خودشو از سقف آویزون نکرد اما خودکشی کرد، ازون خودکٌشیا که دل میکَنی از همه ی قشنگیای دنیا و چیزایی که دوسشون داری، ازونا که روزی صدبار به خودت میگی "دیگه بعد از اون هیچ چیز قشنگی تو دنیا وجود نداره "...

کی میدونه که درد این خودکشی چقدر بیشتر از مردن یهوییه، یهو که می میری تو یه لحظه همه چی تموم میشه اما وقتی زنده میمونی و ذره ذره واسه مردن و عذاب دادن خودت از دلبستگیا و قشنگیای دنیا میگذری روحت شکنجه میشه، اصلأ تو میدونی چند هزارتا آدم تو این دنیا هستن که به سیم آخر زدن و درحالی که زنده ن و نفس میکشن خودکشی کردن؟! دلشونو با انتخاب آدمی که عاشقش نیستن کشتن، روحشونو با بودن کنار کسایی که دوس ندارن، علایقشونو بخاطر فداکاری های اجباری، آیندشونو با نگفتن حرفایی که باید می گفتن...

تو میدونی تهِ همه ی این خودکٌشیا یه لحظه ی عذاب آور هست که توش یه لبخند تلخ تحویل خودت میدی، یه گوشه می شینی و به تموم شدن دنیات نگاه میکنی، درست مثل عزیزجون...

نه تو اینا رو نمیدونی ولی من، وقتی به اجبار داشتی می رفتی خودکشی کردنتو دیدم با همون لبخند تلخ!

| نازنین عابدین پور |

وای ای خاطره ها

نقش یک خنده پر رونق را، برلبم می بینی

جان من راست بگو از چه سبب

کوه اندوه مرا، تو ندیدی هرگز؟

دیگر امروز چه سود، به تو اندیشیدن

تو که رفتی ای کاش، همه خاطره هایت را نیز

با خودت می بردی

وای ای خاطره ها

 ای شیاطین عذاب آور شب

که سپردید مرا در غم و تنهایی و تب

بگذارید فراموش کنم

قصه هرچه که بود

قصه هر چه که رفت

و دگر باز نگشت

| امیر غریب |

وفادار

وفاداری شبیه من به خواب خود نمی بینی

چنان دیوانه ات بودم که بی تو، با تو بودم من

| پروانه حسینی |

منظره‌ای رو به بهار

بوی مطبوعِ گل و

منظره‌ای رو به بهار

پنجره پشتِ خودش

یک من‌ و‌ تو کم دارد...

| علیرضا صادقی |

دو نیمم کردی

چونان صاعقه اى بر من فرود آمدى

و دو نیمم کردى؛

نیمى که دوستت مى دارد،

و نیمى دیگر که رنج مى برد

به خاطر نیمه اى که دوستت دارد. 

| غاده السمان |

آیدا را می جویم

آیدا...!!!

آنچه به تو می‌دهم عشق من نیست؛ بلکه تو خود، عشق منی.

تویی که عشق را در من بیدار می‌کنی و اگر بخواهم این نکته را آشکارتر بگویم، می‌بایست گفته باشم که من "زنی" نمی‌جویم، من جویای آیدای خویشم.

آیدا را می‌جویم تا زیباترین لحظات زندگی را چون نگین گران‌بهایی بر این حلقه‌ی بی‌قدر و بهای روزان و شبان بنشاند.

آیدا را می‌جویم تا با تن خود رازهای شادی را با تن من در میان بگذارد.

آیدا را می‌جویم تا مرا به "دیوانگی" بکشاند؛ که من در اوج "دیوانگی" بتوانم به قدرت‌های اراده‌ی خود واقف شوم؛ که من در اوج غرایز برانگیخته‌ی خود بتوانم شکوه انسانیت را بازیابم و به محک زنم؛ که من بتوانم آگاه شوم.

آیدا! این که مرا به سوی تو می‌کشد عشق نیست، شکوه توست؛ و آنچه مرا به انتخاب تو برمی‌انگیزد، نیاز تن من نیست، یگانگی ارواح و اندیشه های ماست.

| مثل خون در رگ های من / احمد شاملو |

شب تولد

شمع هامو به جام فوت کنید

قصد کردم به شعر برگردم...

آخ! مادر...شب تولدمه!

من از اول اذیّتت کردم

چند ساله تولدم هر سال

جیغ مادر مدام، تو سَرَمه...

چند ساله، تولدم، میگم:

دیگه امسال، سال آخرمه...

چیزی از بچگیم یادم نیست

جز همین شعر و خونه ی پدری

درد های بزرگ تر شدنم...

گریه و جنگ و مرگ و در به دری

من جوونی نکرده بودم که

دستای روزگار، پیرم کرد!

عشق میگفت: "بچه آهو باش!"

دست تقدیر، ماده شیرم کرد!

جامعه، عشق، خانواده، رفیق!

پشت کردن بهم، یه دنده شدم

زندگی ضربه های ممتد بود

زخم خوردم، ولی برنده شدم!

به خودم قول داده بودم که

خوب باشم! ولی بدی دیدم!

خواستم بد بشم، به جاش امشب

هرکی بد کرده بود و بخشیدم!

خنده مو، نذر آدما کردم...

غصه هامو فقط خودم خوردم

بعد سی سال تازه فهمیدم:

شب قبل از تولدم مردم!

| اهورا فروزان |

چه می شود سرنوشت من؟

چه ‌می شود سرنوشت فرشته ای

که « دوستت دارم » گفته؟

به بوسه،

به آغوش،

به تو...

فکر کرده؟

فرشته ای که بال هایش را زمین گذاشته

تا دست های یک انسان را بگیرد

دست های تو را بگیرد

و آنقدر به جستجوی تو،

راه های زمینی را طی کرده،

که راه آسمان را گم کرده  است

فرشته ای که دندانه های سین « دوستت دارم » 

گلویش را آنچنان بریده،

که هیچ ذکری از دهانش بیرون نمی ریزد

و یک نام چند حرفی معمولی،

چنان روی دهانش خشک شده،

که جرات بوسیدن را از دست داده است

چه می شود سرنوشت کسی که،

 هنوز  می تواند دوست بدارد؟

چه می شود؟

چه می شود سرنوشت من؟

| سیما محمودی |

نگارا

نگارا! دلبرا! یارا! دلاراما! وفادارا!

خِجل زین نام‌ها بادی که ما را بی‌نشان‌ کردی

| قاآنی |

این زن

این زن

هنگام که آواز می‌خواند

پرنده‌ای را به خاطرم می‌آورد

اما نه پرنده‌ای را در آواز

که پرنده‌ای را به پرواز

| فرریرا گولار / ترجمه: محسن عمادی |

پرچم سفید

پیراهن‌ ات را در آغوش گرفته‌ ام

این پرچم سفید من است

در برابر

جنگ‌ های نابرابر دنیا

| ناهید عرجونی |

یار گفت

ﮔﻔﺖ: ﺟﺎﯼ ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﻻﯾﻖ ﺑُﻮَﺩ؟ ﮔﻔﺘﻢ: به دل

ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ﺟﺰ اﯾﻦ ﺟﺎﯼ ﺩﮔﺮ، ﮔﻔﺘﻢ: به چَشم... 

| هلالی جغتایی |

شاید هم به کام ما شد دنیا

خدا را چه دیدی؟ شاید هم به کام ما شد دنیا. یک شب لااقل...

یک بار کنار هم بیدار می مانیم تا صبح. تو شبِ گیسوانت را بریز روی ظهر داغ تنت، بخند، آن طوری از ته دل بخند که چشم هایت هم می خندند، چشم های درشت دلنشینت.

نیمه های شب که خوابت گرفت، بیا مثل دخترکی سه ساله آرام دراز بکش کنار من، برایت شعر بخوانم به زمزمه، نوازشت کنم، ببوسمت. بی هیچ هراسی، سرت را بگذار روی سینه من و چشمهایت را ببند.

من با تمام جانم سرباز بی وطن نترسی میشوم که خلق شده برای محافظت از مرزهای بودنت. با هر نفست، دوبار شهید گمنام می شوم در تیرگی های شبی که خورشیدش تویی. بوی تنت بپیچد در تمام روزگارم، مست شوم از عطر بودنت، بی باده.

باده تویی، شراب ناب تویی، بید مجنون جوان من...

دیر رسیده ایم به هم. حیف از تو که با من بمانی، گل نیلوفر مرداب شوی...

اگر هم شبی کنار هم بودیم، یادت باشد صبح که شد، از تمام خیال ها بروی.

قبل از آن که عادت کنی به تیرگی های طولانی دنیای من، ماه صورتت را بردار و برو.

قبل از آن که عادت کنی به آغوش سرد ناامنم. به تلخی مداومم. به دردهای جاری در ثانیه های زشت شبانه روزم....برو.

تو فکر کن گم شده بوده ای، من هم فکر می کنم خواب دیده ام، خواب دلچسبی که هرگز تکرار نخواهد شد...

| حمید سلیمی |

مُردن

چند پنجره از این همه شهر

خاموش می شود

با ترس این احتمال همیشگی

« مُردن چقدر درد دارد؟ »

چراغ چند خانه

تا صبح می سوزد

با زخم این سوال :

« مُردن چقدر خرج دارد؟ »

| مریم نوابی نژاد |

من گیر کرده ام به دل ماه و سال خویش

من هستم آن اسیر نِگون در وبال خویش

چون طفل گم شدم به دل قیل و قال خویش

آن بِسملم که می تپد از بال بال خویش

حالی نمانده است که پُرسم ز حال خویش

من بی جواب می گذرم از سوال خویش

بهر تو بس که طاقچه بالا گذاشتم

هر شب قرار خویش به فردا گذاشتم

من بخت خویش کشته، تو را وا گذاشتم

از خون خود حنا به کف پا گذاشتم

چون من مباد خون کسی پایمال خویش

آن کس که رو به روی تو اِستاده، آن منم

آن ناتوان که داده ز دستش توان، منم

آن کس که قهر کرده از او آسمان، منم

آن کس که جای مانده زِ هر کاروان، منم

حتی نمی رسم پس از این بر وصال خویش

دلبر کمند بست و من آن را گسیختم

ای خاک بر سرم که ز یارم گریختم

بر سر نشسته خاک فراق تو بیختم

سوغات چون نشد بخرم باز ریختم

از خرده های دل به دلِ دستمال خویش

ای داد، کان شراره ی غیرت ز فرط ناز

پروانه ی دُکان مرا سوخت بی جواز

جایم نداد گوشه ای از پرده حجاز

الطاف تو به نیم نفس بسته است و باز

من گیر کرده ام به دل ماه و سال خویش

شد روی شانه این سر شوریده سر گران

تیغی درآورید به رقص ای فرشتگان

حجت تمام می کنم اکنون به دلبران

قبل از غروب گر نستانی ز بنده جان

من خون خویش می کنم امشب حلال خویش

مهرت به دل نیامده بی چند و چون نشست

جاه و جلال تو به دل از بس فزون نشست

بیچاره دل ز حشمتت از در برون نشست

فالی زدم به حافظ و دستم به خون نشست

دوشینه دیده ام جگرم را به فال خویش

گفتی که عاشقان تو سادات عالمند

گفتی که وحشیان غزال تو آدمند

ره بُردگان وصل تو، هم بیش و هم کمند

در آبگیر ذی حجه صید مُحَرَّمند

این ماهیان خفته به آب زلال خویش

ما را کسی به سوی بیابان نمی برد

درد مرا کسی سوی درمان نمی برد

کس زیره را به جانب کرمان نمی برد

این نامه را کسی سوی سلطان نمی برد

کای محتشم مرا بپذیر از جلال خویش

از بس که داغ دیده و از جا نرفته ام

جایی چو شمس بهر تماشا نرفته ام

بسیار رفته اند، من اما نرفته ام

من تا کنون به خیمه ی آقا نرفته ام

تا اشک من ز گونه بگیرد به شال خویش

جُستیم ، در تمام دو عالم جَنَم نبود

ضایع تر از شکست جگرها ستم نبود

در هیچ خانه بر لب این رود نَم نبود

در شهر کاغذی که شود محرمم نبود

معنی نوشت نامه ی خود را به بال خویش...

| معنی زنجانی |

مبالغه

‏دوست داشتن

هنر مبالغه ست؛

اغراق کنید...

| عصمت اُوزِل |

از یاد بردیم

ما را شکست خورده

ما را با اشک‌های ‌مان رها کردند 

و رفتند 

و از آن روز بود که ما

بخشیدن را از یاد بردیم...

| ناظم حکمت |

چگونه؟

شیداتر از این شدن چگونه؟

رسواتر از این شدن چگونه؟

بیهوده به سرمه چشم داری

زیباتر از این شدن چگونه؟

من پلک به دیدن تو بستم

بیناتر از این شدن چگونه؟

پنهان شده در تمام ذرات

پیداتر از این شدن چگونه؟

ای با همه، مثل سایه همراه

تنهاتر از این شدن چگونه؟

عاشق شدم و کسی نفهمید

رسواتر از این شدن چگونه؟

| فاضل نظری |

یکی هم بود...

یکى هم بود

که با دامنى از جنس بهار

پا در کفش هاى باغ گیلاس گذاشت...

| سیامک تقی زاده |

ترس از متعهد شدن

بعد از چند ثانیه مکث در مکالمه ی تلفنی مان، حرف آخرش را زد و گفت:

«بهتره که فقط دوست باشیم...این طوری به نفع جفتمونه! »

سکوت کردم...

آخر دیگر این چه صیغه ای بود که باب شده بود! جاست فرند یا همان دوست اجتماعی، آن هم بعد از یک رابطه ی عاطفی! مگر می شد؟!

می دانستم ترس از رابطه دارد، ترس از گیر کردن در یک احساس و یا شاید هم ترس از متعهد شدن به یک احساس...

بارها گفته بود در همین مدت کم اگر همچین احساسی بینمان شکل گرفته است، پیش برویم شدیدتر می شود‌...و واضح بود که بخاطر تجربیات تلخ گذشته اش این را نمی خواهد.

سعی کردم متمرکز بشوم که گفتم :

«ببین...من دنبال یک احساس عمیق و شدید نیستم دیگه...

تا اینجای زندگیم پوست انداختم تا به این نتیجه رسیدم که اینکه کسی بلد باشه حال آدمو خوب بکنه، اینکه کسی بهت آرامش بده، مهم تر از عشقی شدید هست که فقط می سوزونه...من دنبال این حال خوبم...که هم حال خودم خوب بشه هم تو »

سکوتی کرد و گفت :

« می دونم...اما این خواسته ی تو هست...

خواسته ی من اینه که بدون قطع ارتباط دوتا دوست معمولی باشیم...تمام ! »

واقعیت این بود که نمی توانستم اصرار به چیزی بورزم هر چند رابطه در اوایل با اصرار خودش پیش رفته بود، هر چند وسط رابطه خودش تصمیم گرفت شکل رابطه را عوض کند...اما جای اعتراض بیشتری باقی نمانده بود، زیرا نمی توانستم دیدگاهش را نسبت به مسائل به زور عوض کنم.

تا همان جای زندگی ام برای رسیدن به خواسته هایم تمام تلاشم را می کردم تا در آینده مدیون احساس و زندگی ام نباشم. اما دست و پا زدن بیش از حد فقط خودم را غرق می کرد! 

دوست داشتم که برایش دیده شوم اما به خوبی واقف بودم که رابطه مانند قایقی هست که باید دو طرف همسو با هم پارو بزنند وگرنه پارو زدن یکی از طرفین به تنهایی قایق را به جایی نخواهد رساند...

سکوتم کش دار شد که ادامه داد:

«حق انتخاب داری...یا از این جای راه به بعد مثله دوتا دوست پیش بریم و یا...

کلا قطع بشه اگه اذیت میشی... »

بعد از چند ثانیه مکث بدون حرفی اضافه گفتم:

«باشه...پس خداحافظ »

کمی جا خورد اما نمی دانست که بیشتر از حال خوب و آرامش، بیشتر از احساس شدید و مداوم، شخصیت، غرور و ارزش آدم ها برایشان مهم است...

| مریناز زند |

مه من

مَهِ من، ز جمع خوبان به کسى تو را چه نسبت؟

تو زیاده ای زِ ماه و دگران کم از ستاره

| هلالی جغتایی |

به وطن که فکر می‌کنم

به وطن که فکر می‌کنم

خودم را جلوی خانه‌ی تو می‌بینم

با شاخه‌گلی قرمز در دست...

| کیوان مهرگان |

بغل آفریده است

هر چیز را که روز ازل آفریده است

بی شک خدای عزّوجل آفریده است

از جمله تو...چه سنگ تمامی گذاشته‌ست!

آخر تو را بدون بدل آفریده است!

وقتی که آفرید تو را، گفت آفرین!

عمداً تو را شبیه غزل آفریده است!

شاید برای وصف رُخَت این چنین خدا

مفعول و فاعلات و فَعَل آفریده است

دید از جمال روی تو شرمنده است ماه

بین زمین و ماه، زحل آفریده است

شیرینی لب تو خدا را مجاب کرد

از شهد خنده هات عسل آفریده است!

مشغول فکر بود کجا جا دهد تو را

بعد از کمی درنگ...بغل آفریده است!‌

| فرهاد شریفی |

تو گر آیی

نشاط این بهارم بی گلِ رویت

چه کار آید؟ 

تو گر آیى،

طرب آید

بهشت آید

بهار آید...

| بیدل دهلوی |

** سال نو مبارک ^_^

توو سال جدید سلامتی، خنده از ته دل و روزهای پر از عشق براتون آرزو مکنیم❤️

روز اول بهار

یکی هم بود

که آغوشش

روز اول بهار بود...

| سیامک تقی زاده |