دوستش می دارم
چرا که می شناسمش
به دوستی و یگانگی...
هنگامی که دستان مهربانش را
به دست می گیرم
تنهایی غم انگیزش را در می یابم...
اندوهش
غروبی دلگیر است، در غُربت و تنهایی
همچنان که شادی اش
طلوعِ همه ی آفتاب هاست...
| احمد شاملو |
الهی!
هیچ دری را به حال خود وا مگذار
و آبروی هیچ پرده ای را به دست باد مسپار
وگرنه پنچره ها دق می کنند
از داغ دختری که هر شب
در بستر یک دریا می خوابد.
خدایا!
هرگز کسی را برای گریستن
محتاج چشمان همسایه‌اش نکن
دوچشم زخمی همیشه گریان
لابه‌لای روسری مادران
نازل کن برای روزهای مبادا
پروردگارا!
به حق این ماه و برکه
مسیر مهاجرت مرغابی ها را
به نور مهتاب روشن کن و
غریزه ی ماهی آزاد را
مستدام بدار تا ابد
خدای من!
باد را از چمنزار
گرده را از گل
لقاح را از زنبور
و عشق را از آدمی باز پس نگیر
خدای ما!
فکر گلوله که به سرمان میزند
تیر می کشند قلب‌ها
سرها را با قلب‌ها مهربان‌تر کن
و سرگرممان نکن جز به مهربانی
آفریدگارا!
کلمه را رفتاری نو بیاموز
نسل آهو را با چاقو
مرد را با درد
و زن را با تن
از قافیه‌ها ریشه‌کن بگردان و
بر عمر کلمات هم خانواده بیافزا
خداوندا!
سوزنبانان و زندانبانان و نگهبانان را
بانیان ملاقات و بوسه قرار بده
و به مرزبانان
آوازی مشترک عطا بفرما
خدایا!
مگذار گران تمام شود این شعر
پس به انبار غلات
گندم ارزانی فرما
و ضمانت چاقوها را
فقط در آشپزخانه‌ها بپذیر.
| حسن آذری |
داشتم گره های کورٍ هندزفری أم را باز میکردم که افتادم وسط یک بحثِ اضطراری و گوشم را سپردم به خانم میانسالی که روی صندلی آبیِ مترو کنارم نشسته بود و با تلفن همراهش حرف میزد:
-حالا چون همسرت ابراز علاقه ی کلامی بلد نیست ینی بهت علاقه نداره؟! واسه همین میخوای جدا شی؟! میدونی منو همسرم شونزده ساله داریم باهم زندگی میکنیم، هیچوقت بِهَم نگفتیم چقدر همدیگرو دوس داریم اما میدونم وقتی میره تو آشپزخونه و زیر کتری درحال جوشو کم میکنه و چایی میذاره ینی دوسم داره ، وقتی از سرکار میادو جلو در جورابشو درمیاره که بوی خستگیاش اذیتم نکنه ینی دوسم داره ، وقتی بدون اینکه بگم برام خرجی میذاره ینی دوسم داره....وقتی از سرکار میادو میرم استقبالش ینی دوسش دارم وقتی غذای مورد علاقشو درست میکنم...وقتی...."
گره های هندزفری ام باز شده بود، دلم میخواست ادامه ی حرف هایش را خودم بنویسم . آهنگِ بی کلام بارانِ عشق را پِلِی کردم، دفترچه ام را در آوردم و نوشتم، گاهی باید دوست داشتن را خودمان پیاده کنیم، زیر فرش خانه، بین پول های توی کیفمان، توی جیب لباسمان، توی غذاهایی که میخوریم یا روی طاقچه های تمیزِ خانه و عکسهای مهربان توی قاب عکس....
چرا همیشه، همه چیز را حاضر و آماده میخواهیم؟! چرا تلاش نمیکنیم با چشم باز به زندگی نگاه کنیم، یک سبد برداریم و دوستت دارم های ناگفته را لا به لای روزمرگی هایمان پیدا کنیم و بگذاریم لبِ طاقچه...
نگاهم را توی مترو چرخاندم و مردها و زن هایی را دیدم که دوستت دارم هایشان را در قالب خستگی پوشیده بودند و دستشان پر از محبت بود ، نوشتم بعضی مردها دوست داشتن را می آورند می گذارند توی یخچال و به دستهای خشک و خسته ی مرد میانسالی نگاه کردم که نایلونِ پر از میوه را نگه داشته است ، نوشتم بعضی زن ها دوستت دارم هایشان را در آغوش میگیرند و به مادری که ثمره ی عشقش را در آغوش گرفته لبخند زدم....
ابراز محبت کلامی تمامِ دوست داشتن و تنها نشانه ی عاشق بودن نیست ، گاهی باید سکوتِ پر از محبت اطرافیانمان را براساس رفتارهایشان ترجمه کنیم و جمله ی "او دوستم ندارد" را به دستِ فراموشی بسپاریم....
| نازنین عابدین پور |
ای که همه نگاهِ من،
خورده گره به روی تو
تا نرود نفس زِ تن،
پا نکشم زِ کوی تو...!
| حسین منزوی |
دوستت دارم
چو بوی تازه ی نان به وقت افطار
دوستت دارم
چو عطر تند پدربزرگ به وقت نماز
دوستت دارم
چو یاس های ترمه ی بی بی
چو شب بو های باغچه ی حیاط
چو گلبرگ سرخ میان کتاب
دوستت دارم
و هر بار بجای گفتنش؛
بو میکشم
تمام عطرهای جهان را
که از تن ات
بارها جا گذاشته ای
| حمید جدیدی |
چه بسیارند گل هایی که می‌شناسم
اما
نامشان را نمی‌دانم
چه بسیارند گل هایی که نمی‌شناسم
اما
نامشان را می‌دانم
نه می‌شناسمت
نه نامت را می‌دانم
ای که از همه گل‌ها بیشتر دوستت دارم
| ضیاء موحد |
برایم بنویس، چه تنت هست؟ لباست گرم است؟
برایم بنویس، چطوری می‌خوابی؟ جایت نرم است؟
برایم بنویس، چه شکلی شده‌ای!
هنوز مثلِ آن وقت‌ها هستی؟
برایم بنویس، چه کم داری! بازوانِ مرا؟
برایم بنویس، حالت چطور است! خوش می‌گذرد؟
برایم بنویس، آن ها چه میکنند! دلیری‌ات پابرجاست؟
برایم بنویس، چه می‌کنی! کارت خوب است؟
برایم بنویس، به چه فکر می‌کنی! به من؟
مسلماً فقط من از تو میپرسم!
و جواب‌ها را می‌شنوم
که از دهان و دستت می افتند
اگر خسته باشی، نمی‌توانم باری از دوش‌ات بردارم.
اگر گرسنه باشی، چیزی ندارم که بخوری.
و بدین‌سان گویا از جهان دیگری هستم
چنان‌که انگار فراموش‌ات کرده‌ام...
| برتولت برشت / ترجمه: علی عبداللهی |
به تو مایلم
به تو مایلم
مثل سوى شعله
که به باد
یا موج
که به ساحل
به تو مایلم
مثل زندگى که به مرگ
| علیرضا روشن |
من بغضِ آخرِ شبِ تولدِ چهل سالگیتم...
بی حوصلگیت پشتِ ترافیک سنگین از پرحرفیایِ زنی که کنارت نشسته...
بی خوابیِ شبِ قبلِ ماهِ عسل و خستگیِ صبحِ فرداشم...
من اون لحظه ایم که دلت یهو با پلی شدنِ یه آهنگِ آشنا هُررری میریزه
بند اومدن اون نفس راحتی ام که داری وقت شونه کردن موهای فرخورده ی دخترت می کشی...
من مچاله شدن دخترت تو خودش از زورِ گریه و بالشت خیسشم
ولو شدن تن نحیفش توی تراس و اشک هاش تو اتوبوس های خطی جلوی چشم آدم هام...
بغض های همسرت از دوست نداشته شدن و سیگار لای انگشت های پسرتم
من طعم آشنای یه خورشت قرمه سبزی ام که زهر میشه به کامت...
غم لحظه ایم که از دور میبینی دارم کنار کسی که دوستم داره می خندم، خوشحالم...
نم اشکت از دوری دخترتم، وقتی داره به هوای کسی زودتر از موعد خونه رو ترک میکنه...
من چایِ عطریِ سرد شده ی یه عصرِ کسل کننده ام که تنها تو تراس خونت نشستی و توی خاطراتت دنبال یه دوست داشتن و دوست داشته شدن واقعی می گردی، یه لبخند آشنا، موهای فرخورده ای که انگشتاتُ لای پیچ هاش جا گذاشتی...
"وضع ریه هات خرابه" و غدقن شدن سیگارتم...
من تنهاییتم تو بیمارستان وقتی داری نفس های آخرو می کشی...
من میرم اما نمیرم...
از کنارت میرم اما تو یادت، تو تک تک لحظه های عمرت
حسرت بودنمُ جا میذارم...!
| فاطمه صابری نیا |
پلنگ سنگی دروازه های بسته شهرم
مگو آزاد خواهی شد که من زندانی دهرم
تفاوت های ما بیش از شباهت هاست باور کن
تو تلخی شراب کهنه ای من تلخی زهرم
مرا ای ماهی عاشق رها کن فکر کن من هم
یکی از سنگ های کوچک افتاده در نهرم
کسی را که برنجاند تو را هرگز نمی بخشم
تو با من آشتی کردی ولی من با خودم قهرم
تو آهوی رهای دشت های سبزی اما من
پلنگ سنگی دروازه‌های بسته شهرم
| فاضل نظری |
ای دعای درخت زردآلو وقتی شاخه‌اش شکسته بود...
ای عطر خوش زعفران در بازارچه های قدیمی مسقف
ای غم همه ی آدم ها که مسافر مشهد می شوند،
و حاجات بزرگ را در کوپه های کوچک قطار جا می‌دهند...
ای خاطره های معطر
که موهبت سادگی و رنج ما هستید...
اینها همه اشکال دیگر علاقه است !
درخت زردآلو
وقتی خیالِ تو پر از شکوفه شود
آیا من هم رستگار می شوم؟
من گریستن و بخشیدن را از یاد نبردم
از یاد نبردم
که خرده های خاطره
مثل رگه های طلا
در میان سنگ‌ها با ارزش است...
از یاد بردن کار ساده‌ای نیست !
هیچ شالیکاری
عطر برنج را فراموش نمی‌کند...
من تماشا را از یاد نبردم
و رنگ صدایت را با ابرهای دیگر اشتباه نگرفتم
به‌خودم گفتم :
باران
تعلیم مدام گریستن است...
| سید رسول پیره |
شمعدانی شده ام
تا به ساقه ی نازک تنهایی ام
دست می بری
بوی خوش دوستت دارم
همه ی ایوان
دلم را بر می دارد...
| سوسن درفش |
نگذارید زنانِ زیبا
ترانه های غمگین بخوانند!
این سه درد
وقتی کنار هم می ایستند
بیشتر می شوند
زن، زیبایی و ترانه...
آوازِ ترانه های غم انگیز را
بگذارید زنان زیبا بخوانند
این سه درد
وقتی کنار هم می ایستند
کامل می شوند
زن، زیبایی و ترانه...
ای رویایی که تمام عمر آدمی را در بر گرفته ای!
نکند اندوه
آن روی دیگر شادمانی ست؟
| شکری ارباش / ترجمه: سیامک تقی‌زاده |
مادرم می گوید
جای دخترت پسر آورده بودی اگر
بی گمان
نسل گونه های خیس مان
منقرض می شد.
| رویا شاه حسین زاده |
تولدش بود و بین ما یک جاده ای بلند و کویری خشک فاصله! تا جایی که یادم هست تمام سال های باهم بودنمان اوضاع از سمت او جوری پیش میرفت که هیچ گاه روز تولدش کنار هم نبودیم، یک سال مسافرت برای تحصیل ، یک سال شیفت کاری اش و امسال هم یک جشنواره در شهری جنوبی تمام دلایل خنده داری بودند که مهترین روز سال را بین ما دیواری از تنهایی میکشید.
دوستش داشتم و هیچ دیوانگی از من بعید نبود. همان صبح، دو روز را برای رفتن پیش او مرخصی گرفتم با چمدانی که کل محتویاتش عبارت بود از پیراهن یاسی رنگی مردانه مورد علاقه ام که خودش برایم گرفته بود و لباسی از او که دوستش داشت. بدون آنکه بداند بسمتش راهی شدم تا شب اش جشن تولدی مختصر و دو نفره بگیریم.
تولد یک عزیز همیشه برایم موضوعی مهم بود بر خلاف عادت همه، همیشه آخرین نفر به عزیزانم تبریک میگفتم! اولین نفر آنقدرها مهم نیستند فقط آنهایی که تا آخر با تو میمانند مهمند مثل زمانی که شیر به گله ی بوفالو ها میزند. میدانی شیرها کدام بوفالو را شکار میکنند؟ همانی که از گله جدا شده باشد ،همانی که تنهاست یا همانی که بتوانند از دیگران جدایش کنند! عمیقا درک میکردم تنهایی یک بوفالو میتواند از سر زیاده خواهی اش باشد ، میتواند از سر فهم زیادش باشد که گوشه ای بهتر را برای چرای خود یافته است برخلاف عقیده ی دیگران همیشه بوفالوهای تنها برایم نژادی از گاوهای احمق نبودند بلکه نماد کامل شجاعت اند چون دریافته اند که نمیتوان در جمع، چیزی را بیشتر از حقی یافت که سایرین برایش تعیین میکنند! حقی مسخره که قراردادی بین قویترهای گله بود! تنها ، بوفالویی تنها میتواند جایی بزرگتر و بهتر برا "چرای" خودش بیابد و قانون دنیا این است تنهایانی که عاقلانه تر به دنبال چرای خود میروند بیشتر در خطرند.ولی یک شیر از پس دو بوفالو تنهای باهم بر نمی آیید و این تنها راه نجاتی بود که بوفالوهای گاو از آن بی خبر بودند .تنها راه نجاتشان نوعی عشقِ گاوی بود.
شب به او رسیدم برخلاف انتظارم اصلا خوشحال نشد و تمام مدت باهم بودنمان با یک لبخند مصنوعی، تظاهر به خوشحالی میکرد!هر دوی ما هنگام فوت کردن شمعهای کیک تولدش روبروی هم تنها بودیم بدون هیچ آرزوی مشترکی و دردناکتر از این تنهایی در دنیا وجود ندارد.
آنجا بود که فهمیدم دور شدن کسی در روز تولدش از کسانی که ادعا میکند دوستشان دارد کاملا عمدیست!
گاهی یک بوفالو دوست ندارد کسی با چرایش که هنوز جوابی برایش نیافته شریک شود حتی اگر شیری همان حوالی کمین کرده باشد...
| امیرمهدی زمانی |
اشکِ یک برگ،روی یک گلدان
اشکِ یک قطره روی یک کاشی
گریه ی بی صدای یک گنجشک
وسطِ خونِ حوضِ نقاشی
گربه ی ایستاده بر دیوار
گرمِ آوازهای زیرِ لبی
گوشه ی حوضِ خشک می رقصند
چند تا بچه ماهیِ عصبی
آن طرف لای درزِ آجرها
میهمانی هرشبِ دوسه موش
لشگرِ سوگوارِ مورچه ها
نعشِ یک سوسک را گرفته به دوش
مادرم باز قصه می گوید
قصه از سرزمینِ دیو و پری
از صداهای گُنگ می ترسم
گرچه خالی ست خانه ی پدری
در اتاق و حیاط می چرخند
کودکی های باد برده ی من
گوشه ی حوض، رخت می شوید
باز مادربزرگِ مُرده ی من...
زندگی هست،زندگی جاری ست
زندگی باز مهربان شده است
پدر از کارخانه برگشته ست
پدرم سال ها جوان شده است...
تا دویدم به سمت شان، هر یک
مثل یک پرده ی سپید شدند.
گریه کردم، تکانشان دادم
گوشه ی خانه ناپدید شدند
هی صدا می زنم، ولی انگار
هیچ کس نیست یا نمی شنود
هی صدا می زنم، کسی انگار
حرف های مرا نمی شنود
هی صدا می زنم: کجا رفتید؟
خانه ی ما چقدر سرد شده
از صداهای گُنگ می ترسد
پسر کوچکی که مرد شده
مثل یک برّه، برّه گی کردم
دستِ آخر نصیبِ گرگ شدم
گریه کردند مرده هایی که
روی پاهایشان بزرگ شدم...
می روم...کوچه تنگ تر شده است
نیمی از روزِ سرد شد سپری
سایه ها پشت شیشه منتظرند
گرچه خالی ست خانه ی پدری
| حامد ابراهیم پور |
با عشق نوازشش کن
بگذار بهار
زیر دستان تو
زیر پیراهن یک زن!
شکوفه کند...
| نیکی فیروزکوهی |
چشمانت راز شب اند و گیسوانت شرم خورشید،
پلک هایت که می‌خیسند،
شب را می‌گویند: بیا...!
و مژه هایت که بر می‌خیزد،
طلای لطف و نورِ صبحِ پاکند،
برف کوهساران،
وام سپیدی سینه‌های تو است...
و نجابت گیاهان،
دست خواهش ایشان از عصمتِ نا شکننده ی تو،
به شوق صدای تو پرندگان می‌خوانند
و به تپش قلبِ عاشق تو، پرندگان عاشق می‌شوند
لبخندی بزن که جهان دوباره فدا شود!
کلامی بگو که جهان یک باره شراب شود،
دستی برآر که خلقت از تکوین بماند!
تا که در آیی و شکفتن آغاز شود...
| عباس نعلبندیان |
روح سحری، ناز دمیدن داری
مثل غزلی تازه شنیدن داری
ای قصه‌ی روزهای «من بودم و تو»
آن قدر ندیدمت که دیدن داری
| ایرج زبردست |
بگو چکار کنم؟
بگو چکار کنم؟
با فلفلی که طعم فراق می دهد
با دردی که فصل را نمی شناسد
با خونی که بند نمی آید
بگو چکار کنم؟
وقتی شادی به دم بادبادکی بند است
و غم چو سنگی
مرا در سراشیب یک دره دنبال می کند
دلم شاخه شاتوتی
که باد
خونش را به در و دیوار پاشیده است
| غلامرضا بروسان |
مگر خدا
وعده ی گیسوانی مثل گیسوی تو را
در بهشت آن هم به برگزیدگانی
از نیکوکاران نداده بود؟
پس تو اینجا چه می کنی؟
یا خدا بخشنده تر شده
یا من رستگار شده ام
اما قیامت که نشده
تو قیامت به پا کرده ای...
| افشین یداللهی |
شادا به این اردیبهشت های پر از تو
شادا به خنده های نوبرانه ات
به بوسه های یواشکی زیر یک طاق بنفش
به بوی خوش نفس هایت
به این اردیبهشت های همیشه با تو
| شیما سبحانی |
وقتی گریبانِ عدم با دست خلقت می درید
وقتی ابد چشم تو را پیش از ازَل می آفرید...!
وقتی زمین نازِ تو را در آسِمان‌ها می کشید...!
وقتی عطش طعمِ تو را با اشک‌هایم می چشید
"من عاشقِ چشمت شدم" نه عقل بود و نه دلی
چیزی نمی‌دانم از این دیوانگی و عاقلی...!
یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود...
آن دَم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود...
وقتی که من عاشق شدم شیطان به نامم سجده کرد...!
آدم زمینی‌تر شد و عالَم به آدم سِجده کرد
من بودم و چشمان تو نه آتشی و نه گِلی
چیزی نمی‌دانم از این دیوانگی و عاقلی...!
| افشین یداللهی |
شعر هم اگر نگویم
مرا که هیچ گلی
هم‌نامم نیست،
و هیچ خیابانی به نامم
چگونه به یاد خواهی آورد؟
| مژگان عباسلو |
اردیبهشت که اولا این شکلی نبود؛ اردیبهشت عطر بهار نارنجای ته حیاط عزیزجونو داشت؛ اردیبهشت توو حیاط عزیز جون، یه تیکه از خود بهشت بود. وقتی پای صحبتاش مینشستی میگفت اون سالای دور که سیزده سالش بود و تازه داده بودنش به آسدرضا، بهونه ی خونه و عروسکاشو که میگرفت، آسدرضا میاوردش لب باغچه و باهم جوونه میکاشتن توو دل خاک؛ یه وقتا باخودش ریز میخندید و میگفت جایی نگیا ننه، اما سدرضا یه ته صدایی هم داشت؛ اون روزا لب باغچه همونجور که درختارو میکاشتیم، زیر لب آوازم میخوند.. فک میکرد من با باغبونی آروم میشم؛ اما راستس ننه، من به شوق صداش آروم میشدم! بهارنارنجای ته حیاط، ثمره ی همون روزای جوونیشون بود؛ شاید واسه همینم بیشترِ همه ی درختای حیاط، عطر بهار میداد..
بعدها خیلی چیزا شد که خنده های ریز عزیزجون جاشو بده به اشک؛ که گوشه ی چارقدشو بگیره به چِشاش و توو خلوتش گریه کنه؛ اما هیچوقت درختای ته حیاطو یادش نرفت..حتی اون موقع که عمه لیلا از شوهرش جدا شد و پولاشو برداشت و رفت اون سر دنیا..حتی اون موقع که عمو ابراهیم اومد و با آقاجون دعواش شد و رفت و دیگه تا چن سال پشت سرشو هم نگا نکرد..حتی اونموقع که پادرد و کمردرد امونشو برید و چارقدم راهشو به زور میرفت..حتی اونموقع که آقاجون مریض و بی جون افتاد گوشه ی خونه..عطر اردیبهشت از خونه نرفت.
بعدها که تنها شدیم؛ بعدها که خونه ساکت شد و گریه ها تموم؛ بعدها که من موندم و عزیز؛ زیر لبی آروم گفت که اردیبهشت؛ توو نفسای آسدرضا بود..بعدها که گلابِ گلاب دونِ روی طاقچه جا نشستن رو پیرنِ آقاجون نشست رو سنگ سرد خاکش.. ردیف گلای مریم دور حیاط خلاصه شدن به دور یه سنگ سرد.. که دم اذون هیچکی نبود آستین بالا بزنه و صلوات بده زیر لب تا دم حوض.. بعدها که بهارنارنجای ته حیاط شاخه شاخه خشکید و دیگه جوونه نزد؛ اردیبهشت رختاشو جمع کرد و واسه همیشه از خونه ی عزیز جون رفت
بعد اون عزیزجون هرسال بهارا میشینه لب ایوون و زیر لب آواز میخونه.. ازش میپرسم دیگه درخت نمیکاری؟ اردیبهشته ها..ریزمیخنده؛ باگوشه ی چارقدش چشای خیسشو پاک میکنه و میگه کجایی ننه.. اردیبهشت خیلی وقته که با سدرضا رفته بهشت..
| نازنین هاتفی |
