امید نوبهار من

 

نگار من!

امید نوبهار من

لبی به خنده باز کن

ببین چه گونه از گلی

خزان باغ ما

بهار می‌شود!

 

| سیاوش کسرایی |

در من چه وعده هاست

 

در من چه وعده هاست

در من چه هجرهاست

در من چه دست‌ها به دعا مانده روز و شب

این‌ها چه می‌شود؟

آخر چگونه این همه عشاقِ بی‌شمار

آواره از دیار

یک روز بی صدا

در کوره راه‌ها همه خاموش می‌شوند؟

 

این ذره ذره گرمی خاموش‌وار ما

یک روز بی گمان

سر می زند جایی و خورشید می شود

تا دوست داری ام

تا دوست دارمت...

 

| سیاوش کسرایی |

تا دوست دارمت

تا دوست داری ‌ام

تا دوست دارمت

تا اشک ما

به گونه ی هم می‌چکد زِ مهر

تا هست در زمانه یکی جان دوستدار

کِی مرگ می‌تواند

نام مرا بروبد از یاد روزگار ؟

|‌ سیاوش کسرایی |