صبور و حیرت زده

 

صبور

مثل درختی که در آتش می‌سوزد

و‌ توان گریختن ندارد

حیرت‌زده چون گوزنی

که شاخ‌های بلند

در شاخه گرفتارش کرده‌اند

این روزها این چنینیم...!

 

| شمس لنگرودی |

بهار، بهار

 

 

بی آنکه بوی تو را بشنوم

ریشه‌های سیاهم

در تاریکی بیدار می‌شوند

فریاد می‌زنند:

بهار، بهار...

شاخه‌های درختم من!

به آمدنت معتادم...

 

| شمس لنگرودی |

نبض

 

کاش نبضت را می گرفتم

و منتشر می کردم

تا دنیا به حال طبیعی اش برگردد

 

| شمس لنگرودی |‏

لبخند او

 

خداوندا تمام حرف های جهان

یک طرف

این راز یک طرف:

آیات شما چه قدر،

شبیه به لبخند اوست.

 

| شمس لنگرودی |

امتداد یکدیگر

 

با لب هایم نه

من همیشه تو را با چشم هایم می بوسم

آرام تر، گرم تر، عاشقانه تر...

در آغوش هم

در این دایره‌ی بی‌پایان

من امتداد توام

یا تو امتداد منی...؟

 

| شمس لنگرودی |

نوروز منی تو

 

نوروز منی تو

با جان نو خریده به دیدارت می دوم

شکوفه های توام من

به شور میوه شدن

در هوای تو پر می کشم...

 

| شمس لنگرودی |  

فروردین من

شادی‌هایت را بر صورت من بریز

فروردین من

و اضافه‌هایش را پست کن 

برای کسی که بهاری ندارد

شادا بهار

که دست مرا گرفته نمی‌دانم به کجا می‌برد

شادا من

که دست بهار را گرفته به خانه خود می‌برم

| شمس لنگرودی |