ﺩل بستهﺍﻡ ﺑﻪ ﻏﻢ

 

ﺩل بستهﺍﻡ ﺑﻪ ﻏﻢ، ﮐﻪ ﺟﺰ ﺍﻭ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻩﺍﻡ

ﯾﺎ ﺩﯾﺮ ﺁﻣﺪهﺳﺖ ﻭ ﯾﺎ ﺯﻭﺩ ﺭفته اﺳﺖ

 

| مژگان عباسلو |

چه می کنی؟

 

من بی تو نیستم، تو بی من چه می کنی؟

بی‌صبح ای ستاره‌ی روشن چه می‌کنی؟

 

شب را به خواب‌دیدن تو روز می‌کنم

با روزهای تلخ ندیدن چه می‌کنی؟

 

این شهر بی تو چند خیابان و خانه است

تو بین سنگ و آجر و آهن چه می‌کنی؟

 

گیرم که عشق پیرهنی بود و کهنه شد

می‌پوشمش هنوز، تو بر تن چه می‌کنی؟

 

من شعله شعله دیده‌ام ای آتش درون

با خوشه خوشه خوشه‌ی خرمن چه می‌کنی!

 

پرسیده‌ای که با تو چه کردم هزار بار

یک بار هم بپرس تو با من چه می‌کنی؟!

 

| مژگان عباسلو |

از گذشته نپرس

 

حالا که آمده‌ای

از گذشته نپرس

در روز آفتابی

از برف سنگین شب قبل

چه می‌ماند؟

 

| مژگان عباسلو |

مرا چگونه به یاد خواهی آورد؟

شعر هم اگر نگویم

مرا که هیچ گلی

هم‌نامم نیست،

و هیچ خیابانی به نامم

چگونه به یاد خواهی آورد؟

| مژگان عباسلو |

دعوا نمک زندگی هم قفسان است

تا باد میان من و تو نامه رسان است

موی من و آرامش تو در نوسان است

دستی که مرا از تو جدا کرد نفهمید

دعوا نمک زندگی هم قفسان است

| مژگان عباسلو |

ضربه

هرکه آمد ضربه ای بر من زد و از من گذشت

من شباهت های دردآلود با در داشتم

| مژگان عباسلو |

زن است

شبیه باد همیشه غریب و بی وطن است

چقدر خسته و تنها، چقدر مثل من است

 

کتاب قصه پر از شرح بی وفایی اوست

اگرچه او همه ی عمر فکر ما شدن است

 

چه فرق می کند عذرا و لیلی و شیرین؟

که او حکایت یک روح، در هزار تَن است

 

قرار نیست معمای ساده ای باشد؛

کمی شبیه شما و کمی شبیه من است

 

کسی که کار جهان لنگ می زند بی او

فرشته نیست، پری نیست، حور نیست، زن است

 

| مژگان عباسلو |

با هم»های بعد از تو

بیا، برگرد، با هم گاه... با هم راه... با هم...، آه!

مرا دور از تو خواهد کُشت «با هم»های بعد از تو

| مژگان عباسلو |

همه چیز کنار تو لطیف است

همه چیز کنار تو لطیف است

پونه‎های لب رودخانه

سنگی که در آب می اندازی

و کلمات بی رحمی که بر زبان می آوری

صدایت

شب آرامی ست

که جنگل را در بر می گیرد

و آخرین شعله های آتش را

در من خاموش می کند…

| مژگان عباسلو |

می بوسمت..

می بوسمت..

چه فرق می کند

پشت گوشی،

یا پشت گوش!

پرنده

روی سیم هم

پرنده است..

| مژگان عباسلو |

برو هرجای دنیا را که خواستی گرم کن!

رفتنت

حفره‌ ای در من ایجاد خواهد کرد

که تابستان و زمستان

از آن سوز می‌آید؛

با اینهمه آغوشت را بردار و برو

هرجای دنیا را که خواستی گرم کن!

پرندگانی هستند

که ترجیح می‌ دهند

پای عشقی که ریشه دارد

از سرما یخ بزنند.

 

| مژگان عباسلو |

پستچی ها

قوی ترین مردان جهان 

پستچی ها هستند 

که نمی دانند 

چه حجم عظیمی از درد و اندوه را 

با خود حمل میکنند 

از آن ها قویتر تویی 

که میتوانی 

تنها با چند کلمه

 کمر مرا بشکنی...

| مژگان عباسلو |