سی و دو

به خاطر سیگار و به خاطر سرطان

براى کشف زنى قد بلند در فنجان

براى آنها که وصله ى تنت شده اند

براى خاطره هایى که دشمنت شده اند

به خاطر همه ى گریه هاى نیمه شبى

خداى گم شده در چند جمله ى عربى

براى خاطر شعر، این دکان رنگ رزى

براى این ادبیات فاخر عوضى

براى وا شدن زخم هاى آخرى ات

به خاطر سیگار و غذاى حاضرى ات

قرار شد اندوه تو مستمر بشود

مقدر است که رنج تو بیشتر بشود

که تا نفس مى آید دوندگى بکنى

مقدر است بمانى و زندگى بکنى:

شبیه خودکشى عنکبوت تنهایى

که گردن خود را لاى تار پیچیده

شبیه لاشه ى در ریل منتشر شده اى

که بوى خونش توى قطار پیچیده

شبیه قاصدک مرده اى که در گوشش

هزار تا خبر ناگوار پیچیده

شبیه گم شدن کارمند جزئى که

جنازه اش دور میز کار پیچیده

شبیه مین خنثى نکرده اى شده اى

که در سرش هوس انفجار پیچیده

تویى و ساعاتى که پر از سکوت شدند

32 تا شمع لعنتى که فوت شدند...

سى و دو تا شمع لعنتى که توى سرت...

تو دود میکنى و سوت مى زند پدرت

سى و دو رابطه ى پشت سر گذاشته ات

سى و دو نفرین از مادر نداشته ات

سى و دو زخم که اندازه ى تن اند هنوز

سى و دو زن که تو را جیغ میزنند هنوز

سى و دو تا زن در جیب هاى پیرهنت

سى و دو بوسه ى شلاق خورده در دهنت

سى و دو تا پل درهم شکسته پشت سرت

سى و دو عقرب آتش گرفته در جگرت

میان پنجه ى دیروزها مچاله شدى

به زندگى چسبیدى، سى و دوساله شدى...

| حامد ابراهیم پور |