به سلامتی من

به سلامتی چشم های بسته ام

که لحظه ای را طولانی مى کند

و دور را مى آورد نزدیک...نزدیک...نزدیک تر

حالا دنیا کافه ى کوچکی ست

با صندلی های چوبی بی رمق 

و لیوان های از یاد رفته

که آوازهای غمگینم مى توانست

هر شب تمامشان را به هم بزند...

مى توانستم روى صندلی کناری ات نشسته باشم

و تو مرا به پیکی از عاشقانه مهمان کنی

بی فایده است

لیوانت را پر کن

پر کن به سلامتی من

ته لیوان را که ببینی تمام زن های کافه منم

| ستاره جوادزاده |