همه ی ما تنهاییم

کسی که اسلحه اش را پر می کند

نیمی از مرگ را رفته است

کسی که ساکش را می بندد

نیمی از راه را

و کسی که در باران ایستاده است

نیمی از تنهایی را

بارها در واژه های دو نفره چرخیده ام

اما تنهایی از ماشین لباسشویی کم نشده است

از میز آشپزخانه

و تختی که نامش را فراموش کرده است

همۀ ما تنهاییم

و پرواز دستۀ کلاغ ها به وجدمان می آورد.

| محمدصابر شریفی |