جرأت نمی کنم

تنها نشسته بود دلم کنج زندگی

در واشد و نشستی و من در به در شدم

تا قبل دیدن تو دلم سر به راه بود 

از در درآمدی و من از خود به در شدم

ای کاش که دل تو و دلتنگیای من 

اندازه ی یه لحظه به همدیگه راه داشت 

دارم نگاه می کنم و راه چاره نیست 

چشم از تو من چگونه توانم نگاه داشت

باید به خواب های خودم دعوتت کنم

لطفت مدام باشه ،قدم رنجه می کنی؟

سعدی نشسته توی سرم ، داد میکشه 

با چون خودی در افکن اگر پنجه می کنی

هی عشوه می فروشی و هی ناز می خرم

می بینمت کنارم و از خواب می پرم 

بیچاره اون که لایق عشقت نبود و نیست 

بیچاره من که پیش تو از خاک کمترم

جرأت نمی کنم که بگم عاشقت شدم

جرأت نمی کنم که به چشمات مستقیم...

معشوقه ی وجیهه ی سعدی! اجازه هست

دزدیده در شمایل خوب تو بنگریم؟

| هانی ملک زاده |

*مصرع پایانی تمامی بند ها غیر از بند چهار از سعدی ست 

مصرع پایانی بند چهار از حافظ است که البته او نیز از سعدی وام گرفته