آدم برفی
آدما میخوان، به دست نمیارن، سرد میشن.
میخوان به کسی که دوسش دارن برسن، نمیرسن، سرد میشن.
میخوان به دانشگاه مورد علاقه شون برن، نمیرن، سرد میشن.
میخوان پولدار بشن، نمیشن، سرد میشن.
میخوان به آدمای دیگه نزدیک بشن، آسیب میبینن، سرد میشن.
هرچی بیشتر میگذره سرد و سردتر میشن. انقدر که یه روز به خودشون میان و میبینن تبدیل شدن به آدم برفی.
آدم برفیای سرد و بی روح که دیگه حتی به خنده دارترین جوکها هم نمیخندن. دیگه از قدم زدن زیر بارون لذت نمیبرن، دیگه از عطر چای لیمو مست نمیشن. آدم برفیا فقط آب میشن. قدم هاشون کوتاه و کوتاه تر میشه و فکر میکنن عوارض پیریه، ولی اونا دارن آب میشن.
موهاشون میریزه و فکر میکنن ارثیه، ولی اونا دارن آب میشن. روز به روز تعداد چین و ترکای روی صورتشون بیشتر و بیشتر میشه، فکر میکنن وارد دوره ی جدید میانسالی شدن، ولی اونا نمیدونن که آروم آروم دارن آب میشن.
آدما یه قلَّک بزرگن. هربار که نمیرسن، هربار که قلبشون میشکنه پر از حرف میشن.
آدما همیشه تنهاتر از اونن که بتونن از درداشون با کسی حرف بزنن. حرفا توی آدما تلنبار میشن. آدما خمیری به دنیا میان و به مرور تغییر شکل میدن
آدما تبدیل میشن. به آدم برفی، به آدم حرفی.
| محمدرضا جعفری |
