به اندازه ی نصف لذت لمس دستاش

هروقت کسی ازم میپرسید «خوبی؟» نمیدونستم چی باید جوابشو بدم.

میخواستم عوض بشم، دیگه فقط فکر کنم به چیزای خوب.

هرچی گشتم تو خاطراتم ولی به غیر غم چیزی نبود.

هیچ تصویر ذهنی ای از حال خوب نداشتم.

به نسرین گفتم:«حال خوب چه شکلیه؟ میتونی حسی بهم بدی که هروقت هرکی بهم گفت «حالت خوبه؟» یادش بیفتم؟».

دستامو گرفت.

حالا دیگه واسه تشخیص خوب بودن حالم یه خط کش دارم.یه معیار.

امروز یکی ازم پرسید:«خوبی؟».

بهش گفتم:«به اندازه ی نصف لذت لمس دستاش، خوبم».

| محمدرضا جعفری |