برو، برو..‌

 

برو که باز دلت را به دلبری دیگر

به هرکسی که گمان می‌بری کمی سرتر

 

برو که عشق پشیمان شود از آمدنش

که ما دو روح جداییم، در دو تا پیکر

 

بگو به شعر که این‌بار حالی‌اش بشود

قرار نیست بیایی، قرار نیست اگر،

 

دلم گرفت، به یادم بیاورد که تو را

قرار نیست که این روزهای شهریور…

 

چقدر حرف نگفته میان پنجره ماند

چه شعرهای سپیدی که توی این دفتر…

 

برو که مرگ خودم را نشان من بدهی

برو که نیست نیازی به زخم این خنجر

 

همیشه آخر قصه بی‌آشیان مانده‌ست

پرنده‌ای که به امید شاخه‌ای بهتر

 

برو! دوباره هوایی نکن مرا ای عشق

و فکر کن که از این جمع شاعری کم‌تر…

 

| رویا باقری |