دیده ی ما

 

هرچند دیده‌ها را، نادیده می‌شماری

هر جا که پاگذاری، فرش است دیده‌ی ما...

 

| صائب تبریزی |   

به سامان نشود

 

گل چو خندید محال است دگر غنچه شود

سر چو آشفته شد از عشق، به‌سامان نشود

 

| صائب تبریزی |   

نوبهاران

 

چنین کز بازگشت نوبهاران شد جوان عالم،

چه میشد گر بهار عمر ما هم باز می‌آمد؟!

 

| صائب تبریزی |

گلوسوز

 

بیاضِ گردن او گر به‌دستِ ما اُفتد،

چه بوسه‌های گلوسوز انتخاب کنیم

 

| صائب تبریزی |

تیر در کمان

 

به دیگران سپر انداختن بود کارت

 رسد چو نوبت ما تیر در کمان داری.‌..

 

 | صائب تبریزی |

طاقت دیدار

 

از دیدن رویت دل آینه فرو ریخت

هر شیشه دلی، طاقت دیدار ندارد

 

| صائب تبریزی |

لاله زار

 

لاله زاری می شود عالم، اگر بیرون دهیم

داغهایی کز تو پنهان در جگر داریم ما

 

| صائب تبریزی |

چشم و دل

 

از چشٖم و دل مپرس که در اولین نگاه

شد‌ چشم من خراب ِ‌دل و دل‌ خرابِ چشم

 

| صائب تبریزی |

بی صاحب

‏غافلی از حال دل، ترسم که این ویرانه را...

دیگران بی صاحب انگارند و تعمیرش کنند

| صائب تبریزی |

دِل

دل ازان دورتر افتاده که واصل باشد

یار وحشی تر از آن است که در دل باشد

| صائب تبریزی |

بی آرزو

صد آرزو به گرد دلم در طواف بود

از حیرتِ جمال تو...بی‌آرزو شدم!

| صائب تبریزی |

رنگ دگر

دیده از اشک و لب از آه و دل از داغ پُرست

"عشق" در هر گذری رنگ دگر می ریزد...

| صائب تبریزی |

دیوانه و شیدا

چه خیال است، که دیوانه و شیدا نشویم؟

بوی مُشکیم، محال است که رسوا نشویم

عشق، ما را، پی کاری به جهان آورده است

ادب این است، که مشغول تماشا نشویم...

| صائب تبریزی |

موی تو و روی تو

یاد آن عهد که دل در خم گیسوی تو بود

شب من موی تو و روز خوشم روی تو بود

| صائب تبریزی |