ماه
نشست کنارم
زل زد به آسمان بدون خودش ....
هر که بود گریه می کرد !
من هم ...
چشم هایم را
آویختم به شانه های بی ماه آسمان !
خواست
شعر شود ،
باران شد !
| معصومه صابر |