یادمه رکتر شریعتی یه چیزی داشت که می گفت "دوست داشتن از عشق برتره" نمی دونم جزء تحلیل های اجتماعی-جامعه شناسیشون بود یا متن ادبی ولی کلا این رو می فهمم یه فرقی داره وقتی که دل آدم واسه شادکردنش می تپه حتی اگه نفهمه که کی باعث این شده با اینکه منتظر باشی تا شاد ببینیش تا شاد بشی حس میکنم دنبال خوشحال کردن اونی رفتن که شادی ش شادت می کنه خیلی حس بالاتری از یه دوست داشتن ساده داره