برایت آرزوی خوب‌ترین بهارها، تابستان‌ها، پاییزها و زمستان‌ها را دارم...
آرزو می‌کنم، شانه به شانه‌ی کسی قدم بزنی که از گفتنِ دوستت دارم نمی‌هراسد و برای اشتیاقِ دلت، همیشه حرف‌های تازه دارد، کسی که لحن خندیدن و حرف زدنش؛ حالِ دلت را خوب می‌کند و برق معجزه‌آسای نگاهش برای پیر نشدنت کافیست؛ شبیه آفتابِ داغِ صبح، برای خستگیِ مزارع گندم...
آرزو می‌کنم ثانیه‌هایت کنار کسی دقیقه شوند که نمودار هیجان زندگی‌ات را به نقطه‌های اوج می‌رساند، دقیقه‌هایت در آغوش کسی ساعت شوند که حضورش تپش‌های قلب تو را تندتر می‌کند و نگاهش نفس‌های مشتاقِ تو را به شماره می‌اندازد، و ساعت‌هایت با کسی روز و ماه و سال شوند؛ که تو را بهتر از هرکسی بلد است و ناگفته‌های تو را از نگاه تو می‌فهمد، کسی که همیشه در آستینش برای بیقراریِ تو؛ بوسه‌های داغ و قربان‌صدقه‌های عمیق و آغوش‌های ناب دارد...
آرزو می‌کنم کنار کسی پاییزهایت را زمستان کنی و زمستان‌هایت را بهار؛ که حضورش برای تو انتهای تمامِ حسرت و دردهای جهان باشد.
| نرگس صرافیان طوفان |
