نشان می دهم

 

مثل درختی که شناسنامه‌اش را

میخ کرده اند

روی تن اش

زخم هایت را

به رهگذران

نشان

می دهم

 

| ناهید عرجونی |  

موهای تو در باد

 

به تو فکر می‌کنم

و موهای تو در باد

و موهای تو در باد

 

به تو فکر می‌کنم.

و تنها حسرتم

فراموش کردن عینکم است

تا رج‌های گردنت را ببینم...

 

تا ذره‌های نگاهم

رج‌های گردنت را ببوسد،

نفس بکشد،

بنوشد…

 

| الیاس علوی |  

غم انگیزترین منظره ی دنیا

 

منظره‌ی ویرانی آدم‌ها غم انگیزترین منظره‌ی دنیاست.

ببینی کسی مثل طاوس میرفته، حالا مرغ نحیفی است، پرش ریخته...

 

| رضا قاسمی / همنوایی شبانه ارکستر چوبها |  

دیده ی ما

 

هرچند دیده‌ها را، نادیده می‌شماری

هر جا که پاگذاری، فرش است دیده‌ی ما...

 

| صائب تبریزی |   

باید غمگین می شدم

 

باید غمگین می‌شدم، باید رنج می‌کشیدم، باید تمام اندوه جهان روی سرم آوار می‌شد تا بلند شوم و برای خودم کاری کنم.

باید تمام این‌ها اتفاق می‌افتاد، باید تمام این اشتباهات را می‌کردم و باید تمام این آسیب‌ها را می‌دیدم تا بیشتر تلاش کنم و خودم را از این مرداب آزارنده‌ی تکرار، بیرون بکشم.

بدون رنج نمی‌توان به قله رسید و بدون اندوه، نمی‌توان رشد کرد.

من باید تاریکی مطلق را پشت سر می‌گذاشتم تا به نور برسم و باید این محدودیت را به جان می‌خریدم. من باید می‌شکستم و از هم می‌پاشیدم تا نور، راهی برای ورود به من داشته‌باشد.

من باید گم می‌شدم، باید مسیرهای تازه‌ای را تجربه می‌کردم و باید به مقصدهای دورتری می‌رسیدم. من باید تنها می‌ماندم و باید از این سنگلاخ ناگوار عبور می‌کردم.

من قدرتم را در محدودیت یافتم، در تنهایی، در سکوت و در تمام چیزهایی که مرا رنج می‌داد.

من بی دفاع بودم، غمگین، ساکت، و سرشار از تنهایی مرموزی که در همه حال، با من بود.

 

| نرگس صرافیان طوفان |