وقتی قرار میشود کسی را که دوست داریم،دیگر دوست نداشته باشیم،
این کنده شدن از او نیست که ما را اذیت می‌کند.
درنده‌ترین چیزی که باعث میشود آزرده شویم، سوالی‌ست که مدام در ذهنمان تکرار میشود:
چقدر دیگر طول می‌کشد تا دوباره کسی را این چنین بی‌تابانه بخواهم و دوست داشته باشم.
| عطیه میرزا امیری |
" حُزنکَ لا یُلام،
أنا لو کنتُ حزنًا لتمنّیتُ
أن أسکنَ صدرَک. "
اندوهت را ملامتی نیست،
من هم اگر اندوه بودم
آرزو داشتم در سینه‌ات بنشینم.
| هبة هاجر |
هرکسى
امیدی دارد
مجادله‌ای
از دست داده‌ای
دردی
انزوایی
و اندوهى...
چرا که
هر کسی یک رفته‌ای دارد
که هنوز هم
به رفتنش عادت نکرده است...
| تورگوت اویار / ترجمه: حانیه محب زادگان |
زمستان از دست‌هایم گذشته
به استخوانم رسیده بود
و ها کردن آنها همان قدر گرمشان می‌کرد
که دست‌های آدم برفی را
| شمیم شهابی |
آن‌قدر نگذاشتی ببوسمت که بوسه را هم ممنوع کردند.
حالا نفس‌هامان هم به شماره افتاده، مثل عشق سال‌های وبا...
لعنت به تو، لعنت به من، لعنت به همه‌ی ما...
به‌خاطر همه‌ی بوسه‌هایی که از هم دریغ کردیم!
اگر زنده ماندی از طرف من به تمام مردم دنیا بگو تا می‌توانید همدیگر را ببوسید. نسل ما همه مردند در عصر یخبندان.
عصری که بوسیدن، حکم جام شوکران را داشت و چکاندن ماشه در دهان خویش ...
به همه‌ی دنیا بگو ما را نامهربانی‌‌ها کشت؛
نه جنگ‌های صلیبی و طاعون و سل...
| گابریل گارسیا مارکز |
با تیر غمت حاجتِ تیرِ دگرم نیست
ای سخت کمان دست نگه دار بمیرم
گفتی: «به تو گر بگذرم از شوق بمیری»
قربان قدت...بگذر و بگذار بمیرم
| شهریار |
آزادی به این معنا نیست
که هر کاری دلت میخواهد انجام دهی!
بلکه بدین معناست که:
"مجبور نباشی آن کاری را انجام دهی،که دلت نمیخواهد" !
| ژان زاک روسو |
بیشتر از هر چیز،
دلم می‌خواست می‌توانستم
تمام روحم را در چشمانم بگذارم و تا ابد،
تا هنگام مرگم، به تو نگاه کنم!
| آلبر کامو |
کالبد مادرم را که شکافتند
تمام دلش...
برای من سوخته بود!
| کوروش نامی |
سالهاست وقت خداحافظی می‌گوید «می‌بینمت»، «خداحافظ» نمی‌گوید.
با گفتن «می‌بینمت» قول و قرار دیدار بعدی را می‌گذارد انگار، یک طوری که ته دلت قرص میشود به دوباره دیدنش.
سفر که باشد زنگ می‌زند و می‌پرسد:
«مراقب خودت که هستی؟!»
یک طوری که اگر مواظب خودت هم نباشی عذاب وجدان می‌گیری و سعی میکنی به مراقبت.
هیچوقت نمی‌گوید:
«دوستت دارم...» تاکید می‌کند که: «می‌دانی که دوستت‌دارم...» یک جوری که از هر دوستت‌دارمی قشنگ‌تر است.
بعضی آدم‌ها حرف نمی‌زنند، با کلمات بازی می‌کنند، راحت خرجشان نمی‌کنند. شعرشان می‌کنند، دلنشین‌تر، مهربان‌تر حتی، مادری می‌کنند برای کلمات.
مثل مادر همین امروز صبح، با موهای سفید نقره‌ایش، وقتی مهربان نگاهم کرد و گفت:
«تو که اینجا باشی پیر نمی‌شوم.»
خصلت مادرها همین است گویا،
بلدند شعر کنند جملات را.
| مریم سمیع زادگان |
من هنوز
آب‌نبات را آب‌نبات صدا می‌زنم و
زخم را زخم می‌نامم و
گُل را گُل...
اما مادر
من دیگر تا آخر دنیا
به چه کسی بگویم مادر!
| لطیف هلمت |
نه مثل ساره ای و مریم، نه مثل آسیه و حوّا
فقط شبیه خودت هستی، فقط شبیه خودت، زهرا!
اگر شبیه کسی باشی، شبیه نیمه شب قدری
شبیه آیه ی تطهیری، شبیه سوره ی «اعطینا»
شناسنامه ی تو صبح است، پدر؛ تبسم و مادر؛ نور
سلام ما به تو ای باران، درود ما به تو ای دریا
کبودِ شعله ور آبی! سپیده طلعتِ مهتابی
به خون نشستن تو امروز، به گُل نشستنِ تو فردا
مگر که آب وضوی تو، ز چشمه سارِ فدک باشد
وگرنه راه نخواهی برد، به کربلا و به عاشورا
| علیرضا قزوه |
حال مرا هر کس که می پرسد بگو خوب است!
اشکش روان، اندوه جاری، زخم ها کاری ست...
| حسین دهلوی |
چگونه تو را بنویسم
که دلگیر نشوم؟
آه مادر
با اندوه تو
می توانم یک ایل را به گریه بیاندازم.
| مهدی باجلان |
مادرم از مزرعه که بر می گشت
سبدش از دو بیتی پُر بود!
برای رفوی پیراهن پاره ی ما
دو بیتی و اشک کافی بود...
بالش من سنگین بود، از اشک های من!
با گوشه ی زمخت لحافم
اشک هایم را می سِتردم
بر دامن مادرم
اگر گندم می پاشیدم
سبز می شد
" از بس گریسته بود "
| سلمان هراتی |
تلخ است
ولی چاره چیست؟
به زخم هایت اگر فکر کنی،
بیشتر دهان باز می کند...
اگر فکر نکنی
یقینا مُرده ای!
| حمید جدیدی |
دلتنگی
یعنی
جاذبه برعکس شود...
وزن زمین
روی دلت سنگینی کند!
| فرشید ذوالفقاری |
اتفاقا که تو را دید دو چشمم، دل گفت
خاک بر سر شده ای این خود زندانبان است
| امید احسان زاده |
بگذار سر به سینه‌ی من
تا بگویمت
اندوه چیست
عشق کدام است
غم کجاست...
| فریدون مشیری |
من حوصله تو را فراوان دارم
تو از یادگارهای
به جامانده از جوانی من هستی
من کسانی را که دوست دارم
«تو» صدا میکنم...
| احمدرضا احمدی |
ما سال ها اندوه را بر دوش کشیدیم
و صبح طلوع نکرد.
| محمود درویش |
آیا شک داری که تو،
شیرین‌ترین و مهم‌ترین زن دنیایی؟!
آیا شک داری که وقتی یافتمت،
کلید تمامی درهای جهان از آن من شد؟
آیا شک داری وقتی دستات را گرفتم،
جهان دگرگون شد؟
آیا شک داری بزرگ‌ترین روز تاریخ
و زیباترین خبر دنیا
لحظه ورودت به قلب من بود؟
| نزار قبانی |
من بی تو نیستم، تو بی من چه می کنی؟
بی‌صبح ای ستاره‌ی روشن چه میکنی؟
شب را به خواب‌دیدن تو روز میکنم
با روزهای تلخ ندیدن چه میکنی؟
این شهر بی تو چند خیابان و خانه است
تو بین سنگ و آجر و آهن چه میکنی؟
گیرم که عشق پیرهنی بود و کهنه شد
می‌پوشمش هنوز، تو بر تن چه میکنی؟
من شعله شعله دیده‌ام ای آتش درون
با خوشه خوشه خوشه‌ی خرمن چه میکنی!
پرسیده‌ای که با تو چه کردم هزار بار
یک بار هم بپرس تو با من چه میکنی؟!
| مژگان عباسلو |
خداوندا تمام حرف های جهان
یک طرف
این راز یک طرف:
آیات شما چه قدر،
شبیه به لبخند اوست.
| شمس لنگرودی |
می‌دونی آدم کِی احساس تنهایی می‌کنه؟
وقتی می‌خواد یه نفر رو بیشتر از خودش دوست باشه.
می‌دونی آدم کی فرو می‌ریزه؟
وقتی می‌فهمه به خاطر دوست داشتن یه نفر از قبل تنهاتر شده.
| پویا جمشیدی |
زیور به خود مبند که زیبا ببینمت
با دیگران مباش که تنها ببینمت
بگذشت در فراق تو شب‌های بی‌شمار
هر شب در این امید که فردا ببینمت...
| شهریار |
دستم را فشرد
و به نجوایم سه حرف گفت.
سه حرفی که عزیزترین دارایی تمام روزم شد:
« پس تا فردا .»
ریش تراشیدم دوبار
کفش‌هایم را برق انداختم دوبار
لباس‌های رفیقم را قرض گرفتم با دو لیر
که برایش کیکی بخرم،
قهوه‌ای خامه دار.
حالا تنها بر نیمکتم
و گرداگردم عشاق، لبخند زنانند
و برآنم که
ما را نیز لبخندی خواهد بود
شاید در راه است
شاید لحظه‌ای یادش رفته
شاید...شاید...
| محمود درویش |
محبوب من!
وقتی دلم نمیخواهد هیچکس را در این دنیا ببینم،
به سمت خانه‌ی شما راه می‌افتم!
| محمد صالح علاء |
در آخرین عکسمان
آن‌قدر مرا دوست داری
که باورم نمی‌شود رفته ای...
| آرش امینی |
بوسیدمت که ببینم چه می شود؟
با بوسه های تو دینم چه می شود؟
بوسیدمت که ببینم زمان عشق؟
تکلیف شک و یقینم چه می شود؟
این پل که بین مجاز و حقیقت است
در آسمان و زمینم چه می شود؟
با دست عقل که چیزی نمی شود
پای دلم بشینم چه می شود؟
| افشین یداللهی |
عاشق زنی تک تیرانداز
در جبهه‌ی دشمن شده ام!
ببینمش
میمیرم...!
نبینمش
میمیرم...!
| علیرضا شایگان |
تمام زن ها شاعر می‌شدند
اگر مردها گریستن بلد بودند
و می توانستند
با رقص چشم هایشان
طوفان به راه بیندازند
هیچ مردی شاعر نمی شد
اگر زنی...
هیچ مردی شاعر نمی‌شد
اگر زنی در کار نبود...
| مهدی صادقی |
به گستاخی غم هرگز ندیدم میهمانی را
اگر با گریه بیرونش کنم با ناله می آید
| معنی زنجانی |
من
احتمال اینکه تو دوستم بداری را،
دوست داشتم...
| ییلماز اردوغان |
من
دست هایم را به
تو می سپارم
تو شانه هایت را به من
پایانی زیباتر از این
برای دلتنگی نیست.
| لیلا مقربی |
زنی از خاک، از خورشید، از دریا، قدیمی‌تر
زنی از هاجر و آسیه و حوا قدیمی‌تر
زنی از خویشتن حتی، از أعطینا، قدیمی‌تر
زنی از نیّت پیدایِش دنیا، قدیمی‌تر
که قبل از قصۀ «قالوا بلی» این زن بلی گفته‌ست
نخستین زن که با پروردگارش یا علی گفته‌ست
ملائک در طواف چادرش، پروانه پروانه
به سوی جانمازش می‌رود سلانه سلانه
شبی در عرش از تسبیح او افتاد یک دانه
از آن دانه بهشت آغاز شد، ریحانه ریحانه
نشاند آن دانه را در آسمان با گریه آبش داد
زمین خاکستری بود، اشک او رنگ و لعابش داد
زنی آن‌سان که خورشید است سرگرم مصابیحش
که باران نام او را می‌ستاید در تواشیحش
جهان آرایه دارد از شگفتی‌های تلمیحش
جهان این شاه‌مقصودی که روشن شد ز تسبیحش
ابد حیران فردایش، ازل مبهوت دیروزش
ندانم‌های عالم ثبت شد در لوح محفوظش
چه بنویسم از آن بی‌ابتدا، بی‌انتها، زهرا
ازل زهرا، ابد زهرا، قدر زهرا، قضا زهرا
شگفتا فاطمه! یا للعجب! واحیرتا! زهرا
چه می‌فهمم من از زهرا و ما أدراک ما زهرا!
مرا در سایۀ خود بُرد و جوهر ریخت در شعرم
رفوی چادرش مضمون دیگر ریخت در شعرم
مدام او وصله می‌زد، وصلۀ دیگر بر آن چادر
که جبرائیل می‌بندد دخیل پر بر آن چادر
ستون آسمان‌ها می‌گذارد سر بر آن چادر
تیمّم می‌کند هر روز پیغمبر بر آن چادر
همان چادر که مأوای علی در کوچه‌ها بوده‌ست
کمی از گرد و خاکش رستخیز کربلا بوده‌ست
| سید حمید رضا برقعی |
عجیب و نجیب و شریف و حریف
تمام تو تعبیر این واژه هاست
بدون تو بودن، غلط کردنه
بدون تو اصلا جهان اشتباست
| علیرضا آذر |
حرف برای گفتن زیاد بود،
وقت کم...
بوسیدمت!
| سمانه سوادی |
اگر از عشق میپرسی بگویم عشق غمگین است
ولی در خود غمی دارد که آن غمواره شیرین است
من از علامه‌های عشق خط دارم که مجنونم
برای عاشقان دارالفنون دارالمجانین است
سفر کردم از مغرب به مشرق تازه فهمیدم
که چین دامنش بسیار پهناورتر از چین است
وصال و ترس دل کندن، فراغ و داغ و جان‌کندن
نمیدانم که تقدیر دلم آن است یا این است
چه ساده مادرم عمری خدا عمرت دهد می‌گفت
دعا می‌کرد در ظاهر، نمی‌دانست نفرین است
| سید تقی سیدی |
از آن روز
که ریشه هایمان را
بیرون کشیدند
و دوباره ما را کاشتند
اما وارونه
آموختیم
با دهانمان
خون و خاک بنوشیم
با ریشه هایمان آفتاب
| رضا براهنی |
برای هر زنى
باید
قلبی بزرگ
در اتاقی کوچک بتپد
بی تاب
بی مرز
بی هیچ هراسی...
| نیکی فیروزکوهی |
دلم به وسعت دریا...ولی چه چاره اگر باز
غمی سماجت یک رودخانه داشته باشد؟
غمی شرور و دلی مضطرب، چگونه عقابی
کنار فاخته ای آشیانه داشته باشد؟
| مهدی فرجی |
آدم چطور می تواند،
پشت دری که قفل نیست،
این قدر زندانی مانده باشد؟
| رویا شاه حسین زاده |
باختم!
صادقانه می گویم
شرمم رابه چشم هایش
قلبم رابه حرف هایش
و عمرم رابه وعده هایش
او که ترکم کرد
ناگهان خودم را هم باختم
منِ مال باخته‌یِ دلباخته‌یِ خودباخته،
شاید باورتان نشود
دوستش دارم هنوز
| لیلا فرهمند |
یه روزی میرسه که توو دنیا
هییییییشکی قدرتو نمیدونه
از یه‌جایی به بعد، هر روزت
مثل یه «جنگ سرد» می مونه!
از یه جایی به بعد، با بقیه
بس که میجنگی، منزوی میشی!
یا که از پا درت میاره یکی،
یا توی خلوتت قوی میشی!
از یه جایی به بعد، غمگینی
از یه‌جایی به بعد، دلگیری
با وجودی که زنده می مونی،
توو خودت هر دقیقه میمیری
از یه جایی به بعد، پیش همه
کارای خوبتم غلط میشه!
اینکه «پشت سرت چیا میگن»
واسه تو بی اهمیت میشه!
وقت بیرون رفتن از خونه
از یه جایی به بعد، بی هدفی
وقت تصمیم‌گیریای مهم
هرکسی، هرچی میگه، بیطرفی!
از یه جایی به بعد، درهرحال
دلت از بی تفاوتی قرصه
اگه یه ماهم آفتابی نشی،
یه نفر حالتو نمیپرسه!
توو دلت ذره ای نمی مونه
اشتیاقی به جشن و مهمونی
از همه بی دلیل میرنجی
اشکتم در میاد به آسونی
از یه جایی به بعد، «تنها»یی!
بی دلیل و بهونه، دلتنگی!
دیگه با هیشکی نمیجوشی،
دیگه با هیچ چی نمیجنگی!
از یه جایی به بعد، واسه خودت
یهویی بی اهمیت میشی!
اولین کار ، بی تفاوتیه،
بعد «باری به هر جهت» میشی!
از یه جایی به بعد، از نظرِ
«وضع روح و روان»، بیماری!
دیگه از هرچی عشقه میترسی!
دیگه از هرچی عشقه بیزاری!
از یه جایی به بعد، مأیوسی،
از یه جایی به بعد، دلسردی
از یه جایی به بعد، میبری و
میری و دیگه برنمیگردی...
***
جنگ سردم تموم شد، اما
زخمی جنگ تن به تن، اینجاس!
این روزا حال و روز من خوش نیس!
«از یه جایی به بعد» من اینجاس!
| اصغر عظیمی مهر |
بزرگ‌ترین موفقیت زندگی‌ام
این بوده که
با چشم‌های خودم ببینم
که چطور فراموشم می‌کنند...
| گابریل گارسیا مارکز |
بعضى‌وقت‌ها
می‌خواهى به قلبى پناه ببرى؛
شاید تا وقتى که باران تمام شود.
شاید هم تا همیشه.
| ازدمیر آصف |
نه تگرگ آشفته‌ام می‌کند،
و نه محاصره‌ی برف پریشانم
مقاومت میکنم
گاه با شعر
و گاه با عشق
دیگر هیچ چیزی جز آنکه
دوستت داشته باشم
و شعر عاشقانه‌ای برایت بنویسم
مرا در این سرمایِ ابدی گرم نمی‌کند...
| نزار قبانی / ترجمه: سعید هلیچی |
چه دعایی کنمت بهتر از این
که شود عاقبتت ختمِ به من
| علی شامیر |
" أیها الحزن..
ألم تؤلمک رکبتاک من الجثو فوق صدورنا...؟ "
ای اندوه،
آیا زانوانت از زانوزدن برسینه هامان به درد نیامد؟!
| امین معلوف |
من شاید سیندرلای قصه و سفید برفیِ تو کارتونا نبودم،
شاید کامل ترین دختر و زیباترین مونث شهر نبودم،
اما من همونم که تو یه روز بهش گفتی دوست دارم!
و این یعنی این که حق دارم به گردن تو...
| فاطمه درخشان |
خواستم تا ته این قصه بمانم که نشد
غزلی از ته دل با تو بخوانم که نشد
خواستم حادثه باشم، که بیفتم به دلت
لذت عشق به خونت بِدَوانم که نشد
خواستم اشک مرا پاک کنی در بغلت
تن در آغوش غریبت بِرَهانم که نشد
خواستم دست تو بر شانه‌ی من تکیه کند
و تو را مال دل خویش بدانم که نشد
خواستن نیست توانستن و من از ته دل
خواستم آتش عشقی بِنِشانم که نشد
| فاطمه سادات بحرینی |
برای قلبم چه طرحی بریزم
تا عاشقت نباشد؟
لبانم را چه بیاموزم
که تو را نبوسد.
و طاقتم را که دندان بر جگر بگذارد؟
به شعرم چه بگویم
که منتظرم باشد تا بعد؟
و حال آنکه...
روزی که تو را نبینم
بی نهایت است.
| نزار قبانی |
مى خواهم
محبوبم،
دستانت را
بدل به شکوفه هاى انار کنم.
| نزار قبانی |
اگر به کشتن من آمدی چراغ نیاور،
که سال هاست به جز سایه ام سپاه ندارم
| حسین جنتی |
برگرد و دوباره برو
برگرد و دوباره برو
برگرد و دوباره...
من هفت جان دارم...
| آرش امینی |
هنوز آخرین جمله خدا توی گوشم زنگ می‌زند:
" از قلب کوچک تو تا من یک راه مستقیم است،
اگر گم شدی از این راه بیا.
بلند شو.
از دلت شروع کن.
شاید دوباره همدیگر را پیدا کنیم"
| عرفان نظر آهاری |
شعریم و نمی خوانیم، شوقیم و نمی خواهیم
چشمیم و نمی بینیم، سبزیم ولی زردیم
این فصل پریشان را برگی بزن و بگذر
در متن شب بی ماه، دنبال چه می گردیم؟
بیداری رویایی، دیدی که حقیقت داشت
ما خاطره هامان را از خواب نیاوردیم
تردید نکن در شوق، تصمیم نگیر از خشم
آرام بگیر امشب، ما هر دو پر از دردیم
| افشین یداللهی |
ترکم می کنی؟
پس چه کسی
مرا خواهد دید در حریر عریانی ام؟
حریری که در آن
زیبایی راستینم پیداست
| مرام المصری |
زیر لب میخونه:
"آخ که دیگه فرنگیس، عشق تو داغونم کرد"
توی خلسه انگشتاش بین موهام میگم "فرنگیس کیه؟"
می‌بوستم
عمیق و طولانی
به مغزِ مست شدم فشار میارم که یادم بمونه
مردا برای فرار از سوالایی که دلشون نمیخواد به جواب برسه، می‌بوسن
عمیق و طولانی...
| فرناز صادقی |
نجاتم بده
از همین خانه‌ی لعنتی
که حوصله‌ی خودش را ندارد
از همین خانه‌ی لعنتی
که هر درش را باز میکنم
صدای بسته شدن می‌دهد
| بهروز ایرانی |
درخت را به نام برگ
بهار را به نام گل
ستاره را به نام نور
کوه را به نام سنگ
دل شکفته ی مرا به نام عشق
عشق را به نام درد
مرا به نام کوچکم صدا بزن...
| عمران صلاحی |
در چنین شب‌های بی فریاد رس
روز خوش در خواب باید دید و بس
| هوشنگ ابتهاج |
براش نوشتم اگه یه روز، من نبودم؛ حتی اگه صد سال هم بگذره، با چی یاد من میوفتی؟
گفت هرچیزی که سبک باشه، یه پری که تو آسمون رقصون رقصون میاد پایین؛ نسیمی که آروم میاد از کنار صورتم رد میشه.
وقتی بارون بیاد، از اون بارون ریزا، یادت میوفتم.
نور صبح که بزنه، نور صبح آرومه، چشمو نمی‌زنه؛ یادت میوفتم...
من یادت میوفتم، حتی اگه نباشی؛ حتی اگه نخوای یادم بیوفتی؛ یادت میوفتم چون همیشه یه گوشه از قلبم هستی، یه گوشه از زندگیم...
| فاطمه محمدلو |
" جِسمُکِ خارطتی
ما عادت خارطةُ العالمِ تعنینی... "
پیکر تو
نقشه‌ی جغرافیای من است؛
دیگر مرا با نقشه‌ی جهان کاری نیست...
| نزار قبانی |
عفونت‌اند رویا‌ها!
و روزی
ما را خواهند کُشت.
| عبدالصابر کاکایی |
هر کسی از یار چیزی خواست هنگام وصال
من به محضِ دیدن او خاطرش را خواستم
| محمد سهرابی |
یادم نمی رود،
چطور از شکستنِ
آن همه بغض بی سوال،
به نم نمِ همین
گریه های گلوگیر رسیده ام.
| علی صالحی |
گاهی آدم ها
شبیه چند دوستت دارم می شوند
از آنها که به بنفشه های غمگین می مانند
از آنها که شبیه یک شب زیر بارانند
من اما
دوستت دارم
گاهی شبیه یک
عزیزم صبحت بخیر...
| امیرمحمد مصطفی زاده |
در شب یلدای عشقت شب نشین باده ام
خسته از دلتنگی‌ات با جام ها جان داده ام
نیستی هر لحظه اما با منی در شعر من
با خیالت مست در آغوش غم افتاده ام!
| مینا معمارطلوعی |
بنشین برایت حرف دارم در دلم غوغاست
وقتی که شاعر حرف دارد آخر دنیاست
شاعر بدون شعر یعنی لال! یعنی گنگ!
در چشم های گنگ اما حرف دل پیداست!
با شعر، حقِ انتخاب کمتری داری
آدم که شاعر می شود تنهاست یا...تنهاست!
هر کس که شعری گفت بی تردید مجنون است
هر دختری را دوست می دارد بدان لیلاست
پروانه ها دور سرش یکریز می چرخند
از چشم آدم ها خُل است، از دید من شیداست
در وسعتش هر سینه داغ کوچکی دارد
دریا بدون ماهی قرمز چه بی معناست!
دنیا بدون شاعر دیوانه دنیا نیست
بی شعر، دنیا آرمانشهر فَلاطون هاست
من بی تو چون دنیای بی شاعر خطرناکم
من بی تو واویلاست دنیا بی تو واویلاست!
تو نیستی و آه پس این پیشگویی ها
بی خود نمی گفتند: فردا آخر دنیاست!
تو نیستی و پیش من فرقی نخواهد کرد
که آخر پاییز امروز است یا فرداست
یلدای آدم ها همیشه اول دی نیست
هر کس شبی بی یار بنشیند شبش یلداست
| مهدی فرجی |
می فهمی؟
نه نمی فهمی
نمی فهمی من تا کجا غمگینم
هیچ کس نمیفهمد آدم تا کجای اش غمگین است
آدم پیت حلبی که نیست
خطی بکشد روی دنده ی سومش و بگوید:
تا اینجا غمگینم
یا خط بکشد روی خرخره اش و بگوید
من تا اینجا عاشق بودم که این طوری شد.
روزی تا خرخره عاشق بودم
تا فرق سرم
منی که حالا حوصله ی دوست داشتن خودم را هم ندارم
و هر دوست داشته شدنی
تنها کسری از مرا نشانه گرفته
یک چهارم
یک پنجم...
| رویا شاه حسین زاده |
شب همه‌ی ما یکی بود،
اما تاریکی هایمان
فرق داشت...
| تورگوت اویار / ترجمه: سیامک تقی‌زاده |
میخوای رد شم ازت،اما نمیشه
حوالی نگاهت جاده ای نیست
مث میدون مین میمونه چشمات
گذشتن از تو کارساده ای نیست
نمیتونم برم ،بعدش ببینم
که پر میشه تمومِ جای خالیم
من از دستای تو چیزی نمی خوام
بجز پر کردن دستای خالیم
نذار حالا که دلگرمم به دستات
بسوزم از غمت،خاکستری شم
پره زخمم از این تقدیر و باید
تو آغوشت یه مدت بستری شم
به جز تو از کسی چیزی نگفتم
شکستن های من پای کسی نیست
به غیر از تو که بی تاب نگاتم
جنونم سهم چشمای کسی نیست
میخواستم عاشقت باشم،ولی نه
نتونستم ،نشد ،جرات نکردم
قسم خوردم بری میمیرم اما
یه عمره رفتی و فرصت نکردم
چشات مال یکی دیگه ست و دیگه
با قلب خسته ی من را«ه» نمیان
بلندن این شبای بی تو بودن
شبا یک لحظه هم کوتا«ه» نمیان
گمم کردی و توی شهر چشمات
یه عالم کوچه ی بن بست داری
دارم می میرم و دست خودم نیست
تو توی کشتن من دست داری
| هانی ملک زاده |
هر کس در اعماق دل خویش
گورستان کوچکی دارد...
از آنان که دوستشان می داشته است.
| رومن رولان |
چشم‌های تو مهربان بودند
دهانت مهربان بود
و گنجشک‌ها واقعا می‌آمدند
از گوشه‌ی لبت آب می‌خوردند...
| غلامرضا بروسان |
اگر عشق
آخرین عبادت ما نیست
پس آمده‌ایم اینجا
برای کدام درد بی‌شفا
شعر بخوانیم و باز به خانه برگردیم؟
| سید علی صالحی |
من و تو هر دو به یک شهر و ز هم بی خبریم
هر دو دنبال دلِ گمشده ای، دربدریم
ما که محتاج نفس های همیم، آه! چرا
از کنار تن یخ کرده ی هم می گذریم؟
ما دو کبکیم –هواخواه هم– امّا افسوس
هردو پر بسته ی چنگال قضا و قدَریم
آسمان، یا که قفس!؟ آه! چه فرقی دارد
سر پرواز نداریم که، بی بال و پَریم
حال، دیگر من و تو، فاصله مان فرسنگ است
گرچه دیوار به دیوارِ هم و "در " به "دریم "
همه ی ترسم از این بود: می آید روزی
من و تو هر دو به یک شهر و ز هم بی خبریم
| علی محمد محمدی |
تو زنی عادی نیستی!
تو خود
حیرتی!
گمانی !
در آنچه می خواهد به ناگاه فرا رسد
چگونه در لحظه کشف و الهام
آب از دل سنگ بیرون می آوری ؟!
چگونه با تکان مژه ای
ماه تنها را هزار هلال می کنی ؟!
| نزار قبانی |
اندکی از تو بسیاری از همه چیز است...
| محمود درویش |
عادت دارد موقع خداحافظی بگوید « مواظب خودت باش ».
من هیچوقت نفهمیدم بعد از شنیدن این جمله چطور باید از خودم مواظبت کنم!
مثلا خودم را محکم بغل کنم، موقع رد شدن از خیابان دست خودم را بگیرم، هوای خودم را داشته باشم
یا برای زودتر رسیدن به مقصد میانبر نزنم و دور شمسی قمری بزنم، مسیر ده دقیقه ایی را نیم ساعته گز کنم، راهم را دورتر کنم یا سر هر کوچه خیابان شیر و خط بیندازم که وارد شوم یا نه، خطرناک است، از کوچه بعدی بروم یا اصلا از کوچه های تنگ و خلوت رد نشوم.
توی هر رستورانی غذا نخورم.
توی تخم چشم راننده تاکسی زل بزنم، خوب بررسی کنم اگر نگاهش مهربان و برادرانه نبود اصلا سوار نشوم
و تمام وقتم را برای این جمله هدر کنم که سفارش کرده مواظب خودم باشم.
با همه ی این راه کارهای عجیب و غریب
اعتراف می کنم
بهترین پایان برای وقت های خداحافظی
همین توصیه ی شیرین قند توی دل آب کن است
« مواظب خودت باش »
بی توجهی آدم را می کشد،
اینکه برای کسی مهم نباشی و فرقی نداشته باشد کجا می روی و چکار می کنی.
مادربزرگ اواخر عمرش این جمله را زیاد تکرار می کرد:
«...دیگر به درد نمی خورم، همان بهتر که بمیرم.»
این را از ته دل نمی گفت.
خوشش می آمد لب به دندان بگزیم و اخم کنیم و دور از جانی بگوییم
که « باز از این حرفها زدی؟...»
می خواست مطمئن شود هنوز برایمان مهم است.
دلش توجه می خواست.
مثل همه ی آدم ها،
پیر و جوان هم ندارد،
شنیدن جمله ی مواظب خودت باش همیشه شیرین است.
| مریم سمیع زادگان |
بار اندوه را به تنهایی می توان کشید،
اما برای شاد بودن
به دو نفر نیاز است.
| آلبرت هوبارد |
با لب هایم نه
من همیشه تو را با چشم هایم می بوسم
آرام تر، گرم تر، عاشقانه تر...
در آغوش هم
در این دایره‌ی بی‌پایان
من امتداد توام
یا تو امتداد منی...؟
| شمس لنگرودی |
چند غروب
با چند ترانه ی حزن آلود دیگر باید گریه ات بگیرد
که این عمر
تمام شود
و چند قرن
چند هزاره باید از خاک شدن آدم بگذرد
که دیگر از مزار کوچکش
گل های حسرت نروید؟!
| رویا شاه حسین زاده |
هر که از ساقیِ عشقِ تو چو من باده گرفت
بی خود و بی خرد و بی خبر و حیران شد...
| عطار نیشابوری |
هوا چنان سرد است
که سرما را حس نمی‌کنم
و زخم چنان گرم
که درد را
کنارت می‌نشینم
دستم را گرم میکنم
و خاکستر می‌ریزم
بر زخمم
| عمران صلاحی |
نگاه کن
کمی از برف مانده است روی قله‌ها
کمی از برف روی موهایت
روی سال‌هایی که از شانه‌های تو دور بوده‌ام!
| ناهید عرجونی |
عشق
چه به ناگهان بیاید،
چه به آهستگی
فرقی نمی کند
تو را به تمامی در بر خواهد گرفت
مثل خیس شدن
چه در باران باشد،
چه در مه.
| رضا کاظمی |
من در آستانه چند سالگی ام؟
با احتساب روزها،
صد سال خسته؛
با احتساب شب ها،
هزار سال منتظر؛
با احتساب عشق،
چند سال است مرده ام!
| علیرضا شایگان |
هرجا که تویی به شوق، شوری برپاست
هرجا که منم، به جبر، غم‌ها آنجاست
آن‌سان که تویی چقدر انسان زیباست
این‌سان که منم چقدر انسان تنهاست...
| محمدرضا معلمی |
رفاقت‌مان حرف نداشت، آنقدری که بعد از چند مدت باهم همکار هم شدیم.برای رسیدن به محل کار دقیقه‌ها کند می‌گذشت، مهم نبود که شب‌ها چقدر دیر می‌خوابیدیم چون صبح‌‌ش را با اشتیاق کامل بیدار می‌شدیم وبا همان اشتیاق گازش را می‌گرفتیم که زودتر کارمان را شروع کنیم.در چیدن برنامه‌های مفرح رودست نداشت، بدترین نقشه‌هایی که می‌کشید هم برایمان شیرین از آب در می‌آمد، انگار طوری مقدر شده بود که هر جایی از کره زمین در جوار او پر از خنده وحال خوب باشد. با جیب پر یا خالی، با خستگی یا بدون خستگی، در عصبانیت یا در خوشحالی، با او خوش می‌گذشت.
او‌خود را برای رفتن آماده می‌کرد و من خود را برای ماندن. تمام طول روز او مشغول راضی‌کردن من برای رفتن ازاین خاک بود و من مشغول متقاعد کردن او برای ماندن.اصرارمان با شوخی شروع میشد وگاهی با چشم غره و دعوا تمام.آن چند ماه آخر او از همه چیز اینجا ناامید شده بود ومن در حال تزریق دُز‌های قوی امید به روح بی‌اعتمادش.او تمام سعی‌ش را می‌کرد که مرا رفتنی کند ومن تمام زورم را می‌زدم که او ماندنی شود.
هیچ‌کدام‌مان موفق نشدیم،اون در سرمای زمستان رفت ومن در سرمای زمستان ماندم.اون رفت که همه چیز را در جای دیگری از نو بسازد ومن ماندم تا به او نشان بدهم که هر جایی میشود ساخت اگر خودت اهل ساختن باشی.
ازآن سال به بعد تنها زمستانها سرد نبود بلکه بهار وتابستان وپاییز هم برای خودشان زمستانی جانانه بودند، دیگر هرگز آن جمع دوستی گردهم نیامدند،دیگر خنده بر ما آنطور که می‌بایست مستولی نشد، گویی همه‌مان در همان زمستان یخ زدیم و ماندیم.او عکس‌های مرا میبیند و من هم عکس های او را. عکس‌های رنگی وخوش آب و رنگ، همچنان لبخند ضمیمه عکس‌هایمان است، هنوز هردویمان عادت داریم که به دوربین پشت کنیم.
برای من مردن تنها نفس نکشیدن و نتپیدن قلب نیست، مردن واقعی لحظه‌ی خداحافظی کردن است، لحظه‌ای که عزیزی را از دست‌های خودت جدا میکنی و وظیفه مراقبت از او را بر عهده خداوند میگذاری.من بارها در لحظه‌های خداحافظی جان خود را از دست داده‌ام و بعد از آن هم مجبور بوده‌ام که به ادامه زندگی نگاه کنم.
راز تلخ خاورمیانه همین است، ما خانه را ترک می‌کنیم و به خانه‌ی دیگری پناه می‌بریم؛ اما اهالی خانه را جا می‌گذاریم. آنهایی که می‌روند غم خانه واقعی و اهالی خانه را بر سر میکوبند و اهالی خانه هم در‌فراق هجرت کرده‌‌یشان به سوگواری می‌نشینند.
انگار که خوشحالی در هر جای دنیا که باشیم از دست‌مان در‌حال فرار کردن است. کاش یک روزی خوشحالی از نفس بی‌افتد و دستانمان به او برسد.
همین.
| پویان اوحدی |
چرا آنچه که هست
مرا به یاد آنچه که نیست
می‌اندازد؟
| بیژن الهی |
همیشه که پاییز
فصل عاشق شدن، قدم زدن و شعر خواندن نیست!
گاهی هم فصلی ست
که می شود روی بعضی از خاطره ها
مثل برگ های ریخته شده درخت
پا گذاشت و رفت...
| فرشته رضایی |
رفتنت آنقدر‌ها هم که
فکر میکنی
فاجعه نیست!
من؛ مثل بید‌های مجنون
ایستاده می میرم...
| نزار قبانی |
لای موهایت همیشه یک گل‌سر داشتی
لاغر و ساده ولی چشمان محشر داشتی
مثل اسکندر به قلبم می‌زدی با هر نفس
قتل عامم کردی و چشم ستمگر داشتی
شهر، شهرم را به آتش می‌کشیدی دم به دم
بی‌پناهی بودم و در من، تو لشکر داشتی
مطلع شعرم شدی با هر غزل می‌خواندمت
مطمئن بودم که با من حال بهتر داشتی
روزگار اما برایم خواب دیگر دیده بود
با رژ قرمز، کنارش شالی از پر داشتی
بی‌قراری‌های من رسواترم می‌کرد و تو
شاعر گم کرده راهی، دست آخر داشتی
خوش‌خیالی‌هایم از این با تو بودن بس نبود؟
من میان این همه مهره! تو بد برداشتی
های‌هایم می‌گذشت از کوچه‌های بی‌کسی
لا اله «غیر تو»، ای‌کاش باور داشتی
سال‌هایم هی گذشت و داغ تو جان می‌گرفت
فکر اینکه این همه مدت چه در سر داشتی
تا که روزی کودکی دیدم کنارت...لعنتی!!
غرق چشمانش شدم، حالا تو دختر داشتی
دیدمت اما نگاهت سرد آمد سمت من
ساده تنها رد شدی با دیده‌ی تر داشتی
می‌چکاندی قطره‌قطره روزهای رفته را
روی مرد خسته‌ای که در برابر داشتی
با نگاهی وقت رفتن تلخ فهماندی به من
عاشقم بودی، اگرچه یار دیگر داشتی
| پویا جمشیدی |
چرا ما چشمانمان را می‌بندیم وقتی می‌بوسیم، بغل می‌کنیم، دعا می‌کنیم، گریه می‌کنیم، رویا می‌بینیم، گوش میدهیم و استشمام می‌کنیم؟!
چون که زیباترین چیزها در زندگی، قابل دیدن نیستند!
بلکه به وسیله قلب حس می‌شوند...
| دنزل واشنگتن |
یک‌بار است زندگانی!
یک‌بار
همان یک‌بار
که نسیم صبح را به سینه فرو میدهیم،
همان یک بار
که عطش خود را با قدحی آب خنک فرو می‌نشانیم،
همان یک بار
که سوار بر اسب در دشت تاخت می‌کنیم،
یک‌بار...
یک‌بار و نه بیشتر.
زندگانی یک‌بار است،
در هر فصل...
| محمود دولت آبادی |
و این خاطرات من و توست
که توت میشود یک روز
انار میشود گاهی
که دیروز انگور شده بود
که فردا زیتون و تلخ...
| بیژن نجدی |
سیاهی چشمانت
برای قلبم از نور عالم خواستنی‌تر است!
| نجیب محفوظ |
آن هنگام که خواهان عشق اَند
زیباترین واژه ها را می‌آورند
برای نفوذ در قلب ها
و آنگاه که می‌خواهند بروند
پِی کمترین بهانه ها هستند
برای شکستن دل‌ها
| نزار قبانی |
