من در آستانه چند سالگی ام؟

 

من در آستانه چند سالگی ام؟

با احتساب روزها،

صد سال خسته؛

با احتساب شب ها،

هزار سال منتظر؛

با احتساب عشق،

چند سال است مرده ام!

 

| علیرضا شایگان |

هرجا که تویی

 

هرجا که تویی به شوق، شوری برپاست

هرجا که منم، به جبر، غم‌ها آنجاست

آن‌سان که تویی چقدر انسان زیباست

این‌سان که منم چقدر انسان تنهاست...

 

| محمدرضا معلمی |

خانه را ترک می کنیم

 

رفاقت‌مان حرف نداشت، آنقدری که بعد از چند مدت باهم همکار هم شدیم.برای رسیدن به محل کار دقیقه‌ها کند می‌گذشت، مهم نبود که شب‌ها چقدر دیر می‌خوابیدیم چون صبح‌‌ش را با اشتیاق کامل بیدار می‌شدیم وبا همان اشتیاق گازش را می‌گرفتیم که زودتر کارمان را شروع کنیم.در چیدن برنامه‌های مفرح رودست نداشت، بدترین نقشه‌هایی که می‌کشید هم برایمان شیرین از آب در می‌آمد، انگار طوری مقدر شده بود که هر جایی از کره زمین در جوار او پر از خنده وحال خوب باشد. با جیب پر یا خالی، با خستگی یا بدون خستگی، در عصبانیت یا در خوشحالی، با او خوش می‌گذشت.

او‌خود را برای رفتن آماده می‌کرد و من خود را برای ماندن. تمام طول روز او مشغول راضی‌کردن من برای رفتن ازاین خاک بود و من مشغول متقاعد کردن او برای ماندن.اصرارمان با شوخی شروع میشد وگاهی با چشم غره و دعوا تمام.آن چند ماه آخر او از همه چیز اینجا ناامید شده بود ومن در حال تزریق دُز‌های قوی امید به روح بی‌اعتمادش.او تمام سعی‌ش را می‌کرد که مرا رفتنی کند ومن تمام زورم‌ را می‌زدم که او ماندنی شود.

هیچ‌کدام‌مان موفق نشدیم،اون در سرمای زمستان رفت ومن در سرمای زمستان ماندم.اون رفت که همه چیز را در جای دیگری از نو بسازد ومن ماندم تا به او نشان بدهم که هر جایی میشود ساخت اگر خودت اهل ساختن باشی.

ازآن سال به بعد تنها زمستانها سرد‌ نبود بلکه بهار وتابستان وپاییز هم برای خودشان زمستانی جانانه بودند، دیگر هرگز آن جمع دوستی گردهم نیامدند،دیگر خنده بر ما آنطور که می‌بایست مستولی نشد، گویی همه‌مان در همان ‌زمستان یخ زدیم و ماندیم.او عکس‌های مرا میبیند و من هم عکس های او را. عکس‌های رنگی وخوش آب و رنگ، همچنان لبخند ضمیمه عکس‌هایمان است، هنوز هردویمان عادت داریم که به دوربین پشت ‌کنیم.

برای من مردن تنها نفس نکشیدن و نتپیدن قلب نیست، مردن واقعی لحظه‌ی خداحافظی کردن است، لحظه‌ای که عزیزی را از دست‌های خودت جدا میکنی و وظیفه مراقبت از‌ او را بر عهده‌ خداوند میگذاری.من بارها در لحظه‌های خداحافظی جان خود را از دست داده‌ام و بعد از آن هم مجبور بوده‌ام که به ادامه زندگی نگاه کنم.

راز تلخ خاورمیانه همین است، ما خانه را ترک می‌کنیم و به خانه‌ی دیگری پناه می‌بریم؛ اما اهالی خانه را جا می‌گذاریم. آنهایی که می‌روند غم خانه‌ واقعی و اهالی خانه را بر سر میکوبند و اهالی خانه هم در‌فراق هجرت کرده‌‌یشان به سوگواری می‌نشینند.

انگار که خوشحالی در هر جای دنیا که باشیم از دست‌مان در‌حال فرار کردن است. کاش‌ یک روزی خوشحالی از نفس بی‌افتد و دستانمان به او برسد.

همین.

 

| پویان اوحدی |

آنچه که نیست

 

چرا آنچه که هست

مرا به یاد آنچه که نیست

می‌اندازد؟

 

| بیژن الهی |

پا گذاشت و رفت

 

همیشه که پاییز

فصل عاشق شدن، قدم زدن و شعر خواندن نیست!

گاهی هم فصلی ست

که می شود روی بعضی از خاطره ها

مثل برگ های ریخته شده درخت

پا گذاشت و رفت...

 

| فرشته رضایی |

فاجعه نیست!

 

رفتنت آنقدر‌ها هم که

فکر میکنی

فاجعه نیست!

من؛ مثل بید‌های مجنون

ایستاده می میرم...

 

| نزار قبانی |

یار دیگر داشتی

 

لای موهایت همیشه یک گل‌سر داشتی

لاغر و ساده ولی چشمان محشر داشتی

 

مثل اسکندر به قلبم می‌زدی با هر نفس

قتل عامم کردی و چشم ستمگر داشتی

 

شهر، شهرم را به آتش می‌کشیدی دم به دم

بی‌پناهی بودم و در من، تو لشکر داشتی

 

مطلع شعرم شدی با هر غزل می‌خواندمت

مطمئن بودم که با من حال بهتر داشتی

 

روزگار اما برایم خواب دیگر دیده بود

با رژ قرمز، کنارش شالی از پر داشتی

 

بی‌قراری‌های من رسواترم می‌کرد و تو

شاعر گم کرده راهی، دست آخر داشتی

 

خوش‌خیالی‌هایم  از این با تو بودن بس نبود؟

من میان این همه مهره! تو بد برداشتی

 

های‌هایم می‌گذشت از کوچه‌های بی‌کسی

لا اله «غیر تو»، ای‌کاش باور داشتی

 

سال‌هایم هی گذشت و داغ تو جان می‌گرفت

فکر این‌که این همه مدت چه در سر داشتی

 

تا که روزی کودکی دیدم کنارت...لعنتی!!

غرق چشمانش شدم، حالا تو دختر داشتی

 

دیدمت اما نگاهت سرد آمد سمت من

ساده تنها رد شدی با دیده‌ی تر داشتی

 

می‌چکاندی قطره‌قطره روزهای رفته را

روی مرد خسته‌ای که در برابر داشتی

 

با نگاهی وقت رفتن تلخ فهماندی به من

عاشقم بودی‌، اگرچه یار دیگر داشتی

 

| پویا جمشیدی |

چشمان بسته

 

چرا ما چشمانمان را می‌بندیم وقتی می‌بوسیم، بغل می‌کنیم، دعا می‌کنیم، گریه می‌کنیم، رویا می‌بینیم، گوش میدهیم و استشمام می‌کنیم؟!

چون که زیباترین چیزها در زندگی، قابل دیدن نیستند!

بلکه به وسیله قلب حس می‌شوند...

 

| دنزل‌ واشنگتن |

یک بار

 

یک‌بار است زندگانی!

یک‌بار

همان یک‌بار

که نسیم صبح را به سینه فرو می‌دهیم،

همان یک بار

که عطش خود را با قدحی آب خنک فرو می‌نشانیم،

همان یک بار

که سوار بر اسب در دشت تاخت می‌کنیم،

یک‌بار...

یک‌بار و نه بیشتر.

زندگانی یک‌بار است،

در هر فصل...

 

| محمود دولت آبادی |

خاطرات من و تو

 

و این خاطرات من و توست

که توت می‌شود یک روز

انار می‌شود گاهی

که دیروز انگور شده بود

که فردا زیتون و تلخ‌...

 

| بیژن نجدی |

سیاهی چشمانت

 

سیاهی چشمانت

برای قلبم از نور عالم خواستنی‌تر است!

 

| نجیب محفوظ |

آن هنگام

 

آن هنگام که خواهان عشق‌ اَند

زیباترین واژه ها را می‌آورند

برای نفوذ در قلب ها

و آنگاه که می‌خواهند بروند

پِی کمترین بهانه ها هستند

برای شکستن دل‌ها

 

| نزار قبانی |

درد مشترک

 

بین انبوهی از تفاوت ها

شاعران درد مشترک دارند

مثل ظرفی عتیقه زیبایند

منتهی از درون ترک دارند

 

 | رویا ابراهیمی |

قدم هایت

‍

به خیالم

قدم‌های تو بود

که این‌ چنین تند

در سینه‌ام میزد

 

| مرام المصری |

مراقب خودت باش

 

هر بار که به او میگویم: "مراقب خودت باش"،

در جواب این عبارت و با صدایی کاملا رسا میگفت: "مراقبم باش، مراقبتم"...

حتا ترتیب این دو عبارت مهم است.

اگر این دو راجابجا می گفت، هیچ فرقی با دیگران نداشت و چون تعارفات کلیشه ای تنها جمله ای بود و بس...!

ولی او ابتدا فروتنانه تمنا می کرد و بعد با قدرت نشان می‌داد که کنارم  ایستاده است.

 

| حمید جدیدی |

میراث سنگین

 

به من بگو..

با این میراث سنگین خاطراتی

که بر شانه هایم گذاشته‌ای، چه کنم؟!

 

| سعاد الصباح |

شبیه ماهی

 

چقدر شبیه ماهی هستی

پرشتاب در عشق

ترسو در عشق

هزاران زن را در من کشتی

و ملکه شدی...

 

| نزار قبانی |

بهتر است...

 

مرگ در قاموس ما از بی وفایی بهتر است!

در قفس با دوست مردن، از رهایی بهتر است

 

کاش دست دوستی هرگز نمی دادی به من

«آرزوی وصل» از «بیم جدایی» بهتر است...

 

| فاضل نظری |

شراب نمی نوشیم

 

شراب نمی‌نوشیم

که ما تهی دستان مستیم

مستِ مست از دردهایمان!

 

| مظفر النواب |

از آن دم که دوستت داشتم

 

از آن دم که دوستت داشتم..

جهان، از آنچه بود، زیباتر شد!

گل‌ها روی شانه‌هایم به خواب می‌روند!

خورشید بر کف دستانم می‌چرخد!

و شب، جویبارهایی از نواهاست!‏

 

| عبدالقادر مکاریا |

مردی که دوستش دارم

 

آرام به شانه‌ام می‌زند

که بگوید هستم

پلک‌هایم را شاید بلرزاند

ریشه‌هایم را نه!

مردی که من دوستش دارم

پاییز است...

 

| پریسا صالحی |

به ناز دختری‌ات سوگند

 

به چتر و روسری‌ات سوگند

به ناز دختری‌ات سوگند

به راز دلبری‌ات سوگند

مرا حرارت آن لبخند

مجاب کرد به این پیوند

نه آن غروب، نه آن باران

 

| حسین صفا |

آدم های زیبا و دوست‌ داشتنی

 

آدم های زیبا و دوست‌ داشتنی، به صورت تصادفی به وجود نمی‌‌آیند

زیباترین و دوست ‌داشتنی ‌ترین انسان هایی که می‌شناسیم

آن هایی هستند که با شکست آشنا شده‌اند

آن هایی که رنج را تجربه کرده‌اند

آن هایی که از دست دادن را تجربه کرده‌اند

آن هایی که پس از این رویدادهای دشوار دوباره مسیر خود را به سمت زندگی پیدا کرده‌اند،

این افراد، زندگی را به شکل متفاوتی می‌فهمند،

آن را به شکل متفاوتی تحسین می‌کنند

و نیز به شکل متفاوتی حس می‌کنند

به همین دلیل، آرام ترند و دوست داشتن و محبت به دغدغه‌شان تبدیل می‌شود.

 

| وین دایر |

میان خواب و بیداری

 

کاش میدانستم،خواب ها

تا کجا ادامه می یابند؟

یا بیداری

از کجا شروع می شود؟

نمیدانم بودنت را باور کنم

یا نبودنت را؟!

کاش مزرعه ای

از گل سرخ بود

میان خواب و بیداری...

 

| رسول یونان |

حضرت عشق

 

حضرت عشق بفرما که دلم خانه توست

سر عقل آمده هر بنده که دیوانه توست

 

| مولانای جان |

چیزی که نیست

 

از لیوان‌ها

به لیوان شکسته فکر می‌کنی

از آدم‌ها

به کسی که از دست داده‌ای

به کسی که به دست نیاورده‌ای

همیشه

چیزی که نیست

بهتر است.

 

| علیرضا روشن |

برای خود دل

 

خوشی و رخوت بدن از هرچه هم که باشد،

باز دل‌مان یک چیز اضافی هم می‌خواهد،

یک چیزی برای خودِ دل؛

یک کمی عشق؟

 

|گی دو موپاسان |

تو زیبایی

 

تو زیبایی

وقتی گریه می‌کنی

تو زیبایی

وقتی در قاب پنجره

لبخند می‌زنی

تو زیبایی

وقتی خجالت می‌کشی

حتی آن روز

که ترکم خواهی کرد

هنوز هم زیبایی

برای همیشه!

 

| هرمان دکوئینک / ترجمه: نیلوفر شریفی |

اندر خاک

 

گَرَم بیایی و‌ پُرسی چه بردی اندر خاک؟

ز خاک نعره برآرم که " آرزوی تو را "...

 

| بیدل دهلوی |

تهی ساخت

 

اندوه

کسی را نکشت

اما

ما را از همه‌چیز،

تهی ساخت!

 

| محمود درویش |

قطره ای

 

از ماه

لکه‌ای بر پنجره مانده است

از تمام آب‌های جهان

قطره‌ای بر گونه‌ی تو...

 

| گروس عبدالملکیان |

باران باش

 

چترت را کنار ایستگاهی

در مه فراموش کن

خیس و خسته به خانه بیا

نمی خواهم شاعر باشی،

باران باش

همین برای هفت پشت

روییدن گل کافیست 

چه سرخ

چه سبز

چه غنچه...

 

| سیدعلی صالحی |

نمی توان دهانش را بست

 

شاید بتوان راه بیانش را بست

یا اینکه رگ خون روانش را بست

زخمی که روایت گر دردی باشد

با چسب نمی‌توان دهانش را بست

 

| جلیل صفربیگی |

در چشم های تو

 

در چشم‌های تو

‏رازی است

‏که شب را اندوهگین

‏و شعر را

‏به سکوت مبدل می‌کند!

 

| زین العابدین حیدری |

تو نیستی

 

مگر می شود از این همه آدم

یکی تو نباشی

لابد من نمی شناسمت

وگرنه بعضی از این چشم ها

این گونه که می درخشند

می توانند چشم های تو باشند.

 

| رسول یونان |

مشکل شرعی

 

مشکل شرعی ندارد بوسه از لب‌های تو

میوه‌ی بیرون‌زده از باغ، حق عابر است

 

| محمد شیخی |

چشمانی غمبار

 

براى آخرین بار

با چشمانى غمبار به او نگریست

و توانست با آخرین نفسش به او بگوید:

" فقط خدا مى داند

که چقدر تو را دوست داشتم..."

 

| گابریل گارسیا مارکز |

میراث عشق

 

چشمانت

آخرین چیزی‌ست

که از میراثِ عشق،

باقی می‌ماند!

 

| نزار قبانی |

بلندترین درخت

 

و تو

بلندتر از تمام درختان جنگل

در من روییدی

و اکنون من توام

من یک درختم بلندتر از تمام درختان دنیا...

 

| رضا براهنی |

تو را از دست دادم

 

تو را ازدست دادم، جنگجویی ناتوان بودم

گُمت کردم، غرورِ بی دلیلم کار دستم داد

سیاهی خسته کرد اسب سپیدم را، زمین خوردم

همان آغازِ قصه،لشکر دشمن شکستم داد!

 

هوایت درسرم پیچیده اما پای رفتن نیست

کمی نزدیک شو، رویای دور از دست، دخترجان

کنارم باشی از تاریکی و سرما نمی ترسم

صدایم کن، صدایت روشن و گرم است دخترجان

 

به هم گفتیم: آخر روزهای خوب می آیند

ولی فردایمان بهتر نمی شد پشت ِتلقین ها

دعا خواندیم با چشمانِ خون آلودِمان اما

نمی خوانند روی بام هامان مرغِ آمین ها

 

غریبه نیستی، دیگر غم نان نیست، طوفان نیست

اگرچه زندگی آسان شده، سخت است خوشبختی

خدارا شکر اجاقی هست، سقفی هست، نانی هست

بدون بودنت اما چه بدبخت است خوشبختی!

 

تقلا می کنم...شاید کسی پیدا کند من را

اگرچه مرگ هم دنبالِ من دیگر نمی گردد

پس از تو با من این دیوارها، این کوچه ها قهرند

صدایت می کنم... اما صدایم بر نمی گردد

 

پریشان حالی اَم پشت نقابی کهنه پنهان است

تصور کرده بودم شعر درمان است، اما نیست!

میان چهره ها و رنگ ها بی همصدا ماندم

کجایی عشق؟ دیگر چهره ی آبیت پیدا نیست...

 

| حامد ابراهیم پور |

عیب ها

 

همه عیب هایت را دوست دارم،

جز نبودنت...

 

| محمود درویش |

می خواهم آنقدر شعر بگویم

 

می‌خواهم آنقدر شعر بگویم

که اگر فردا مُردم

نتوانی انکارم کنی

می‌خواهم شعرم

چون شایعه‌ای در شهر بپیچد

و زنان

هربار چیزی به آن اضافه کنند...

 

| الهام اسلامی |

به ناگهان

 

عشق

چنان به ناگهان

که سنگی از آسمان

 

| سیروس نوذری |

کوچک می شود

 

همه چیز در اطراف ما

سقوط می کند

شادی

کتاب های شعر

درخت رویا

همه چیز کوچک می شود

مساحت دریا

و مساحت آزادی!

 

| سعاد الصباح |

تیر در کمان

 

به دیگران سپر انداختن بود کارت

 رسد چو نوبت ما تیر در کمان داری.‌..

 

 | صائب تبریزی |

خاطرات تو

 

من خاطرات تو بودم،

خاطرات تلخ و شیرینت.

بگو کدام دست،

کدام بوسه،

کدام تن مرا از ذهن تو خط زد؟

 

| حمید سلیمی |

فکر کردن به او

 

در لحظه‌ای که به او فکر می‌کنم

او را بیشتر دوست دارم.

او از آدم‌هایی بود که

فکر کردن به آن‌ها

دیدن آن‌هاست

 

| یدالله رویایی |

تا عاقبت پاییز شد

 

آنقدر دیر آمدی تا عاقبت پاییز شد

کاسه ی صبرم از این دیر آمدن لبریز شد

 

تیر دیوانه شد و مرداد هم از شهر رفت

از غمت شهریور بیچاره حلق آویز شد

 

مهر با بی مهری و نامهربانی میرسد

مهربانی در نبودت اندک و ناچیز شد

 

بی تو یک پاییز ابرم، نم نمِ باران کجاست؟

بی تو حتّی فکر باران هم خیال انگیز شد

 

کاش میشد رفت و گم شد در دل پاییز سرد

بوی باران را تنفّس کرد و عطر آمیز شد

 

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا؟

آنقدر دیر آمدی تا عاقبت پاییز شد...

 

| فرهاد شریفی |

کجا می گریزی؟

 

برگرد با تنهایی‌ات

کجا می‌گریزی؟

برگرد

من آبادی توام.

                                                              

| شیون فومنی |

هرشب، هر صبح

 

هر شب به رفتن فکر می کنم اما 

هر صبح 

پیراهنم را از چمدانی که در خیال بسته بودم 

بیرون می کشم 

هر شب به رفتن فکر می کنم

اما هر صبح 

موهایم را می بافم 

سر کار می روم و به نرفتن ادامه می دهم 

چند زن مثل من 

مدام لای لیوان های ته گنجه 

در پی دری به سمت کوچیدنند

چند تن مثل من ملافه ها را جوری صاف می کنند که انگار 

جاده های جهان را برای رفتن 

تو تابه حال 

از خانه ات در طبقه آخر یک آپارتمان تونلی برای فرار کنده ای 

تو تا به حال 

وقت اتو کشیدن 

نقشه فرارت را هم کشیده ای؟

آدم چطور می تواند پشت دری که قفل نیست اینقدر زندانی مانده باشد؟

 

| رویا شاه حسین زاده |

چه بودم؟

 

یا رب چه بودم و به کجا رفته‌ام که من

هر گه به یاد خویش رِسَم گریه می‌کنم

 

| بیدل دهلوی |

حرف نمی زنی

 

حرف نمی زنی

چرا که می دانی

یک پرنده وقتی حرف می زند انسان است

وقتی سکوت می کند، آسمان.

 

| گروس عبدالملکیان |‏

من از این سرزمین چه خواستم؟

 

من از این سرزمین چه خواستم

جدا از تکه‌ای نان

گوشه‌ای سرشار از  اطمینان 

جیبی سیر و

مُشتی آفتاب آرام...

بارانی از دوست داشتن و

پنجره‌ای باز  به سوی آزادی و عشق.

من بیش از این چه خواستم

که هرگز نبود.

تا که نیمه‌شبی

دروازه‌ای را شکستم

رفتم

برای همیشه رفتم.

 

| شیرکو بیکس / ترجمه: علی رسولی |

درخت ارغوان

 

میان عاشق و معشوق اگر باشد بیابانی

درخت ارغوان روید، به جای هر مغیلانی...

 

| سعدی |

بهانه ی من باش

 

ﺍﻣﺸﺐ ﺗﻮ

ﺑﻬﺎﻧﻪ‌ی ﻣﻦ ﺑﺎﺵ

ﺍی ﭘﺮﻧﺪه ﻛﻮچک

ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻡ

ﺳﻜﻮﺕ ﺭﺍ

ﺑﻪ ﺷﺐ مى‌دادم

ﻏﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ

ﻣﻮسی ﺭﺍ ﺑﻪ بنی‌ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ

ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ

ﺑﺮﺍى ﺧﻮﺩ ﻧﮕﻪ مى‌ﺩﺍﺷﺘﻢ

 

| الیاس علوی |

استراحت کنم

 

" أعدّی لی الأرض کی أستریح

فإنی أحبّک حتى التعب... "

 

زمین را برایم آماده کن

تا استراحت کنم

که من تو را تا مرز خستگی دوست دارم...

 

| محمود درویش |

پاییزانه

 

پاییز این مسافر غمگین رسیده است

بر قالی قشنگ زمین آرمیده است

 

پاییز زرد، مثل غزالی گریزپا

از دست هجمه های زمستان رمیده است

 

آنقدر خسته است که از فرط خستگی

گویی که جاده های زمان را دویده است

 

در دست او طلوع انار است و پرتقال

پاییز در افق، گل خورشید چیده است

 

پاییز، روی بوم غم انگیز روزگار

تصویر شاعرانه ی خود را کشیده است

 

مِهرش به دل نشسته و آبان و آذرش

مثل نسیم، در دل باران وزیده است!

 

پاییز عاشق است، شبیه تمام ما

یک قطره روی گونه ی زردش چکیده است...

 

| یدالله گودرزی |

من نگهبان آتشم

 

من

نگهبان آتشم

آتشی تلخ

که می سوزاندم

تا شعله ی یادی را زنده نگاه دارد

در آن دوردستی که تویی...

 

| پوریا اشتری |

چطور ثابت کنم؟

 

دوستت دارم

چطور ثابت کنم

که حضور تو در جهان

مثل حضور آب و درختان است؟

تو گل آفتابگردانی

تو نخلستانی،

تو، ترانه‌ای که از تاریکی دل به دریا زده‌ای!

 

| نزار قبانی |

شبیه تو

 

ماه اگر لبخند میزد،‌ شبیه تو‌ میشد.

 

 | سیلوی پلات |

تمام من وطن توست!

 

اگر چای هایی که ریختی همه دلسرد شدند

یا گل های قوری‌ات همه پژمرده شدند

اگر روزی آستین چهار‌خانه هایت نامرتب شدند

یا گره‌های بند کفشت به دست که هیچ، به دندان هم باز نشدند

میان بر ها و کوچه پس کوچه ها هم پر از ترافیک شدند و ساعت ها از عمد دقیق شدند

سراغ من بیا

من به گل های قوری‌ات آب می دهم

آستین چهار‌خانه هایت را امن میکنم

گره‌های کورت را بینا میکنم و ساعت هایت را تنبل...

سراغ من بیا

دستان من وطن توست

قلب من وطن توست

تمام من وطن توست

 

| درسا کاظمی |

کاش تکثیر می شدم

 

کاش می شد تکثیر می شدم

به دوست داشتنت

به چشمهایت

به لبهایت

به دکمه های پیراهنت

کاش می شد

برایت چند دل می شدم

 

| امید آذر |

کداممان؟

 

مى‌گویند که درد

‏آدم‌ها را به هم نزدیک مى‌کند؛

‏به من بگو

‏کدام‌مان شاد هستیم

‏که این همه از هم دور مانده‌ایم؟

 

| اعوزآتای / ترجمه: سیامک تقی‌زاده |

زندگی بی تو

 

هر کس از دور تو را دیده دچارت شده است

دلبری کردنِ با فاصله کارت شده است

 

می زنی عطر و می آید همه جا از تو خبر

شهر انگار اتاقت شده اما بی در

 

مثل ترسیدن از زوزه ی گرگی در برف

منعکس می شود اندوه بزرگی در برف

 

می شود در دل هر زلزله آرام گرفت

با تو در حمله ی چنگیز سرانجام گرفت

 

رفتنت زخم زبانی ست که جا می ماند

استخوانی ست که در زخم رها می ماند

 

زندگی نیست میان من و این شهر شلوغ

زندگی بی تو فقط قول و‌ قراریست دروغ

 

هیچکس نیست که تکرار تو باشد در من

مرد و مردانه فقط عشق بپاشد در من

 

کاش برگردی و ‌پایان زمستان باشی

آخرین مرد به جا مانده ی میدان باشی

 

بعدِ یک عمر گرفتاری و دلمشغولی

قانعم با تو به یک زندگی معمولی

 

با تو‌ در دورترین شهر قدم بردارم

با همین زندگی ساده که در سر دارم

 

می گذاری تو به تنهایی من پایت را

می نشینی که خودم هم بزنم چایت را

 

خواب دیده ست تو را مثنویِ تازه ی من

پر شد از عطر تو اندوه بی اندازه ی من

 

تو که بیگانه ترین مرد به این زن شده ای

کشورش بوده ای و قسمت دشمن شده ای

 

گوشه ی دنج اتاقی وطنت خواهد شد

هر کسی غیر من افسوس زنت خواهد شد

 

بس که آوردن هر خاطره مشروط به توست

خسته ام از تو و هر چیز که مربوط به توست

 

گر چه آغاز شده جنگ جهانی در من

و بعید است تو هم زنده بمانی در من

 

کاش برگردی و‌ پایان زمستان باشی...

آخرین مرد به جا مانده ی میدان باشی

 

مرگ در جیب کتت باشد و نزدیک شوی

اسلحه رو به من، آماده ی شلیک شوی

 

ماشه را می کشی و تیر خلاصت را...بنگ

ترسم این است که دور از تو ‌بمیرم دلتنگ

 

| سمیه قبادی |

اندوهش

 

اندوهش

غروبی دلگیر است

در غربت و تنهایی

هم چنان که شادی اش

طلوع همه آفتاب هاست

 

| احمد شاملو |

چیزهایی که دیده نمی شوند

 

گاهی چیزهایی که دیده نمی‌شوند واقعی ترند.

مثل خاطره ها

مثل سکوت که تنها در عکس‌ها معنی دارد

چیزهایی که دیده نمی‌شوند

غمگین ترند

مثل بغض ها

و رد پاهایی که گم می‌شوند

 

هنگام خداحافظی

کاش بجای دست‌ها

قلب مان را تکان داده بودیم.

 

| ادریس بختیاری |

تو را می برم

 

کلیدهایم از جیبم می افتند

کیف پولم را گم میکنم

گوشی ام را جا میگذارم

و عجیب اینکه

تو را که نیستی،

میبرم با خودم

در جیبم

در کیفم

در دلم...

 

| آیدا حق طلب |

حذر نمی کنم

 

ناز کنی؛ نظر کنی؛ قهر کنی؛ ستم کنی

گر که جفا، گر که وفا، از تو حذَر نمی کنم

 

| مولانای جان |

جنگ تمام خواهد شد

 

 

جنگ پایان خواهد یافت

و رهبران با هم گرم خواهند گرفت

و باقى می‌ماند آن مادر پیرى که چشم به راه فرزند شهیدش است

و آن دختر جوانى که منتظر معشوق خویش است

و فرزندانى که به انتظار پدر قهرمان‌شان نشسته‌اند

نمی‌دانم چه کسى وطن را فروخت

اما دیدم چه کسى بهاى آن را پرداخت.

 

| محمود درویش |

ماه در خانه

 

 

برای اولین بار است

در طول زندگی ام می بینم

ماه در خانه ام

پابرهنه راه می رود!

 

| نزار قبانی / ترجمه:یدالله گودرزی |

دیگر جوان نمی شوم

 

 

و دیگر جوان نمی شوم

نه به وعده عشق و نه وعده چشمان تو

و دیگر به شوق نمی آیم

نه در بازی باد و نه در رقص گیسوان تو

چه نامرادی تلخی!

 

| محمدرضا عبدالملکیان |

از محرم پیداست

 

اندوه تو در عالم و آدم پیداست

شادیم که در چهره ی ما غم پیداست

 

چشم است ولی ابر بهاری شده است

سالی که نکوست از مُحرّم پیداست...

 

| زهرا بشری موحد |

روزی بیا...

 

 

همیشه آخرین سطر برایش می‌‌نوشتم

"روزی بیا که برایِ آمدن دیر نشده باشد"

می‌ نوشتم

"روزی بیا که هنوز دوستت داشته باشم، که هنوز دوستم داشته باشی‌"

می‌ نوشتم

"در نبودنت به تمام ذرات زندگی‌ کافر شده ام، جز ایمان به بازگشت تو"

امروز برای شما می‌‌نویسم

یقینا آمده است

ولی‌ روزی که من از هراس دیوارها

خانه را که نه

خودم را ترک کرده بودم

 

| نیکی فیروزکوهی |

آن تن رنجور

 

 

چگونه‌‌ آن تنِ رنجور‌

قلبی اینچنین وسیع را

حمل می‌کند؟

 

| سید محمد مرکبیان |

دوستت دارم را...

 

دوستت دارم...

باید در چشمان نگریست؟

یا در گوش‌ها گفت؟

 

| احمدرضا احمدی |

یادش بخیر و جاودانه باد

 

داغی که بوسه‌ی تو به لب‌های ما نهاد

یادش‌بخیر و خاطره‌اش جاودانه باد

 

بر من ببخش، گاه چنان دوست دارمت

کز یاد می‌برم که مرا برده‌ای ز یاد

 

دردا چنان که عمر و دریغا چنین که مرگ

از من گرفت مهلت و مهلت به من نداد!

 

ما را فریب دادی و جای گلایه نیست

ما زودباوریم و تو دلال اعتماد

 

صبرم کفاف این همه غم را نمی‌دهد

سرمایه‌ام کم است و بدهکاری‌ام زیاد

 

| فاضل نظری |

از آن من نیست

 

تمام چیزهایی که دوست میدارم،

از آن من نیست‌.

دریا از آن من نیست

پاییز از آن من نیست

عشقت از آن من نیست

تنها زخمم،

از آنِ من است.

 

| غاده السمان |

آن شب قشنگ

 

من دلم برای آن شب قشنگ

من دلم برای جاده ای که عاشقانه بود

آن سیاهی و سکوت

چشمک ستاره های دور

من دلم برای او گرفته است...

 

| محمدرضا عبدالملکیان |

خواب دست های تو

 

خواب دست‌های تو را دیدم

که با لبخند

دریا را

می‌ریختی بر صورتم

بیدار که شدم

نه تو بودی نه دریا

چشمم اما خیس بود...

 

| یاور مهدی پور |

نیکی

 

در جواب سرد مهری های او بوسیدمش

از پیمبر خوانده ام نیکی کنم جای بدی...

 

| احمد جم |

خلاصه بگویم

 

خلاصه بگویم

حالا

هر قفلی می خواهد

به درگاه خانه ات باشد

عشق پیچیکی است

که دیوار نمی شناسد...

 

| گروس عبدالملکیان |

درون سینه من

 

من مانده‌ام زِ پا

ولی آن دورها هنوز

نوری‌ست

شعله‌ای‌ست

خورشید روشنی‌ست

که می‌خوانَدم مُدام!

 

اینجا درون سینه من

زخم کهنه‌ای‌ست

که می‌کاهدم مُدام.

 

| حمید مصدق |

تو را گریه کردم درون خودم

 

تو را گریه کردم درون خودم

تو را گریه کردم درون سکوت

به عمر سیاهی که بی‌تو گذشت

تو را گریه کردم زمان سقوط

 

نه راهی به آغوش تو باز شد

نه با سرنوشت خودم ساختم

جهنم در آغوش من قد کشید

همان روز اول تو ‌را باختم

 

برای منِ تا ابد نا امید

به جز چشم‌هایت پناهی نبود

تو را گریه کردم که وقت وداع

به جز شانه‌ات تکیه‌گاهی نبود

 

تنم آرزوهای سر خورده از

جنونی که بعد از تو پایان گرفت

خدا از تماشای من گریه کرد

زمین خورده بودم که باران گرفت

 

زمان سرنوشت مرا سر برید

که سهم من از زندگی درد شد

غمت توی رگ‌های من رخنه کرد

که نشکفته تا ریشه‌ام زرد شد

 

کویرم، پر از آرزوی محال

پر از هق‌هق وُ غصه وُ بغض و درد

تو را سرنوشتی که از من گرفت

مرا گریه‌هایی که خالی نکرد

 

| پویا جمشیدی |

خاطرات

 

نمی‌دونم هوا ابره،

یا من دنیا رو ابری می‌بینم.

غمگین، سرد و خاکستری.

ببینم! جایی که تو هستی، آسمون چه رنگیه؟

هنوزم خورشید صبح به صبح بهت سر می‌زنه یا پشت یه مشت ابر سیاه زندونیه؟

هنوز توی شبات ستاره هست؟

توی آسمونت ماه داری؟

چه حرف احمقانه‌ای.

ماه که دیگه خودش به ماه احتیاج نداره. داره؟

تا حالا کسی بهت گفته نبودنت، بدترین جای دنیاست؟

من بهت گفتم.

تاحالا کسی بهت گفته وقتی نبیندت، دنیاش سیاه و تاریکه؟

من بهت گفتم.

شده کسی نباشه و تو هر روز توی خیالت رو‌به‌روش بشینی و تمام خاطراتت رو مرور کنی؟

تو کدومی؟

اونی که نیست یا اونی که هرجا سر می‌چرخونه خاطراتش رو می‌بینه؟

تو می‌دونی چند سال از یه اتفاق باید بگذره،

تا آدم یه خاطره رو فراموش کنه؟ نمی‌دونی.

چون اگه می‌دونستی خاطره نمی‌شدی.

 

| پویا جمشیدی |

بمان

 

آن ‌هنگام که گفتم «می‌روم».

اگر می‌گفتی «بمان»

نمی‌ماندم اما،

دست ‌کم روزی بهانه‌‌ی خوبی برای بازگشتن داشتم...

 

| جمال ثریا |

عشق شبیه شعر

 

عشق شبیه شعر

نیازی به توضیح ندارد

یا نشانی می‌گذارد

یا فراموش می‌شوی.

 

| سید محمد مرکبیان |

از همهمه بیزاریم

 

از زمزمه دلتنگیم از همهمه بیزاریم

نه طاقت خاموشی نه تاب سخن داریم

 

| حسین منزوی |

چیزی برای غمگین بودن

 

همیشه در یک عمر کوتاه

چیزی برای غمگین ‌بودن هست

مثل این ماه

که می‌خواهد سرش را بکوبد به پنجره

غمگین اما در کمال ادب

لب‌هایم را

مثل کفش‌هایم

جفت می‌کنم

و تو را

با همان شدّت که یک درخت بریده سقوط می‌کند

می‌بوسم.

 

| حسین صفا |

شانه های تو

 

وقتی که شانه هایم در زیر بار حادثه

می خواست بشکند یک لحظه

از خیال پریشان من گذشت:

بر شانه های تو...

بر شانه های تو...

می شد اگر سری بگذارم

 

| فریدون مشیری |

تخم محبت

 

می‌گریم و مرادم از این سیل اشکبار

تخم محبت است که در دل بکارمت

 

| حافظ |

امشب دانستم

 

امشب اما

دانستم

سایه ای را که از او می گریختم

و تمام عمر دنبالش بودم!

همین ماهی کوچکی است که در سینه ام

خانه دارد...

 

| الیاس علوی |

چشم‌های تو قوطی رنگ‌اند

 

چشم‌های تو قوطی رنگ‌اند

همه جا را سیاه می‌گیرد

به تو نزدیک می‌شود شب من

نفسم بوی ماه می‌گیرد

 

ما بناهای محکمی بودیم

بولدوزرها خرابمان کردند

بعد از آن هر خرابه‌ای ما را

با خودش اشتباه می‌گیرد

 

به هوای قدم زدن در شهر

خانه را گاه ترک می‌گفتیم

گاه دیوار کورکورانه

پشت قابی پناه می‌گیرد

 

مهره‌های سیاه می‌آیند

مهره‌های سفید می‌سوزند

سقف هر خانه‌ی سفیدی را

آسمانی سیاه می‌گیرد

 

لاک پشتی که راهی دریاست

پیش پای تو غرق خواهد شد

چمدانی که رفته قلب من است

که در آغاز راه می‌گیرد

 

هر درختی که بر زمین افتاد

هرچه گنجشک بود را پَر داد

خون بهای درخت‌ها را باغ

از منِ بی‌گناه می‌گیرد

 

صبح امروز کاملا تلخ است

می‌توان چای دم نکرد امروز

استکان را که می‌برم به دهان

چای هم طعم آه می‌گیرد

 

| حسین صفا |

دگمه ی پیراهنت

 

اگر یک تکه نخ و سوزن داشتم،

خودم را به تو مى دوختم،

مثل دگمه‌ی پیراهنت

با وقار

سر برسینه ات

اگر یک تکه نخ وسوزن داشتم،

خوشبخت ترین دگمه‌ی دنیا بودم

درست روی قلبت

 

| فرید هاشمی |

عادلانه نبود

 

و عشق آنقدرها هم که فکر می کردیم

عادلانه نبود!

زن همسایه عاشق شد،

پیراهن بلندتری دوخت...

من عاشق شدم،

گریه های بلند تری سَر دادم...

در عصر ما همه همیشه دیر می رسند!

یکی به اتوبوس،

یکی به قطار،

یکی به یکی...

 

| رویا شاه حسین زاده |

زمان، زمان، زمان

 

پرسیدم:خوبی؟

خندید و گفت:"ول میچرخیم علاف نباشیم"

نشسته بود رو به روم.

چشمش که به ساعتم خورد لبخند زد گفت:قشنگه

گفتم:فقط قشنگه!

ابروهاشو داد بالا که یعنی منظورمو نمی فهمه!

گفتم:

بچه بودم،یه شب که خونه ی خاله م دعوت بودیم شیطنتمون گل کرد و با دو تا از بچه های فامیل شروع کردیم به زدن زنگ خونه ها و فرار کردیم.آخر شب که مهمونی تموم شد دیدم دم یکی از اون خونه ها آمبولانس وایساده.اون شب تا صبح خوابم نبرد.همه ش فک می کردم من باعث شدم.

بزرگتر که شدم  توو یه مسابقه ی فوتبال که خیلی مهم بود پشت پنالتی وایسادم!مطمئن بودم اگه توپو بزنم سمت راست دروازه بان گل میشه اما لحظه ی آخر زدم سمت چپ!دروازه بانشون توپو گرفت و تیممون حذف شد.اون شب تا صبح نخوابیدم.همه ش فک می کردم من باعث شدم.

سنم که بازم بیشتر شد،یه روز که معلم زبان میخواست تست بگیره رفتم و برگه ی تست رو از دفتر کش رفتم.من زبانم همیشه خوب بود.آوردم و سوالا رو به تموم بچه ها یاد دادم.اما وقتی رفتیم سر جلسه متوجه شدیم که من صفحه ی یک و دو سوالا رو دزدیدم و معاون مدرسه هم بدون اینکه حواسش باشه صفحه ی سه و چهارو ازمون امتجان گرفت.این بود که اکثر بچه ها سوالای ساده ی صفحه ی یک و دو رو از دست دادن و صفحه ی سه و چهار که سوالای سخت تری داشت رو سفید گذاشتن.من اون روز بیست شدم اما بقیه گندزدن.اون شب تا صبح خوابم نبرد.همه ش فک می کردم من باعث شدم.

آخرین روزی که از دختری که دوست داشتم جدا شدم پونزده دیقه توو سرما کنار هم قدم زدیم.همه ش یه حسی بهم میگفت دستاشو بگیر و ازش بخواه کنارت بمونه.اما غرورم نمیذاشت.خداحافظی کردیم و الان هشت ماهه که ندیدمش!اون شب تا صبح نخوابیدم.چون همه ش فک می کردم من باعث شدم...

"داریوش" داشت می خوند:"در حسرت رویای تو/تقویممو پر می کنم/هر روز این تنهایی و/فردا تصور می کنم"

زد زیر خنده که:اونا رو که درست فک می کردی اما چه ربطی داشت به ساعت ؟

با یه صدای بغض آلودی گفتم:کاش "حسرت" رو یه جوری می خوند که هیشکی معنیشو نفهمه...

ساعتو گرفت توو دستش.انگار که دوزاریش افتاده باشه پرسید:

چن دور باید پیچ این ساعتو بچرخونم تا برگردیم به هشت ماه پیش...!؟

 

| کسرا بختیاریان |

تو آن بهشت برینی

 

تو آن بهشت برینی که جان خاکی من

برای داشتنت عین آرزو شده است...

 

| حسین منزوی |

امروز که بگذرد

 

امروز که بگذرد

دو روز است رفته ای

و سال هاست

که نیامده ای...

 

| میترا اسماعیلی |

هرگز به تو اعتماد نکرده ام

 

هرگز به تو اعتماد نکرده ام

اگر با من دست داده ای

ترسیده ام که انگشتانم را بدزدی

و اگر به من نگاه کرده ای

دندان هایم را شمرده ام

با این همه

عاشقت بودم...

 

| غاده السمان |

محرم اسرار

 

فقط همین دلیل که

من مَحرَم اسرارش بودم

کافی بود

تا هرگز نتوانم

معشوقه اش باشم...

 

| رومن پولانسکی |

گر من بروم

 

ای آنکه مرا بسته ی صد دام کنی

گویی که برو در شب و پیغام کنی

 

گر من بروم تو با که آرام کنی

همنام من ای دوست که را نام کنی

 

| مولانای جان |