به که پیغام دهم؟
دست من، دست تو را می‌طلبد
چشم من، رد تو را می‌جوید
لب من، نام تو را می‌خواند
پای من، راه تو را می پوید
به که پیغام دهم؟
بی تو از خویش، تنفر دارم
دل من باز، تو را می‌خواهد
به که پیغام دهم؟
به که پیغام دهم؟
| شکیبایی لنگرودی |
عُزّای من! با تو نیایش می کنم:برگرد!
رفتم؟!...غلط کردم! درستش می کنم...برگرد!
من که به پای هیچکس سر خم نمی کردم
زانو زدم پای تو، خواهش می کنم برگرد!
با سازِ تو رقصیده ام اما تو با سازم...
حالا که دارم با تو سازش می کنم برگرد!
تا تو ببینی خوابِ پروازِ دوتایی را
این شانه ها را بال و بالش می کنم...برگرد!
آن برگِ پاییزم که پای تو غرورش ریخت
زیرِ لگد اظهارِ خِش خِش می کنم...برگرد!
| حسین نادری |
غُصّه‌ام قصّه‌ی قشنگی بود،
که تو راحت به خواب می رفتی...؟
عشق من بر تنت قواره نبود،
یا تو هر روز آب می رفتی...؟
| کمیل آزادی |
مادر رنج و پدرخوانده‌ی آوارگی‌ام
خسته از آنچه که آمد به سر زندگی‌ام
حیرت انگیزترین فاجعه‌ی این برهوت
یک پشیمانی بی‌فایده در حین سقوط!
شرح دلگیر‌ترین منظره‌ی برگ و باد
سفره‌ی خالی و مشق شب بابا نان داد!!
من یکان عدد هیچم و از هیچ پُرم
چون سکوت آمده‌ام تا به کسی بر نخورم
شعر تلخی شده‌ام، دیوانی از دلواپسی
از مصیبت نامه‌ها فالی نمیگیرد کسی
رو به این منظره‌ی بی‌سر و ته حیرانم
گویی از چشم خدا هم بخدا پنهانم
ای خوش آن عمر که در بی‌خبری سر کردم
کاش می‌شد به همان بی‌خبری برگردم...
| محسن شیرالی |
عشق
عجیب تر از آن است که
در یک زن خلاصه شود!
و زن،
غریب تر از آن
که در یک عشق شناخته شود!
| افشین یداللهی |
ای نقش تو ام در چشم
ای نام تو ام بر لب
ای جای تو ام در دل
پس کجا تو پنهانی؟
| بیژن الهی |
نه فقط از تو اگر دل بکنم می‌میرم
سایه‌ات نیز بیفتد به تنم می‌میرم
بین جان من و پیراهن من فرقی نیست
هر یکی را که برایت بکنم می‌میرم
برق چشمان تو از دور مرا می‌گیرد
من اگر دست به زلفت بزنم می‌میرم
بازی ماهی و گربه است نظربازی ما
مثل یک تُنگ شبی می‌شکنم می‌میرم
روح ِ برخاسته از من، ته این کوچه بایست
بیش از این دور شوی از بدنم می‌میرم
| کاظم بهمنی |
خورشید گو نخندد، صبحی تتق نبندد
ای برق خنده هایت، از آفتاب خوش تر
| حسین منزوی |
بالای شهر
روی تپه‌ای نشسته‌ام،
کدام‌یک از این روشنایی‌ها
چراغ خوابِ شماست؟
کدام‌یک از این تاریکی‌ها
چراغ‌خواب خاموش شماست؟
می‌ترسم
از پشیمانی مردی که
پایش به زمین نمی‌رسد...
می‌ترسم
از هر چیزی که
از سقف آویزان باشد...
| مهدی نظارتی زاده |
عطر تنت
از هر کجا گذشت
بهار شد
| یدالله رحیمی |
سلام دوستانِ جان!
میدونم که این روزا حال هممون خوب نیست و خسته شدیم بس که گل های قالی رو شمردیم
پر از نگرانی و استرس هستیم و متاسفانه بعضیا عزیزانشون رو از دست دادن...
اما عوض شدن فصل و اومدن بهار دوست داشتنی میتونه بهونه ی خوبی باشه برای کمی شاد بودن و فراموش کردن مشکلات...🌸🌱
آرزو میکنم که لحظه لحظه ی زندگیتون با عشق و حال خوب عجین باشه و بیشتر بخندین :)
انشالله سال دیگه این موقع بگید "99 چه سال خوبی بود..."
بهارتون مبارک ❤️
از تمام دارایی‌ها
یکی، دو گلدان شمعدانی دارم
یک جفت ماهی سرخ دارم
دوچرخه‌ای یادگار پدربزرگ
یک مداد دندان زده
چند تا شعر
و تا دلت بخواهد «دوستت دارم»...
| حمید جدیدی |
بوسه‌های ما
نه گزاف بود نه دروغ،
پناه بود...
| احمدرضا احمدی |
آﻣﺪﯼ ﻃﺒﻌﻢ ﺷﮑﻮﻓﺎ ﺷﺪ، ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﯽ ﻣﮕﺮ؟
ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺷﺪ ﺧﯿﺲ ﺧﯿﺲ ﺍﺯﺷﻮﻕ، ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﻣﮕﺮ؟
ﺁﻣﺪﯼ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻧﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻣﺮﺩه ﺍﯼ
ﺭﻭﺡ ﺭﺳﺘﺎﺧﯿﺰﯼ ﻣﻦ! ﺩﺭ ﺗﻨﻢ ﺟﺎﻧﯽ ﻣﮕﺮ؟
" ﺁﻣﺪﯼ ﻭ ﻫﺮ ﺧﯿﺎﻝ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﭘﯿﺶ ﭘﺎﯾﺖ ﺳﺮ ﺑﺮﯾﺪﻡ ﻋﯿﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﮕﺮ؟ "
ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﯼ ﺯﻧﺠﯿﺮﯼ ﻣﻮﯼ ﺗﻮﺍَﻡ
ﻧﯿﺴﺖ ﺍﻣّﯿﺪ ﺭﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺗﻮ، ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﻣﮕﺮ؟
" ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﻋﺸﻖ ﺯﻻﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﺴﻨﺠﯽ ﺑﺎ ﻗﺴﻢ
ﺍﯼ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﻟﺒﻢ ﺳﻮﮔﻨﺪ، ﻗﺮﺁﻧﯽ ﻣﮕﺮ؟ "
ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﮔﺮﺩ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﻧﮕﯿﺮﺩ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ
ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺍﯾﻦ ﺁﺋﯿﻨﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﻣﮕﺮ؟
ﺷﺮﻁ ﮐﺮﺩﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﯾﺎﺩﺕ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺧﺎﻃﺮﻡ
ﺧﻮﺩ ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺍﯼ ﺧﻮﺏ! ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﮕﺮ؟
ﺷﺮﻁ ﮐﺮﺩﯼ ﺟﺰ ﺗﻮ ﺩﺭﻣﻦ ﮔﺎﻡ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﮐﺴﯽ
ﻗﻠﻌﻪ ﺍﯼ ﻣﺘﺮﻭﮎ ﻭ ﮔﻤﻨﺎﻣﻢ، ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﻣﮕﺮ؟
ﺁﻥ ﻗﺪَﺭ ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﺷد ﺩﻟﻢ
ﺣﺲّ ﺻﺤﺮﺍ ﮔﺮﺩِ ﺷﻬﺮﺁﺷﻮﺏ! ﺗﻮﻓﺎﻧﯽ ﻣﮕﺮ؟
ﮔﺮﺩﺑﺎﺩ ﺩﺍﻣﻦ ﻣﻮّﺍﺟﺖ ﺁﺗﺶ ﺯﺩ ﻣﺮﺍ
ﺭﻗﺺ ﻣﺸﻌﻞ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺷﻦ ﺩﺭ زمستانی مگر...
| حمیدرضا حامدی |
چگونه دلم تنگ نشود
برای شبی که پر ستاره تر
خانه ای که خلوت تر
تویی که زیباتر
منی که دیوانه تر
و بستری که کوچکتر بود
| عباس صفاری |
چگونه با تو بمانم؟ بهار نزدیک است
تو بوته ی گل سرخی و من زمستانم
| محمدرضا طاهری |
نوروز منی تو
با جان نو خریده به دیدارت می دوم
شکوفه های توام من
به شور میوه شدن
در هوای تو پر می کشم...
| شمس لنگرودی |
هر بار که
خانه را می تکانیم
چیزهایی پیدا می کنیم
که مدت ها
دنبالش می گشتیم!
حالا تو بگو
از کجای این خانه
شروع کنم
تا دوباره پیدایت کنم ؟!
| حمید جدیدی |
به یادت هست آن شب را که تنها
به بزمی ساده مهمان تو بودم؟
تو می‌خواندی که: دل دریا کن ای دوست
من اما غرق چشمان تو بودم؟
| سیاوش کسرایی |
عشق
راهی‌ست برای بازگشت به خانه
بعد از کار
بعد از جنگ
بعد از زندان
بعد از سفر
بعد از...
من فکر میکنم
فقط عشق می‌تواند پایان رنج‌ها باشد.
| رسول یونان |
نه مثل کوه محکمم نه مثل رود جارى ام
نه لایقم به دشمنى نه آن که دوست دارى ام
تو آن نگاه خیره اى در انتظار آمدن
من آن دو پلک خسته که به هم نمى گذارى ام
تو خسته اى و خسته تر منم که هرز مى روم
تو از همه فرارى و من از خودم فرارى ام
زمانه در پى تو بود و لو ندادمت ولى
مرا به بند مى کشد به جرم راز دارى ام
شناخته اند مردمان من و تو را به این نشان
تو را به صبر کردنت مرا به بى قرارى ام
چقدر غصه مى خورم که هستى و ندارمت
مدام طعنه می زند به بودنم ، ندارى ام
| سید تقی سیدی |
و مهربان باشید
با آن زنی که مرا کشت!
که این جنایت زیبا
همیشه خواستنی بود.
| رضا براهنی |
گفتی دوستت دارم و رفتی،
من حیرت کردم!
از دور سایه‌هایی غریب می‌آمد،
از جنس دل تنگی و اندوه
و غربت و تنهایی
و شاید عشق...
با خود گفتم هرگز دوست‌ات نخواهم داشت،
گفتم عشق را نمی‌خواهم !
ترسیدم و گریختم...
رفتم تا پایان هر چه که بود و گم شدم،
و این‌ها
پیش از قصه‌ی لبخندِ تو بود...
| مصطفی مستور |
حیف موهای پر کلاغی نیست؟
روسری دور آن قفس بکشد
جز من و تو کسی که اینجا نیست
بگذار آسمان نفس بکشد...
| مجید آژ |
من ذره و خورشید لقائی تو مرا !
بیمار غمم، عین دوائی تو مرا !
بی‌بال و پر اندر پی تو می‌پرم،
من کاه شدم، چو کهربائی تو مرا !
| مولانای جان |
مجال بوسه
به لب‌‌های خویشتن بدهیم
که این بلیغ‌ترین
مبحث شناسایی‌ست.
| حسین منزوی |
گفتم چگونه می‌کُشی و زنده می‌کنی؟
با یک نگاه کُشت و نگاه دگر نکرد...
| امیرخسرو دهلوی |
اتاق
جهان کوچکى ست
براى این همه تنهایى...!
| سید محمد مرکبیان |
با من حرف بزن
آن طور که رودخانه ای با دشت
درختی با سایه‌اش
گیاه با نور
خواب با ساعت چهار و ده دقیقه‌ی صبح
با من حرف بزن
اگر نه دهانم را بیرون می‌آورم
و دور می‌اندازم!
| محمد عسکری ساج |
این من، نه منم، اگر مَنی هست، تویی
وَر در برِ من پیرهنی هست، تویی
در راه غمت، نه تن به من ماند و نه جان
ور زآنکه مرا جان و تَنی هست، تویی
| علاءالدوله سمنانی |
انگشتهای من
می بارند
و نام تو
می روید...
| عمران صلاحی |
چشمهایت دو ابر باران زاست
روی گونه ات ترانه می بارد
چشم هایت دو کاسه ی صبر است
سال قحطی سراب می کارد
چشم هایت دو کاسه ی چینی ست
ترس های شکستنی دارد
آای بانوی معنی ممتد
مژه هایت رقیب مثنوی است
مژه هایت دو تیغ کافر کش
مثل چاقوی قتل کسروی است
مژه هایت دو لات چاقوکش
مثل شعبان عصر پهلوی است
| علی محمدی شوپی |
رویاها
زیباتر از آنند که
حقیقت داشته باشند
به رویا می‌مانی
دور و دست نیافتنی
| سایبر هاکا |
در نگاهش پرنده ای را دیدم
که به آرامش رسیده بود
دهانی که فیروزه ای حرف می زد
و بهار را خوشبو می کرد،
زندگی آنقدر به او نزدیک بود
که می توانستم رفتار باد را در قلبم لمس کنم
می توانستم صمیمیت باغ را
در میان شاخه ها حس کنم،
تنها در دست های او کلمه
به رهایی می رسید
و دلتنگی در صدایش به بار می نشست
| بهنام مهدی نژاد |
من کسی را از خودم دیوانه‌تر می‌خواستم
سر نمی‌پیچید اگر یک روز سر می‌خواستم
اهل عشق و عاشقی، اهل تمنا، اهل درد
این چنین دیوانه‌ای را همسفر می‌خواستم
می‌نشستم روبه‌رویش روبه‌رویم می‌نشست
لحظه‌های عاشقی از او نظر می‌خواستم
او قدح در دست و من جام تمنایم به کف
هر چه او می‌داد من هم بیشتر می‌خواستم
من کجا؟ در می‌زدن سودای خیامی کجا؟
من پی جامی دگر جامی دگر می‌خواستم
هر زمان هر جا که می‌افتادم از مستی به خاک
تکیه می‌کردم به می از خاک برمی‌خاستم
بارها فرموده؛ روزی خواستی از من بخواه
من تو را می‌خواستم روزی اگر می‌خواستم
گوشه‌ای دنج و تو و جام می و قدری نگاه
از خدا چیز زیادی را مگر می‌خواستم؟
| محمد سلمانی |
کدام عاشق را دیده ای
که چشم هایش
زیباتر از صورت معشوق نباشد؟
| رسول ادهمی |
پیش از این گفته بودم:
من و تو
چون دو خط موازی نداریم
هیچ هنگام دیدار،
حتی در سرانجام آن بیکرانه...
لیک امروز بینم همه جا
بر لب عاشقانی که خوانند
آن ترانه،
در کنار توام جاودانه...
| محمدرضا شفیعی کدکنی |
نسبت شاعری به من دادی
کاش دشنام می‌فرستادی!
«عاشقم»، عاشقی که در غم عشق
لذتی یافت بهتر از شادی
منِ تنها اسیر تنگم و تو
ماهی آب‌های آزادی ...
از پریزادگان و سنگدلان
دل ربودی و آدمیزادی
گرچه یادی نمی‌کنی از من
رفتی و تا همیشه در یادی
سایه‌ات را خدا نگه دارد
ای غم ای نعمت خدادادی!
| سالیان / سجاد سامانی |
باید گریه کنم
اما نه برای فاجعه
برای اینکه بازمانده را، نجات یافته می‌دانند...
| معین دهاز |
صبح
که خانه را ترک میکنم، جوانم
و شب،
پیر به خانه باز می‌گردم با اندوهی هزار ساله
چهار دیواری خانه‌ام،
آرام و صبور
پذیرای پیرمردی است که
سحرگاهان جوان برمی‌خیزد.
| عباس کیارستمی |
حال مرا دید و کمی آهسته تر رفت
با من مدارا کردنش را دوست دارم
| هاتف مهدی قنبری |
ﻣﺎ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﯾﻢ،
ﻣﺎ ﺳﯿﻨﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺪﻩ ﺍﯾﻢ
ﺑﻪ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﺗﻬﻤﺖ ﻧﺰﻧﯿﻢ،
" ﺟﻨﮓ "
ﺷﺎﯾﺪ ﺩﻟﺶ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﺎﻡ ﮔُﻠﯽ ﺑﺎﺷﺪ...!
| محمد افندیده |
سمت من بیا
دست‌هایت را دور گردنم حلقه کن
و زمین را از زیر پایم بکش
آن وقت خواهی دید
فاصله‌ی میان اولین پرواز و سقوط
برای هیچ پرنده ای
با مرگ پر نمی‌شود
| حافظ عظیمی |
چشم تو منظره ای بکر که دیدن دارد
زلفت آراسته ات دست کشیدن دارد
گردنت شاخه ی جان و دل ما را مانَد
لب تو میوه ی سُرخیست که چیدن دارد
عشق، گفتن دگر از جانب من تکراریست
شرح این قصه فقط از تو شنیدن دارد
زندگی بی تو چنان بار گرانی بر دل
تو گمانت نرود تاب کشیدن دارد
یک جهان شعر ولی شاعر بی ذوقم من
لذتی هست،اگر با تو چشیدن دارد
نه فقط شهر تو که بر همه دنیا بستم
بی تو این چشم کجا میل به دیدن دارد
| بهزاد حیدری |
تو که تنها امید انقلابی های تاریخی
تو که صد یاغی دلداده در کوه و کمر داری!
تو که سربازهای عاشقت در جنگ ها مُردند
ولی در لشکرت سربازهایی بیشتر داری
تو که در انتظار فتح یک آینده ی خوبی
بگو از حال من در روزهای بد خبر داری؟
خبر داری که ماهی- قرمزِ غمگین مان دق کرد؟
خبر داری که سرما زد، درخت سیب مان افتاد؟
خبر داری تنم مثل اجاق مرده ای یخ کرد؟
تمام بوسه هایم، بی تو سُرخورد از دهان افتاد
خبر داری که بعد از رفتنت پرواز یادم رفت؟
دلم گنجشک ترسویی شد و از آشیان افتاد
نگاهم کن! منم! تنها درخت "باغ بی برگی"
که با لطف تبرها دوستانِ مُرده ای دارم
منم سرباز پیر "پادشاه فصل ها پاییز"
که در جنگ زمستان، "گوش سرما بُرده" ای دارم!
صدایت می کنم با "پوستینی کهنه بر دوشم"
دل اندوهناکی، "سنگِ تیپاخورده"ای دارم!
نمی خواهم ببینم زخم های سرزمینم را
دلم خون است زیر چکمه های روس و عثمانی
زمستان می رسد با لشکری از برف، از طوفان
کجا مخفی شوم در این جهان رو به ویرانی؟
کجای سینه ام پنهان کنم عشق بزرگت را
که قلب کوچکی دارند شاعرهای آبانی!
برای من بگو خواب کسی را باز می بینی؟
کسی آیا کنارت هست در رویای بعد از من؟
بگو آیا برای کشف یک لبخند می میرند؟
چگونه دوستت دارند آدم های بعد از من؟
چگونه گریه ی دیروز را از یاد خواهی برد؟
به آغوش که عادت می کنی فردای بعد از من؟
کلاغ فربه از شاخ هزارم یادمان انداخت
که بالای درختان جای گنجشکان لاغر نیست
کف پاهایمان در ردّپای ترکه ها گم بود
بدون مشق فهمیدیم یک با یک برابر نیست
ازین تکرار در تکرار در تکرار غمگینم
اگرچه زندگی خوب است، اما مرگ بهتر نیست؟
| حامد ابراهیم پور |
به زندان می‌برد زنجیر گیسویت اسیران را
و چشمانت به هم زد خشکی قانون زندان را
چه زیبا می‌تکانی دامنت را باز با عشوه
به دنبالت کشاندی خاطر مردی غزلخوان را
زمستان بعد تو پیراهنی از برف می‌پوشد
و لب هایت تداعی می‌کند چایی گیلان را
دل ناقابلی دارم به پای عشق می‌ریزم
تب آئینه و نان را، همه پیدا و پنهان را
نسیمی گیسوانت را تکان داد و سپس دیدم
فرو پاشیدن شیرازه‌ی انسان و شیطان را
لب ایوان برای دیدنت هر صبح می‌آیم
به پایت می‌تکانم قالی ایوان و باران را
تویی بانوی دریاها که از امواج موهایت
به دریا می‌دهی آرامش آغوش طوفان را
مرا با بغضهایم باز هم تنها رها کردی
نمی‌دانم نشان کوچه‌های گیج تهران را
| فرزاد فتحی |
می رفت _باشکوه تر از شب_
همراه گیسوان بلندش
تا باغ های روشن فردا
"یلدا !"
| فریدون مشیری |
شور یلدا، شوق تو، شمع و گل و پروانه تو
فال حافظ، گرمی این محفل مستانه تو
مطرب و مِی،عود و چنگ و بزم احساسات من
تا سحر هم خانه ی این شاعر دیوانه تو
| مرتضی شاکری |
طرّه از پیشانی ات بردار ای خورشید من
در شب یلدا مسیر ماه را گم کرده ام!
| علیرضا بدیع |
ما نسل بوسه های ممنوع بودیم.
عشق را میان لب های هم
پنهان کردیم تا نمیرد.
بعد از ما، شما
نسل آزادی بوسه در خیابان خواهید بود.
عشق را
با لب هایتان فریاد بزنید،
تا زندگی کند...
| افشین یداللهی |
خندید و گفت: با تو هوا عاشقانه نیست!
باران گرفت،گفتمش" آیا نشانه نیست...؟ "
| محمد شیخی |
در خدمت خلق بندگی ما را کُشت
وز بهر دو نان دوندگی ما را کُشت
هم محنت روزگار و هم منت خلق
ای مرگ بیا که زندگی ما را کُشت
| علی اشتری |
زخم هایت را دوست بدار
و برای عمیق ترینش نامی انتخاب کن!
نامی که درخور است و شکوهمند
نامی که در هیچ کتابی خوانده نشد
در هیچ شعری سروده نشد
و در هیچ آوازی شنیده...
او را شاهزاده خطاب کن
ملکه؛ امپراطور و یا فرمانده ای شجاع
چرا که او زیباست
و در کشاکش رنج هایی که دیده‌ای
سربازی ست که بر گردنش
تاجی از گل های سرخ
آویخته اند!
| حمید جدیدی |
هر جا که حرفت شد همان دَم گریه کردم
خود را به یک گوشه کشاندم گریه کردم
جاى تو غم را بو کشیدم با نوازش
بر روى زانویم نشاندم گریه کردم
هر روز خوابیدم که شب بیدار باشم
هر شب نشستم شعر خواندم گریه کردم
باران که زد با بغض پشت رُل نشتم
در التهاب شهر راندم، گریه کردم
تا آشنایى دیدم از حال تو پرسید
جایت سلامت را رساندم، گریه کردم
تار سفیدى بین موها دیدم امروز
آنقدر بر خود خیره ماندم، گریه کردم...!
| سید تقی سیدی |
بسیار سال ها گذشت تا بفهمم
آن که در خیابان می گرید،
از آن که در گورستان می گرید
بسیار غمگین تر است
سال ها گذشت
من از خیابان های بسیار و از گورستان های بسیاری گذشتم
تا فهمیدم
آن که حتی در خلوت خانه ی خویش
نمی تواند بگرید
از همه اندوهناک تر است
| حسن آذری |
ما هر دو یکی هستیم
و از تو راه رهایی نیست،
باید تو را در آغوش بگیرم
و به این فکر کنم
وقتی باران بر دریا می بارد
اول دریا خیس می شود یا باران...؟
| علیرضا طالبی پور |
یا ز آه نیمه شب، یا از دعا، یا از نگاه
هر چه باشد در دل سختت اثر خواهیم کرد
| ملک الشعرای بهار |
دیوار مست و پنجره مست و اطاق مست!
این چندمین شب است که خوابم نبرده است
رویای « تو » مقابل « من » گیج و خط خطی
در جیغ جیغ گردش خفاشه ای پـست
رویای « من » مقابل « تو » تو که نیستی!
[ دکتر بلند شد...و مرا روی تخت بست ]
دارم یواش واش...که از هوش می رَ...رَ...
پیچیده توی جمجمه ام هی صدای دست
هی دست، دست می کنی و من که مرده ام
مردی که نیست خسته شده از هرآنچه هست!
یا علم یا که عقل...و یا یک خدای خوب...
« باید چه کار کرد تو را هیچ چی پرست؟! »
من از...کمک!...همیشه...کمک!...خسته تر...کمک!
[ مامان یواش آمد و پهلوی من نشست ]
« با احتیاط حمل شود که شکستنیـ ... »
یکهو جیرینگ! بغض کسی در گلو شکست!
| سید مهدی موسوی |
من می‌دانم
که اندوه من برابر است
با اندوه سواری که
صدای سم اسبش را
با صدای خرد شدن آهسته خرد شدن برگ‌ها
اشتباه می‌کنند
با شب‌بویی که تاریکی خود را
از دست می‌دهد
با نارنجی که تنها بر میز است...
| بیژن الهی |
خانه‌ات سرد است؟
خورشیدی در پاکت می‌گذارم و برایت پست میکنم
ستاره‌ی کوچکی در کلمه‌ای بگذار
و به آسمانم روانه کن...
بسیار تاریکم!
| منوچهر آتشی |
چه حاجت است به این شیوه دلبری از من؟
تو را که از همه‌ی جنبه‌ها سَری از من
درخت خشکم و هم صحبت کبوترها
تو هم که خستگی‌ات رفت، می‌پَری از من
اجاق سردم و بهتر همان که مثل همه
مرا به خود بُگذاری و بگذری از من
من و تو زخمی یک اتفاق مشترکیم
که برده دل پسری از تو، دختری از من
گذشت فرصت دیدار و فصل کوچ رسید
دم غروب، جدا شد کبوتری از من
نساخت با دل آیینه‌ام دل سنگت
تویی که ساختی انسان دیگری از من
چه مانده از تو و من؟ هیزم تَری از تو
اجاق سوخته‌ی خاک بر سری از من
چه مانده باقی از آن روز؟ دختری از تو
چه مانده باقی از آن عشق؟ دفتری از من
| علیرضا بدیع |
دهانت لبخند
ابروانت لبخند
انحناهایت لبخند
و دست هایت
که مثل بال های سفید کبوتر
وا می شوند و بر هم می افتند
لبخند می زنند...
| منوچهر آتشی |
خدا کند مستی به اشیا سرایت کند
پنجره ها
دیوارها را بشکنند
و تو
همچنان که یارت را تنگ می بوسی
مرا نیز به یاد بیاوری
| الیاس علوی |
بارها شُسته ای...نخواهد رفت
ردّ خون من است روی تن ات
نعش یک ببر منقرض شده ام
وسط بیشه زار پیرهن ات
عشق، دور است...بی سرانجام است
قطره ای آب، قبل از اعدام است
گریه ات دام، خنده ات دام است
منطقی نیست دوست داشتن ات!
خاطرات تو را قطار کنم؟
ناسزا بشنوم، فرار کنم؟
تو بگو عشق من! چه کار کنم
با تو و عاشقان بد دهن ات!
با سرانگشت های خسته ی من
مهربان شو کتاب ممنوعه
سهم چشمان بی قرار من است
سطرهای نخوانده ی بدن ات!
صلح کردیم و زنده دفن شدیم
جنگ پیدایمان نخواهد کرد
گرچه از زیر خاک بیرون است
دست سربازهای بی کفن ات...
| حامد ابراهیم پور |
پیچیده شمیمت همه جا ای تن بی سر
چون شیشه عطری که درش گم شده باشد
| سعید بیابانکی |
شاعر در این زمانه ی تنها
دلشوره ی تمام قرون است
در سرزمین ماه گرفته
ساعت همیشه راس جنون است
آن سوی پرده های حصیری
هوهوی تازیانه می آمد
از کوچه های سرخ زمستان
تنهایی ام به خانه می آمد
تنهایی ام زنی است که هر شب
همخوابه ی تمام صداهاست
یک زن که از تمام جهانش
چیزی به جز سکوت نمی خواست
تاریکی تمام زمینم
غربت کش عبور زمانم
تنها مگر به سیلی سیلاب
خود را از این جنون بتکانم
من پیشگوی فاجعه بودم
دیوانه ای که غار خودش بود
در سالنی به وسعت هستی
تنها در انتظار خودش بود
| احسان افشاری |
ضربان پایت را می شنوم
در سینه ام راه می روی
ترجیح میدهم که تنها بمانم
به تلویزیون خیره شوم
کتاب بخوانم
پیاده روی کنم
بخوابم
تلویزیون تو را نشان می دهد
کتاب ها تو را می خوانند
پیاده روها تو را قدم می زنند
خواب ها تو را می بینند
عزیزم!
همه از اینجا رفته اند
تو که تنهاترین مرغابی جهانی
چرا از من مهاجرت نمی کنی؟
| حسین صفا |
هربار یک مصیبت تازه
این غم که رفت، یک غم دیگر
در سینه ات عزای عمومی ست
هربار یک مُحرّم دیگر!
اندوه کودکی، غم پیری ست
افسوس روزهای جوانی ست
شاعر بمان که اشک بریزی
در سینه ی تو تعزیه خوانی ست!
پشت سرت گذشته ی تاریک
آینده امتداد سیاهی
راهت نداده اند به بازی
مانند کودکی سرِ راهی
از دانه های کوچک تسبیح
بیهوده راه چاره گرفتی
چرخاندی و دوباره بد آمد
صد بار استخاره گرفتی
بگذار تا موذّنِ بی خواب
با چهره ای عبوس بخواند
چیزی به آفتاب نمانده
فرصت بده خروس بخواند
یاغی شدی و ایل و تبارت
به خونت اعتماد ندارند
مُردی و دختران قبیله
نام تو را به یاد ندارند
ای کور خواب دیده، چه سخت است
کابوس های گُنگ ببینی
این که نهنگ باشی و خود را
یک دفعه توی تُنگ ببینی
فصل سپید و سرخ شدن نیست
باید که سبز و کال بیفتی
یک صفحه شعر باشی و هربار
در سطل آشغال بیفتی
در بشکه های نفت فرو کن
خط های شعر تازه ی خود را
راهی به جز فرار نمانده
آتش بزن جنازه ی خود را
از میله های یخ زده رد شو
وقتی برای خواب نمانده
پرواز کن پرنده ی بیمار
چیزی به آفتاب نمانده...
| حامد ابراهیم پور |
به انتظار نبودی ز انتظار چه دانی؟
تو بیقراری دلهای بیقرار، چه دانی؟
نه عاشقی که بسوزی، نه بیدلی که بسازی
تو مست باده ى نازی، از این دو کار، چه دانی؟
تو چون شکوفه ى خندان و من چو ابر بهاران
تو از گریستن ابر نوبهار چه دانی؟
چو روزگار بکام تو لحظه لحظه گذشته
ز نامرادی عشاق روزگار چه دانی؟
درون سینه نهانت کنم زدیده ى مردم
تو قدر این صدف ای دُرّ شاهوار، چه دانی؟
تو سربلند غروری و من خمیده قد از غم
ز بید این چمن ای سرو باوقار چه دانی؟
تو خود عنان کش عقلی و دل به کس نسپاری
زمن که نیست ز خود هیچم اختیار، چه دانی؟
|رحیم معینی کرمانشاهی |
خاطره ها
گاه و بی گاه
می آیند
کنارم می‌نشینند
می‌خندند
گریه می‌کنند
اما پیر نمی‌شوند
| محمدرضا عبدالملکیان |
تا شب هراسانم غرورم هست و شورم نه
تا صبح بیدارم خیالم هست و خوابم نیست
| عبدالجبار کاکایی |
رژ قرمز بزن
و برو میان شکوفه‌های انار پنهان شو
من هم چشمهایم را می‌بندم
و برای پیدا کردنت
تمام شکوفه‌های باغ را می‌بوسم!
| رحمان نقی زاده گرمی |
اشک،
ژاله‌ی روی برگ...
و قطره ی آبی که از شیر می چکد؛
کدام یک زودتر به دریا می رسد؟
به هر شکلی که حساب می کنم
من انتخاب تو نبوده‌ام
و باران
اجتماع مردانی ست که دوستت دارند.
| حمید جدیدی |
زخم خوردم، صبر کردم؛ داغ دیدم، صبر کردم...
سالها اندوه تنهایی چشیدم، صبر کردم!
خواستی از دوستانم بگذرم، من هم گذشتم
دشمن دیرینه‌ام را با تو دیدم، صبر کردم...
گفتم آیا وصل نزدیک است؟ گفتی: «خوش خیالی»!
طعنه‌ای تلخ از لبی شیرین شنیدم، صبر کردم...
از دلیل گریه‌ام پرسیدی و بغض گلویم
آمدم پاسخ بگویم، لب گزیدم، صبر کردم...
دل شکستن، بی وفایی، دل به او بستن، جدایی
هر چه کردی من فقط آهی کشیدم، صبر کردم...!
| سجاد سامانی |
یک طرف از ناز می بندد لبش راهِ نیاز
یک طرف جا از برای بوسه خالی می کند
| طالب آملی |
نوشتم که از بغض خالی بشم
که خون دلم، توی خودکار بود
درو باز کردم به تنهاییام
که پشتِ درِ خونه، دیوار بود!
سر کوه رفتم که خورشید رو
بیارم به رویای شهر سیاه
جنازه ش توی خواب، یخ بسته بود
نشستم به گریه پس از چند ماه
کشیدم توو هر کوچه عکس تو رو
که این شهر غمگینو عاشق کنم
دویدم به سمت زنی که نبود
که رو شونه ی باد، هق هق کنم
به سمت جهان باز شد پنجره
بپیچه توی خونه، کابوس و دود
به در زل زدم مثل دیوونه ها
به جز گریه هیچ کس به یادم نبود
کدوم دیو دزدید خواب منو؟
کدوم کوه یخ، دستمو سرد کرد؟
کدوم زن به من جرأت عشق داد؟
کدوم گریه آخر منو مرد کرد؟
کدوم چوبه ی دار، توو مغزمه
که قایم شدن پشت من مشت هام!
خودم رو کجای خودم کشته ام
که خونی شده کلّ انگشت هام
توو این روزهای بد لعنتی
امیدم به رویای عشقه هنوز
که خورشید پا می شه از خواب مرگ
که می ریزه دیوار حتماً یه روز...
| سید مهدی موسوی |
رفتن علت نیست
معلول تمام ماندن هایی ست
که گوشه اتاق فرسوده می شود
از کسی که می خواهد برود
نباید چیزی پرسید
هر کس که پا دارد می رود
من از دقت او در تماشای کوچ درناها
فهمیدم که خواهد رفت
مانعش نشدم
اگر در را می بستم از پنجره می رفت
دست هایش سفید تر شده بودند
می توانستند به بال بدل شوند...
| رسول یونان |
دستم از تنگی دل وقف گریبان شده است
یاد آن روز که در گردن جانانم بود...
| حزین لاهیجی |
فلفل از بوسه های تو می روید
شعر از لبان من
قانون عشق چنین است
باید گذر کنم
" معصوم و پاک تر زِ سیاووش از شعله زار جنگلِ مژگانت "
اما دریغ و درد
کس با من این نگفت
کز نی نی سیاه دو چشمت حذر کنم
فلفل از بوسه های تو می روید
شعر از...
| نصرت رحمانی |
تا بسازم باز با این درد غربت بیشتر
کاش می ماندی کنارم چند ساعت بیشتر
گفتی این حس را ببر از یاد و تنها دوست باش
زخمی ام از عشق، اما از رفاقت بیشتر
پای هم ماندیم تا جایی که عاشق بوده ایم
دوستم داری ولی من بی نهایت بیشتر
درد دارد آمدن وقتی که فکر رفتنی
سوختم با هر وداعت...با سلامت بیشتر
عصرها وقتی خیالت می نشیند پیش من
چای می ریزم برایت...اشک حسرت بیشتر
| سید مهدی ابوالقاسمی |
یکی
دانایی اش را
به خودش می بندد و میان جمع می رود
دیگری نادانی اش را،
هر دو می خواهند ما را بکشند
هر دو غمگین
هر دو نا امید
هر دو بی اختیار
من اما قلبم را در می آورم
جایی شلوغ کار می گذارم و می روم
کمی دورتر
دکمه پیراهنم را فشار می دهم
هوا پر می شود از بوسه
از رنگ های شاد
از خنده های رها
| علیرضا آدینه |
نگاه کن
این خیابان خلوت
پُر است
از آدم‌هایی که رفته‌اند
و من
که خیابانی خلوتم
نمی‌دانم
از پیری پُر شده‌ام
یا از جوانی خالی
| آرمین یوسفی |
می‌خواهمت اندازه‌ی ناباوری‌ات، کاش
ما هر دو نگوییم چه اندازه، چه مقدار
تحلیلِ تو تعریف من از عشق، همین است
این اندکیِ اندک و بسیاریِ بسیار
| حوت / مهدی فرجی |
محبوب من!
شما دست روی هر درختی می‌گذارید بهارنارنج می‌شود.
شما نیستید آسمان بی‌حوصله است، درخت انجیر گیج است.
آینه گریه می‌کند. زیرا که هم من و هم آینه هر دو دلتنگیم.
محبوب من!
از دور شما را می‌بینم. آسمان به حرکت درمی‌آید، ابر می‌شود، باران شورانگیزی می‌بارد. غرق باران می‌شوم.
شما که نیستید، ابر سمی می‌بارد. بارانی که مرا زنده می‌کرد، مسموم می‌کند.
محبوب من!
همیشه همه‌ی مردم از دور شما هستند.
| محمدصالح علا |
فقط تاریکی می داند
ماه چقدر روشن است
فقط خاک می داند
دست های آب، چقدر مهربان!
معنی دقیق نان را
فقط آدم گرسنه می داند
فقط من می دانم
تو چقدر زیبایی
| رسول یونان |
تو را این قطره‌های اشک روزی نرم خواهد کرد
که آب آهسته و آرام می‌پوسانَد آهن را...
| حسین زحمتکش |
پای رفتنم
پای رفتنم را پیش تو گذاشتم
یادت هست؟
که نروم؟
حال تو رفته ای با پای من؟
یا پای من رفته است با تو؟
| کیکاووس یاکیده |
پیدا بکن یک آدمِ آدم‌تری را
و شانه‌های محکم و محکم‌تری را
آقای خوبی که دلش سنگی نباشد
معشوق های دوستت دارم‌تری را
من را رها کن، هر چه می‌خواهی تو داری
از دست خواهی داد چیز کمتری را
با گیسوانت باد بازی کرد و رقصید
و زد رقم آینده‌ی درهم‌تری را
تو آخر این داستان باید بخندی
پس امتحان کن عاشق بی‌غم‌تری را
من می‌روم آرام آرام از همه‌چیز
هر روز می‌بینی منِ مبهم‌تری را
من را ببخش، از این خداحافظ٬ خداحا...
پیدا نکردم واژه‌ی مرهم‌تری را
| سید مهدی موسوی |
ظاهراً طول و عرض لبخندم
واقعاً گریه می‌شوم به درون
ظاهراً مثل قبل آرامم
واقعاً قرص می‌شوم به جنون
حالا اینجا منم با تنهایی
چمدونی که راهیِ سَفره
گور بابای مردم دنیا
توو کتابا جهان قشنگ‌تره
ظاهراً گریه میکنم از درد
واقعاً درد می‌کشم از درد
ظاهراً خودکشی نخواهم کرد
واقعاً خودکشی نخواهم کرد...
| سید مهدی موسوی |
سعی کن مرا در قلبت جا دهی
به حافظه ی انسان، اعتباری نیست...
| سید محمد مرکبیان |
لبخند بزن گرچه دلت پر شده از درد
تا گریه نفهمد به سرت غصه چه آورد...
| امیر اکبرزاده |
محبوب من! این زنبیلی است که من در صف گذاشته‌ام. اگر این صف به ترتیب حروف الفبایی نام عاشق‌هاست، اسم من عباس کیارستمی است.
اگر به ترتیب ورود به این دنیاست، من حضرت آدمم.
اگر به ترتیب آنهاست که مقتول گشته‌اند، من هابیلم.
اگر به ترتیب قد است، من برج بابلم.
اگر به ترتیب داستان است، من گیلگمشم.
اگر به ترتیب عاشقان است، من فرهادم.
اگر به ترتیب مظلومیت است، من یوسفم.
اگر به ترتیب غزل است، صلاح کار کجا و من خراب کجایم.
اگر به بلندی راه است، من راه ابریشمم.
اگر به بلندی دیوار است، دیوار چینم...
آن که سر صف ایستاده منم.
| محمدصالح علا |
ماهی تنهای تُنگم، کاش دست سرنوشت
برکه‌ای کوچک به من می‌داد، دریا پیشکش...
| سجاد سامانی |
شلیک هر گلوله خشمی است
که از تفنگ کم می‌شود.
سینه‌ام را آماده کرده‌ام
تا تو مهربان‌تر شوی...
| گروس عبدالملکیان |
ای رفته از بر ما...ما گفته همچو سعدی
«خوش می‌روی به تنها، تن ها فدای جانت»
| سیف فرغانی |
مگر جانی که هر گَه آمدی ناگَه برون رفتی؟
مگر عمری که هر گَه می‌روی دیگر نمی‌آیی؟
| هلالی جغتایی |
من دلم را که می تپد با تو
گرچه گمراه دوست میدارم
با تو معدود خنده هایم را
گرچه کوتاه دوست میدارم
چشم خود را که دیده بود تو را
دست خود را که چیده بود تو را
پای خود را که مدتی شده بود
با تو همراه، دوست میدارم
هر کسی را که دارد از تو نشان
همه را فارغ از زمان و مکان
مثل عکس عروسی ات که در آن
شده ای ماه، دوست میدارم
غصه را در پی رمیدن تو
گریه را در پس ندیدن تو
لحظه ای را که بعد دیدن تو
می کشم آه...دوست میدارم
یادم آمد...غزل که می گفتم
دوست می‌داشتی و می‌خواندی
به همین خاطر است شعرم را
گاه و بی‌گاه دوست میدارم
تو عیار محبتم شده ای
دوستت دوست، دشمنت دشمن
هرکسی را که دوستت دارد
ناخودآگاه دوست میدارم...
| مهدی شهابی |
نبض مرا بگیر و ببر نام خویش را
تا خون بَدل به باده شود در رگان من
| حسین منزوی |
و تو
هر جا و هر کجای جهان که باشی
باز به رویاهای من بازخواهی گشت
تو مرا ربوده٬ مرا کشته
مرا به خاکستر خواب ها نشانده ای
هم از این روست که هر شب
تا سپیده دم بیدارم
عشق همین است در سرزمین من
من کشنده ی خواب های خویش را
دوست می دارم!
| سید علی صالحی |
بی مرز تر از عشقم و بی خانه تر از باد
ای فاتح بی لشگر من خانه ات آباد
تا کی بنویسم که تو می آیی و هر بار
قولِ "سرِ خرمن بدهی" ، دست مریزاد
حافظ به تمسخر به دلم گفت فلانی
دیریست که دلدار پیامی نفرستاد
دور از تو فقط طعنه خور مردم شهرم
مجنونم و یک شاعر دیوانه ی دل شاد
دستم به جدایی برسد، رحم ندارم
بد شد " گذر پوست به دبّاغ نیفتاد "
با اینکه دلم گفته مدارا کنم اما
ای داد از این دوری و از عشق تو بی داد
تلخ است اگر دوری شیرین به خدا شکر
این قرعه ی عشق است که افتاده به فرهاد...
| آرش مهدی پور |
