باران باش

 

چترت را کنار ایستگاهی

در مه فراموش کن

خیس و خسته به خانه بیا

نمی خواهم شاعر باشی،

باران باش

همین برای هفت پشت

روییدن گل کافیست 

چه سرخ

چه سبز

چه غنچه...

 

| سیدعلی صالحی |

نمی توان دهانش را بست

 

شاید بتوان راه بیانش را بست

یا اینکه رگ خون روانش را بست

زخمی که روایت گر دردی باشد

با چسب نمی‌توان دهانش را بست

 

| جلیل صفربیگی |

در چشم های تو

 

در چشم‌های تو

‏رازی است

‏که شب را اندوهگین

‏و شعر را

‏به سکوت مبدل می‌کند!

 

| زین العابدین حیدری |

تو نیستی

 

مگر می شود از این همه آدم

یکی تو نباشی

لابد من نمی شناسمت

وگرنه بعضی از این چشم ها

این گونه که می درخشند

می توانند چشم های تو باشند.

 

| رسول یونان |

مشکل شرعی

 

مشکل شرعی ندارد بوسه از لب‌های تو

میوه‌ی بیرون‌زده از باغ، حق عابر است

 

| محمد شیخی |

بلندترین درخت

 

و تو

بلندتر از تمام درختان جنگل

در من روییدی

و اکنون من توام

من یک درختم بلندتر از تمام درختان دنیا...

 

| رضا براهنی |

تو را از دست دادم

 

تو را ازدست دادم، جنگجویی ناتوان بودم

گُمت کردم، غرورِ بی دلیلم کار دستم داد

سیاهی خسته کرد اسب سپیدم را، زمین خوردم

همان آغازِ قصه،لشکر دشمن شکستم داد!

 

هوایت درسرم پیچیده اما پای رفتن نیست

کمی نزدیک شو، رویای دور از دست، دخترجان

کنارم باشی از تاریکی و سرما نمی ترسم

صدایم کن، صدایت روشن و گرم است دخترجان

 

به هم گفتیم: آخر روزهای خوب می آیند

ولی فردایمان بهتر نمی شد پشت ِتلقین ها

دعا خواندیم با چشمانِ خون آلودِمان اما

نمی خوانند روی بام هامان مرغِ آمین ها

 

غریبه نیستی، دیگر غم نان نیست، طوفان نیست

اگرچه زندگی آسان شده، سخت است خوشبختی

خدارا شکر اجاقی هست، سقفی هست، نانی هست

بدون بودنت اما چه بدبخت است خوشبختی!

 

تقلا می کنم...شاید کسی پیدا کند من را

اگرچه مرگ هم دنبالِ من دیگر نمی گردد

پس از تو با من این دیوارها، این کوچه ها قهرند

صدایت می کنم... اما صدایم بر نمی گردد

 

پریشان حالی اَم پشت نقابی کهنه پنهان است

تصور کرده بودم شعر درمان است، اما نیست!

میان چهره ها و رنگ ها بی همصدا ماندم

کجایی عشق؟ دیگر چهره ی آبیت پیدا نیست...

 

| حامد ابراهیم پور |

به ناگهان

 

عشق

چنان به ناگهان

که سنگی از آسمان

 

| سیروس نوذری |

تیر در کمان

 

به دیگران سپر انداختن بود کارت

 رسد چو نوبت ما تیر در کمان داری.‌..

 

 | صائب تبریزی |

خاطرات تو

 

من خاطرات تو بودم،

خاطرات تلخ و شیرینت.

بگو کدام دست،

کدام بوسه،

کدام تن مرا از ذهن تو خط زد؟

 

| حمید سلیمی |

فکر کردن به او

 

در لحظه‌ای که به او فکر می‌کنم

او را بیشتر دوست دارم.

او از آدم‌هایی بود که

فکر کردن به آن‌ها

دیدن آن‌هاست

 

| یدالله رویایی |

تا عاقبت پاییز شد

 

آنقدر دیر آمدی تا عاقبت پاییز شد

کاسه ی صبرم از این دیر آمدن لبریز شد

 

تیر دیوانه شد و مرداد هم از شهر رفت

از غمت شهریور بیچاره حلق آویز شد

 

مهر با بی مهری و نامهربانی میرسد

مهربانی در نبودت اندک و ناچیز شد

 

بی تو یک پاییز ابرم، نم نمِ باران کجاست؟

بی تو حتّی فکر باران هم خیال انگیز شد

 

کاش میشد رفت و گم شد در دل پاییز سرد

بوی باران را تنفّس کرد و عطر آمیز شد

 

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا؟

آنقدر دیر آمدی تا عاقبت پاییز شد...

 

| فرهاد شریفی |

کجا می گریزی؟

 

برگرد با تنهایی‌ات

کجا می‌گریزی؟

برگرد

من آبادی توام.

                                                              

| شیون فومنی |

چه بودم؟

 

یا رب چه بودم و به کجا رفته‌ام که من

هر گه به یاد خویش رِسَم گریه می‌کنم

 

| بیدل دهلوی |

حرف نمی زنی

 

حرف نمی زنی

چرا که می دانی

یک پرنده وقتی حرف می زند انسان است

وقتی سکوت می کند، آسمان.

 

| گروس عبدالملکیان |‏

درخت ارغوان

 

میان عاشق و معشوق اگر باشد بیابانی

درخت ارغوان روید، به جای هر مغیلانی...

 

| سعدی |

بهانه ی من باش

 

ﺍﻣﺸﺐ ﺗﻮ

ﺑﻬﺎﻧﻪ‌ی ﻣﻦ ﺑﺎﺵ

ﺍی ﭘﺮﻧﺪه ﻛﻮچک

ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻡ

ﺳﻜﻮﺕ ﺭﺍ

ﺑﻪ ﺷﺐ مى‌دادم

ﻏﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ

ﻣﻮسی ﺭﺍ ﺑﻪ بنی‌ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ

ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ

ﺑﺮﺍى ﺧﻮﺩ ﻧﮕﻪ مى‌ﺩﺍﺷﺘﻢ

 

| الیاس علوی |

پاییزانه

 

پاییز این مسافر غمگین رسیده است

بر قالی قشنگ زمین آرمیده است

 

پاییز زرد، مثل غزالی گریزپا

از دست هجمه های زمستان رمیده است

 

آنقدر خسته است که از فرط خستگی

گویی که جاده های زمان را دویده است

 

در دست او طلوع انار است و پرتقال

پاییز در افق، گل خورشید چیده است

 

پاییز، روی بوم غم انگیز روزگار

تصویر شاعرانه ی خود را کشیده است

 

مِهرش به دل نشسته و آبان و آذرش

مثل نسیم، در دل باران وزیده است!

 

پاییز عاشق است، شبیه تمام ما

یک قطره روی گونه ی زردش چکیده است...

 

| یدالله گودرزی |

من نگهبان آتشم

 

من

نگهبان آتشم

آتشی تلخ

که می سوزاندم

تا شعله ی یادی را زنده نگاه دارد

در آن دوردستی که تویی...

 

| پوریا اشتری |

کاش تکثیر می شدم

 

کاش می شد تکثیر می شدم

به دوست داشتنت

به چشمهایت

به لبهایت

به دکمه های پیراهنت

کاش می شد

برایت چند دل می شدم

 

| امید آذر |

اندوهش

 

اندوهش

غروبی دلگیر است

در غربت و تنهایی

هم چنان که شادی اش

طلوع همه آفتاب هاست

 

| احمد شاملو |

چیزهایی که دیده نمی شوند

 

گاهی چیزهایی که دیده نمی‌شوند واقعی ترند.

مثل خاطره ها

مثل سکوت که تنها در عکس‌ها معنی دارد

چیزهایی که دیده نمی‌شوند

غمگین ترند

مثل بغض ها

و رد پاهایی که گم می‌شوند

 

هنگام خداحافظی

کاش بجای دست‌ها

قلب مان را تکان داده بودیم.

 

| ادریس بختیاری |

حذر نمی کنم

 

ناز کنی؛ نظر کنی؛ قهر کنی؛ ستم کنی

گر که جفا، گر که وفا، از تو حذَر نمی کنم

 

| مولانای جان |

دیگر جوان نمی شوم

 

 

و دیگر جوان نمی شوم

نه به وعده عشق و نه وعده چشمان تو

و دیگر به شوق نمی آیم

نه در بازی باد و نه در رقص گیسوان تو

چه نامرادی تلخی!

 

| محمدرضا عبدالملکیان |

آن تن رنجور

 

 

چگونه‌‌ آن تنِ رنجور‌

قلبی اینچنین وسیع را

حمل می‌کند؟

 

| سید محمد مرکبیان |

دوستت دارم را...

 

دوستت دارم...

باید در چشمان نگریست؟

یا در گوش‌ها گفت؟

 

| احمدرضا احمدی |

یادش بخیر و جاودانه باد

 

داغی که بوسه‌ی تو به لب‌های ما نهاد

یادش‌بخیر و خاطره‌اش جاودانه باد

 

بر من ببخش، گاه چنان دوست دارمت

کز یاد می‌برم که مرا برده‌ای ز یاد

 

دردا چنان که عمر و دریغا چنین که مرگ

از من گرفت مهلت و مهلت به من نداد!

 

ما را فریب دادی و جای گلایه نیست

ما زودباوریم و تو دلال اعتماد

 

صبرم کفاف این همه غم را نمی‌دهد

سرمایه‌ام کم است و بدهکاری‌ام زیاد

 

| فاضل نظری |

آن شب قشنگ

 

من دلم برای آن شب قشنگ

من دلم برای جاده ای که عاشقانه بود

آن سیاهی و سکوت

چشمک ستاره های دور

من دلم برای او گرفته است...

 

| محمدرضا عبدالملکیان |

خواب دست های تو

 

خواب دست‌های تو را دیدم

که با لبخند

دریا را

می‌ریختی بر صورتم

بیدار که شدم

نه تو بودی نه دریا

چشمم اما خیس بود...

 

| یاور مهدی پور |

نیکی

 

در جواب سرد مهری های او بوسیدمش

از پیمبر خوانده ام نیکی کنم جای بدی...

 

| احمد جم |

خلاصه بگویم

 

خلاصه بگویم

حالا

هر قفلی می خواهد

به درگاه خانه ات باشد

عشق پیچیکی است

که دیوار نمی شناسد...

 

| گروس عبدالملکیان |

درون سینه من

 

من مانده‌ام زِ پا

ولی آن دورها هنوز

نوری‌ست

شعله‌ای‌ست

خورشید روشنی‌ست

که می‌خوانَدم مُدام!

 

اینجا درون سینه من

زخم کهنه‌ای‌ست

که می‌کاهدم مُدام.

 

| حمید مصدق |

تو را گریه کردم درون خودم

 

تو را گریه کردم درون خودم

تو را گریه کردم درون سکوت

به عمر سیاهی که بی‌تو گذشت

تو را گریه کردم زمان سقوط

 

نه راهی به آغوش تو باز شد

نه با سرنوشت خودم ساختم

جهنم در آغوش من قد کشید

همان روز اول تو ‌را باختم

 

برای منِ تا ابد نا امید

به جز چشم‌هایت پناهی نبود

تو را گریه کردم که وقت وداع

به جز شانه‌ات تکیه‌گاهی نبود

 

تنم آرزوهای سر خورده از

جنونی که بعد از تو پایان گرفت

خدا از تماشای من گریه کرد

زمین خورده بودم که باران گرفت

 

زمان سرنوشت مرا سر برید

که سهم من از زندگی درد شد

غمت توی رگ‌های من رخنه کرد

که نشکفته تا ریشه‌ام زرد شد

 

کویرم، پر از آرزوی محال

پر از هق‌هق وُ غصه وُ بغض و درد

تو را سرنوشتی که از من گرفت

مرا گریه‌هایی که خالی نکرد

 

| پویا جمشیدی |

عشق شبیه شعر

 

عشق شبیه شعر

نیازی به توضیح ندارد

یا نشانی می‌گذارد

یا فراموش می‌شوی.

 

| سید محمد مرکبیان |

از همهمه بیزاریم

 

از زمزمه دلتنگیم از همهمه بیزاریم

نه طاقت خاموشی نه تاب سخن داریم

 

| حسین منزوی |

چیزی برای غمگین بودن

 

همیشه در یک عمر کوتاه

چیزی برای غمگین ‌بودن هست

مثل این ماه

که می‌خواهد سرش را بکوبد به پنجره

غمگین اما در کمال ادب

لب‌هایم را

مثل کفش‌هایم

جفت می‌کنم

و تو را

با همان شدّت که یک درخت بریده سقوط می‌کند

می‌بوسم.

 

| حسین صفا |

شانه های تو

 

وقتی که شانه هایم در زیر بار حادثه

می خواست بشکند یک لحظه

از خیال پریشان من گذشت:

بر شانه های تو...

بر شانه های تو...

می شد اگر سری بگذارم

 

| فریدون مشیری |

تخم محبت

 

می‌گریم و مرادم از این سیل اشکبار

تخم محبت است که در دل بکارمت

 

| حافظ |

امشب دانستم

 

امشب اما

دانستم

سایه ای را که از او می گریختم

و تمام عمر دنبالش بودم!

همین ماهی کوچکی است که در سینه ام

خانه دارد...

 

| الیاس علوی |

چشم‌های تو قوطی رنگ‌اند

 

چشم‌های تو قوطی رنگ‌اند

همه جا را سیاه می‌گیرد

به تو نزدیک می‌شود شب من

نفسم بوی ماه می‌گیرد

 

ما بناهای محکمی بودیم

بولدوزرها خرابمان کردند

بعد از آن هر خرابه‌ای ما را

با خودش اشتباه می‌گیرد

 

به هوای قدم زدن در شهر

خانه را گاه ترک می‌گفتیم

گاه دیوار کورکورانه

پشت قابی پناه می‌گیرد

 

مهره‌های سیاه می‌آیند

مهره‌های سفید می‌سوزند

سقف هر خانه‌ی سفیدی را

آسمانی سیاه می‌گیرد

 

لاک پشتی که راهی دریاست

پیش پای تو غرق خواهد شد

چمدانی که رفته قلب من است

که در آغاز راه می‌گیرد

 

هر درختی که بر زمین افتاد

هرچه گنجشک بود را پَر داد

خون بهای درخت‌ها را باغ

از منِ بی‌گناه می‌گیرد

 

صبح امروز کاملا تلخ است

می‌توان چای دم نکرد امروز

استکان را که می‌برم به دهان

چای هم طعم آه می‌گیرد

 

| حسین صفا |

دگمه ی پیراهنت

 

اگر یک تکه نخ و سوزن داشتم،

خودم را به تو مى دوختم،

مثل دگمه‌ی پیراهنت

با وقار

سر برسینه ات

اگر یک تکه نخ وسوزن داشتم،

خوشبخت ترین دگمه‌ی دنیا بودم

درست روی قلبت

 

| فرید هاشمی |

تو آن بهشت برینی

 

تو آن بهشت برینی که جان خاکی من

برای داشتنت عین آرزو شده است...

 

| حسین منزوی |

گر من بروم

 

ای آنکه مرا بسته ی صد دام کنی

گویی که برو در شب و پیغام کنی

 

گر من بروم تو با که آرام کنی

همنام من ای دوست که را نام کنی

 

| مولانای جان |

هرگز گمان مبر

 

هرگز گمان مبر که دلم را شکسته ای

با هر قدم که دور شدی، استخوان شکست

 

| احسان افشاری |

تو ناگهان رفتی

 

تو ناگهان رفتی‌

و من ناگهان دریافتم

آدم می‌‌تواند نفس بکشد

راه برود

و گوری را در خود حمل کند.

 

| یوسف صدیق |

درِ دل

 

نشناخته بودیم دری غیر درِ دل

ما را به چه تقصیر، فلک در‌به‌در انداخت؟

 

| حزین لاهیجی |

از آغوش تو

 

من از آغوش تو

بارها به بهشت رفته‌ام

بهشت مگر کجا مى‌تواند باشد

جز آنجا که با خودت نگویى

کاش جاى دیگرى بودم؟

 

| بهرام حمیدیان  |

من از تو یاد گرفتم

 

من از تو یاد گرفتم که رخت نور بپوشم

به ضرب ساز بچرخم به جرم عشق بجوشم

 

 | شهیار قنبری |

بوسیدن

 

بوسیدنت که تمام شد

در بهشت را بستند

گناه ما بزرگ بود؛

این طرف دیوار زیباتر شده بود!

 

| عرفان‌ پاکزاد |

سنگ ها

 

بر فرورفتگی های این سنگ

دست بکش

و قرن ها

عبور رودخانه را حس کن!

سنگ ها

سخت عاشق می شوند

اما فراموش نمی کنند.

 

| گروس عبدالملکیان |

ابر می‌بارید بر آینده‌ی دلگیر من

 

ابر می‌بارید بر آینده‌ی دلگیر من

خنده می‌زد کاتبِ تقدیر بر تدبیر من!

 

اشک می‌آمد به استقبال ما وقت وداع

سخت می‌لرزید در چشمان او تصویر من

 

شرم اگر مانع نمی‌شد، بیشتر می‌دیدمش

بگذرند ای کاش چشمان من از تقصیر من!

 

با سخن چینی مرا از چشم او انداختند

ساده‌لوحان غافلند از آه پر تاثیر من

 

مصحفی هستم میان مکتب کج‌فهم‌ها

هرچه می‌خواهند می‌گویند در تفسیر من

 

هیچ ابری موجب خاموشی خورشید نیست

روسیاه است آن که کوشیده‌ست در تحقیر من...

 

| حسین دهلوی |

تماشایت می کردم

 

تماشایت می‌کردم

با چشمانی که

لهجه ی بوسه داشتند..!

 

| یغما گلرویی |

فارغ ز جهان

 

فارغ زجهانی و جهان غیر تو نیست

بیرون ز مکانی و مکان از تو پُر ست

 

| ابوسعید ابوالخیر |

دوست داشتنت

 

از وقتی

دوست داشتنت

در رگ هایم جریان گرفت

جور دیگر زنده ام

انگار

ماهی های سرخ

از زیر پوستم

راه دریا را

پیدا کرده اند...

 

| محسن حسینخانی |

کوچه

 

کوچه

وقتی کوچه بود

که عبور تو بود

سلام نگاه تو بود

کوچه وقتی کوچه بود

که باران بود

پرستو بود

هزار رویای بر زبان نیامده بود

وگرنه کوچه چه بود

جز راهی اندک

با آدم هایی اندک؟

 

| ضیاءالدین خالقی |

در دام تو محبوسم

 

در دامِ تو محبوسم، در دستِ تو مغلوبم

وز ذوقِ تو مدهوشم، در وصفِ تو حیرانم

 

| سعدی |

تنها رسالت من

 

تنها رسالت من در جهان

دوست داشتن توست

ببخش

اگر به جنگ و گرسنگی و ترس

فکر کرده ام...

 

| محسن بیدوازی |

و سخت است...

 

مثل آن لحظه که حفظ غم ظاهر سخت است

ماندن چشم به دنبال مسافر سخت است

 

چشمهایت، دل من، کار خدا یا قسمت

و در این قائله تشخیص مقصر سخت است

 

ساحلی غم زده باشی چه کسی می فهمد

که فراموشی یک مرغ مهاجر سخت است

 

مثل یک کوچه بن بست خرابت شده ام

گاهی از من بگذر، حسرت عابر سخت است!

 

قرص آن صورت ماهت شده یادآور قرص

با دو تاقرص هم آرامش خاطر سخت است

 

درمسیری که تو رفتی همه شاعرشده اند

با تو شاعر شدن قرن معاصر سخت است

 

کوچه با غربت خود بعد تو یادم داده

دل سپردن به قدمهای مسافر سخت است

 

| علی صفری |

طاقت دیدار

 

از دیدن رویت دل آینه فرو ریخت

هر شیشه دلی، طاقت دیدار ندارد

 

| صائب تبریزی |

در چشم هایت

 

در چشم هایت

جنگجویی مغول کمین کرده،

جرات نمی کنم

دوستت نداشته باشم...

 

| جلیل صفربیگی |

بیدار نشستم

 

بیدار نشستم که غمت را چو چراغی

از شب بستانم به سحر بسپرم امشب

 

|حسین منزوی |

شیون بى‌پایان این روزگار

 

در شیون بى‌پایان این روزگار

به من بگو

بر این مردم خسته چه رفته است

که هزار پیراهن سیاه

کهنه کرده‌اند و هنوز

اندوه‌گزارِ بى‌فرصت عزا از پى عزا...!

 

| سید علی صالحی |

از همان جا

 

من از غم تو

گامی فراتر ننهاده ام

و از همان جا که تو رفتی

نگاهم دنبال توست

خورشید و ماه

بیهوده می گردند

و روزها شب می شوند

و شب‌ها روز

من از غم تو

گامی فراتر ننهاده ام

و از همان جا که از یکدیگر

جدا شدیم

نگاهم دنبال توست

 

| بیژن جلالی |

دیدنش حال مرا یک جور دیگر می کند

 

دیدنش حال مرا یک جور دیگر می کند

حال یک دیوانه را دیوانه بهتر می کند

 

در نگاهش یک سگ وحشی رها کرده و این

جنگ بین ما دو تا را نا برابر می کند

 

حالت پیچیده مویش شبیه سرنوشت

عشق را بر روی پیشانی مقدر می کند

 

آنقدر دل بسته ام بر دکمه ی پیراهنش

فکر آغوشش لباسم را معطر می کند

 

رنگ  مویش را تمام شهر می دانند ، حیف

پیش چشم عاشق من روسری سر می کند

 

با حیا بودم ولی با دیدنش فهمیده ام

آب گاهی مومنین را هم شناگر می کند

 

دوستش دارم ولی این راز باشد بین ما

هرکسی را دوست دارم زود شوهر می کند

 

| علی صفری |

دوستت دارم مثل..

 

دوستت دارم

مثل تشنه که عبادت آب را

مثل ماه که برکه ى باران را

مثل کوه که استعاره ى دریا را

دوستت دارم

مثل خداوند که نخستین مخلوق را...

 

| سید علی صالحی |

لاله زار

 

لاله زاری می شود عالم، اگر بیرون دهیم

داغهایی کز تو پنهان در جگر داریم ما

 

| صائب تبریزی |

حرف ربط

 

عشق اگرچه حرف ربط نیست

ربط می‌دهد مرا به تو

شوق را به جان

رنج را به روح

همچنان که باد

خاک را به دشت

ابر را به کوه

 

| سید علی میرافضلی |

نامم را که می خوانی

 

نامم را که می خوانی

پاهام می ایستد

زبانم می ایستد

و قلبم

به جای تمام آن ها

می دود...

 

| حمید جدیدی |

من دوستت دارم هنوز

 

امشب عروسش می‌شوی، من دوستت دارم هنوز!

بی من چه شیرین می‌روی، من دوستت دارم هنوز!

 

در این مثلث سوختم، دارم به سویت می‌دوم

داری به سویش می‌دوی، من دوستت دارم هنوز!

 

قسمت نشد در این غزل، شاید جهان دیگری...

مستی و رقص و مثنوی...! من دوستت دارم هنوز!

 

امشب برایت بغض من، کِل می‌کشد محبوب من!

حتی اگر هم نشنوی، من دوستت دارم هنوز!

 

در سنگسار قلب من، لبخند تو زیباترست

یک جور خاص معنوی، من دوستت دارم هنوز!

 

خوشبخت باشی عمر من! در پِنت‌هاوس برج عشق!

در ایستگاه مولوی، من دوستت دارم هنوز!

 

دارد غرورم می‌چکد از چشمهایم روی تخت!

داری عروسش می‌شوی، من دوستت دارم هنوز...

 

| مهدی حسینی |

 

*****

 

دارم عروسش می شوم اما تو را هنوز...

آری! نگشته از دلم یادت جدا هنوز!

 

در قلب من هنوز هم امید بی‌خودیست...

باور نکرده مرگ را این بی نوا هنوز!

 

در هر نمازی خواستم باشی برای من...

اما اثر نمی‌ کند گویا دعا هنوز!

 

خورشید را از من گرفتی با نبودنت...

ابریست در جهان من عمری هوا هنوز!

 

باید فراموشت کنم اما نمی شود!

ما سهم هم نمی شویم آخر چرا هنوز...

 

با گریه رفتی گم شدم در گریه های تو...

نکرده بغضی لعنتی ما را رها هنوز!

 

در من زنی آهسته می‌گرید به یادِ تو...

کِل می‌کشد مابین گریه بی صدا هنوز!

 

ای کاش جانم را بگیرد مرگ بعد تو،

دارم عروسش می شوم اما تو را هنوز...

 

| طاهره اباذری هریس |

و شب

 

و شب

که تا زانو می‌رسد

تحمل را کوتاه می‌کند...

 

| محمد مختاری |

در من چه وعده هاست

 

در من چه وعده هاست

در من چه هجرهاست

در من چه دست‌ها به دعا مانده روز و شب

این‌ها چه می‌شود؟

آخر چگونه این همه عشاقِ بی‌شمار

آواره از دیار

یک روز بی صدا

در کوره راه‌ها همه خاموش می‌شوند؟

 

این ذره ذره گرمی خاموش‌وار ما

یک روز بی گمان

سر می زند جایی و خورشید می شود

تا دوست داری ام

تا دوست دارمت...

 

| سیاوش کسرایی |

دعا کن

 

دعا کن سرنوشت از این جدایی دست بردارد

دعا کن که خدا از قلب عاشق ها خبر دارد

 

بیا! دیگر به تاثیر مسکن ها امیدی نیست

میان کل داروها فقط چشمت اثر دارد!

 

تمام عمر دنبال دلیل زندگی گشتم

در آغوش تو فهمیدم که شرحی مختصر دارد

 

اگر گم می شوم در چشم تو تقصیر از من نیست

که چشمت قدر صدها جنگ، مفقودالاثر دارد

 

شروع عشق ویرانیست، هر روزش پریشانیست

ولی دنیا عذابی بهتر از این هم مگر دارد؟!

 

امان از رازهایی که درون سینه می مانند

و گریه قصد دارد تا از آنها پرده بردارد

 

من از قلبت خبر دارم، تو از قلبم خبر داری

دعا کن که خدا از قلب ما حتما خبر دارد

 

| علی صفری |‏

خداقوت

 

چه باید کرد با چشمت که در تکرار این لذت

جدایى مى شود افسوس و ماندن مى شود عادت

 

بیا عهدی کنیم امروز، روز اول دیدار

اگر رفتیم بی برگشت، اگر ماندیم بی منت

 

تو باید سهم من باشی اگر معیار دل باشد

ولی دق داد تا دادت به من تقدیر بی دقّت

 

جوانی رفت و در آغوش تو من تازه فهمیدم

چه می گویند وقتی می کنند از زندگی صحبت

 

خودت شاید نمی دانی چه کردی با دلم امّا

دل یک آدم سرسخت را بردی، خداقوّت!

 

| سید تقی سیدی |

و تنها بودم

 

در هر زندان دنیا

زندانیِ فراموش شده‌ای

و در هر گورستان جهان

عزیز به خاک سپرده‌ای داشتم

و تنها بودم

مثل ماه

که کوتاه‌تر از تنهایی من

دیواری نیافته بود

 

| عباس صفاری |

گیسویت

 

بزن چنگی به گندمزار گیسویت مگر قدری

زکات خون دل های فقیران را بپردازی...

 

| فاضل نظری |‌

لبخندش

 

کسی باور نمی کند

لبخندش می توانست پُلی باشد،

که جمعه را

به همه ی روزهای هفته

پیوند بزند...

 

| احمدرضا احمدی |

خودت

 

قدم بزن همه شهر را به پای خودت

و گریه کن وسط کافه ها برای خودت

 

تو خود علاج غم و درد بیشمار خودی

برو طبیب خودت باش و مبتلای خودت!

 

| حسین زحمتکش |

نور

 

نور را در پاکت‌های معطر می‌گذارم

و پست می‌کنم

به آدرس قلب‌هایی که چراغی

در آنها نمی‌سوزد.

 

| رضا چایچی |

مگر آنجا که...

 

من ره نمی‌برم مگر آن جا که کوی دوست

من سر نمی‌نهم مگر آن جا که پای یار...

 

| سعدی |

غیر از تو

 

نمی آید به چشمم هیچکس غیر از تو...این یعنی

به لطف عشق تمرین میکنم یکتا پرستی را

 

| فاضل نظری |

چه حالی دارد

 

بغلت گریه ی خاموش چه حالی دارد

غزل و بوسه و آغوش چه حالی دارد!

 

من که یک عمر شکار توام ای کاش شبی

کبک من باشی و من قوش، چه حالی دارد!

 

غمزه ی چشم دل آشوب تو کم چیزی نیست

ناز ابروی تو هم روش، چه حالی دارد

 

دل دیوانه ی زنجیری من می گوید:

حبس در حلقه ی گیسوش چه حالی دارد!

 

عسلستان غریبی ست گل روش ولی

عسل از شانه ی کندوش چه حالی دارد

 

طالع شورم اگر پرده بگرداند، آه

چنگ در تار سر موش چه حالی دارد

 

تار لطفی، غزل سایه -شب از نیمه گذشت

سر من بر سر زانوش چه حالی دارد!

 

| کمال الدین علاءالدینی |

چشم و دل

 

از چشٖم و دل مپرس که در اولین نگاه

شد‌ چشم من خراب ِ‌دل و دل‌ خرابِ چشم

 

| صائب تبریزی |

دیدن تو

 

چنان زلال شود

آن کسی که تو را یک بار

فقط یک بار نگاه کند

که هیچ‌گاه کسی جز تو را نبیند از آن پس

حتی اگر هزار بار هزاران چهره را نگاه کند.

یتیمِ زیبایی خواهد بود این جهان

اگر آدم‌هایش بدون رؤیتِ تو

چشم گشوده باشند.

چگونه جهان به غربتِ ابدی

دوباره عادت خواهد کرد

اگر تو را نبیند...

 

| رضا براهنی |

جهان بعد از تو

 

گویا که جهان بعد تو زیبا شدنی نیست

حتی گره اخم خدا واشدنی نیست

 

از حاصل ضرب من و تو عشق به پا شد

از خاطره ام عشق تو منها شدنی نیست

 

من با تو، همیشه همه جا ما شدنی بود

من با تو شدن، ایندفعه گویا , شدنی نیست

 

آغوش من و عشق تو و لحظه ی دیدار

رویای قشنگیست و اما شدنی نیست

 

از دوری هم، هر دو چه بیمار و خرابیم

اندازه ی این عشق که معنا شدنی نیست

 

پایان کلامم، من و تو، آخر این شعر،

با وصله و اصرار و دعا...ما شدنی نیست

 

| مرتضی مهر علیزاده |

یار دگر

 

گویند که یارِ دگرى جوى و ندانند

بایست که قلب دگرى داشته باشم

 

| عماد خراسانی |

باد

 

و از بین تمام روسری هایت

"باد" را

بیشتر از همه دوست دارم

به موهایت می آید

 

| حمید جدیدی |

مرا شاعر کرده ای

 

گوش می‌دهم

به صدای رودی که درحرف‌هایت جریان دارد

مهربان شده‌ای

و مرا انقدر شاعر کرده‌ای

که می‌توانم

 شاخه‌ی جدا شده

 از درخت باشم

اما دوباره شکوفه بدهم!

 

| بهنام مهدی نژاد |

کاش فکر دل ما می کرد

 

آن که رخسار تو را این همه زیبا می‌کرد

کاش از روز ازل فکر دل ما می‌کرد

 

آن که می‌داد تو را حُسن و نمی داد وفا

کاشکی فکر من عاشق شیدا می‌کرد

 

یا نمی‌داد تو را این همه بیدادگری

یا مرا در غم عشق تو شکیبا می‌کرد

 

کاشکی گم شده بود این دل دیوانه‌ی من

پیش از آن روز که گیسوی تو پیدا می‌کرد

 

ای که در سوختنم با دل من ساخته‌ای

کاش یک شب دِلت اندیشه‌ی فردا می‌کرد

 

کاش می‌بود به فکر دل دیوانه‌ی ما

آنکه خلقِ پری از آدم و حوا می‌کرد

 

کاش در خواب شبی روی تو می‌دید عماد

بوسه‌ای از لب لعل تو تمنا می کرد...!

 

| عماد خراسانی |

چه خبر؟

 

از هوایی که جدید ست برایت چه خبر؟

پیش "او" بعد من از حال و هوایت چه خبر؟

 

رفته بودی که مرا دور کنی از چشمت

من به عشق تو نشستم به دعایت...چه خبر؟

 

صبر کن یاد من آمد که بگویم این را...

نه ! ولش کن چه بگویم به خطایت؟ چه خبر؟

 

من شنیدم که پشیمان شده ای، اما حیف

دیگر اکنون شده ام پیر به پایت! چه خبر؟

 

آنکه میگفت تو را جان خودش می داند!

ولی انگار که "او" کرده رهایت! چه خبر؟

 

سالیانست که دلتنگ صدایت هستم

راستی! عشق من از زنگ صدایت چه خبر؟

 

| وحید سرآبادانی |

گریه نکن

 

من هم دیدم که می دود،

گریه نکن

هیچ مَردی فرار نمی‌کند!

زن دیگری منتظرش بود...

 

| علی عبدالرضایی |

صدای تو

 

صدای تو

از سایه سوی نیستان می‌آید

و گل می‌دهد در هیاهوی باران...

 

تو می‌گویی و لاله می‌روید از سنگ؛

تو می‌گویی و غنچه می‌جوشد از چوب؛

تو می‌گویی و تازه می‌روید از خشک؛

تو می‌گویی و زنده می‌خیزد از مرگ!

صدای تو می‌بارد و زنده‌ام من...

 

| منوچهر آتشی |

نشان بوسه

 

چگونه می‌سپری تن به بوسه‌های رقیبم؟

نشان بوسه‌ی من در کدام سوی تنت نیست؟

 

| حسین منزوی |

کجاست شانه‌هایی که دوستم داشت!

 

کجاست شانه‌هایی که دوستم داشت!

و دست هاش...

آنها را نمی یابم!

آنها را که چون سایش حریر بر زبری

لطافتم را عریان می کرد!

 

| حمید جدیدی |

مبتلای تو

 

حس می کنم کنار تو از خود فراترم

درگیر چشم های تو باشم رهاترم

 

تنهایی ام کم از غم دلتنگی تو نیست

من هرچه بی قرارترم بی صداترم

 

گاهی مقابل تو که می ایستم نرنج

پیش تو از هر آینه بی ادعاترم

 

قلبی که کنج سینه ی من می زند تویی

من با غم تو از خود تو آشناترم

 

هر لحظه اتفاق می افتم بدون تو

از مرگ ها و زلزله ها بی هواترم

 

حالم بد است با تو فقط خوب می شوم

خیلی از آن چه فکر کنی مبتلا ترم....

 

| اصغر معاذی |

دیگر دوستت ندارم

 

حرفش را

به همین صراحتی که در سطر بعد می خوانید، می نویسم،

"دیگر دوستت ندارم"

و تنها واژه ی اضافی جمله اش

"دیگر" بود!

چرا که بر همگان روشن است

او دوستم نمی‌داشت از ابتدا

و روشن تر

که "دیگر"‌ی را دوست می داشت بسیار.

 

| حمید جدیدی |

شب قدر

 

ای خواجه چه جویی ز شب قدر نشانی؟

هر شب، شب قدر است اگر قدر بدانی!

 

| جامی |

باز خواهد گشت؟

 

شادی ام را بر می دارم

به کوچه می زنم

و به اولین کودکی می دهم

که توپش را گم کرده است

 

اندوهم را

درون چمدانی می گذارم

و به آخرین قطار شبی می سپارم

که از این شهر می گذرد

 

به مرز که رسیدم

دلم را همچون پرنده ای

در آسمان آبی رها می کنم

پرنده ی عادتی

آیا دوباره

به خانه اش باز خواهد گشت؟

 

| رمائیل عربی |

بارارن اردیبهشت

 

امروز

نه به تو فکر کردم

نه حتی

نام تو را آوردم

می‌دانستم هرجا که باشی

خوشحالی

تمام بعد از ظهر را

زیر باران اردیبهشت قدم زدم

و به این فکر کردم

چطور با این دروغ‌ها

برایت شعر بسازم

 

| مهدی باجلان |

به که پیغام دهم؟

 

به که پیغام دهم؟

دست من، دست تو را می‌طلبد

چشم من، رد تو را می‌جوید

لب من، نام تو را می‌خواند

پای من، راه تو را می پوید

به که پیغام دهم؟

بی تو از خویش، تنفر دارم

دل من باز، تو را می‌خواهد

به که پیغام دهم؟

به که پیغام دهم؟

 

| شکیبایی لنگرودی |

برگرد

 

عُزّای من! با تو نیایش می کنم:برگرد!

رفتم؟!...غلط کردم! درستش می کنم...برگرد!

 

من که به پای هیچکس سر خم نمی کردم

زانو زدم پای تو، خواهش می کنم برگرد!

 

با سازِ تو رقصیده ام اما تو با سازم...

حالا که دارم با تو سازش می کنم برگرد!

 

تا تو ببینی خوابِ پروازِ دوتایی را

این شانه ها را بال و بالش می کنم...برگرد!

 

آن برگِ پاییزم که پای تو غرورش ریخت

زیرِ لگد اظهارِ خِش خِش می کنم...برگرد!

 

| حسین نادری |