ترس برم داشت

 

ترس بَرَم داشت...

افتاده باشی از سَرِ دیوار،

خم شدم بگیرم

 دیدم خوشه خوشه آویخته‌‌ای

 

| بیژن الهی |

آنچه که نیست

 

چرا آنچه که هست

مرا به یاد آنچه که نیست

می‌اندازد؟

 

| بیژن الهی |

پس کجایی؟

 

ای نقش تو ام در چشم

ای نام تو ام بر لب

ای جای تو ام در دل

پس کجا تو پنهانی؟

 

| بیژن الهی |

من می دانم

 

من می‌دانم

که اندوه من برابر است 

با اندوه سواری که 

صدای سم اسبش را

با صدای خرد شدن آهسته خرد شدن برگ‌ها

اشتباه می‌کنند

با شب‌بویی که تاریکی‌ خود را 

از دست می‌دهد

با نارنجی که تنها بر میز است...

 

| بیژن الهی |

تو

که اگر بنویسم "تو"

شعر را به شعر افزوده ام

| بیژن الهی |

چه می دیدی؟

تو در پنجره‌ ها چه می‌ دیدی

که برایت دلداری‌ ای نداشتم؟

| بیژن الهی |

مرا کاشته بودند

مرا کاشته بودند

کاشته بودندم

تا با خورشیدهای عجول

احاطه‌ام کنند

تو آمدی چنان نرم مرا چیدی

که رفتار نسیم را

در دست تو حس کردم

| بیژن الهی |

نامش برف بود

نامش برف بود...

تنش برفی

قلبش از برف

و تپشش

صدای چکیدن برف بر بام های کاهگلی...

و من او را

چون شاخه ای که زیر بهمن

شکسته باشد

دوست می داشتم...

| بیژن الهی |