کافه شعر

******
اگر شعری آرامتان کرد
دعایی به حال شاعر بد حالش کنید
ثواب دارد...

" دنیا به شاعرها بدهکاره "

******
برای دیدن عکس در سایز واقعی
بر روی آن کلیک کنید.
امیدوارم از پست ها لذت ببرید :))

بایگانی
محبوب ترین مطالب

۸۱ مطلب در فروردين ۱۳۹۶ ثبت شده است

خاطره ها

۳۱
فروردين


بعد از تو بگو این من بیچاره چگونه 

در یک چمدان جا بدهم خاطره ها را؟


| عمران میری |

  • پروازِ خیال ...


ما تکیه داده نرم به بازوی یکدگر

در روحمان طراوت مهتاب عشق بود !

سرهایمان چو شاخه ی سنگین زِ بار و برگ

خامُش بر آستانه ی محراب عشق بود ...


من تشنه ی صدای تو بودم که می سرود

در گوشم آن کلام خوش دلنواز را

چون کودکان که رفته زِ خود گوش می کنند !

افسانه های کهنه ی لبریزِ راز را ...


گفتم خموش " آری" و همچون نسیم صبح

لرزان و بیقرار وزیدم به سوی تو !

اما تو هیچ بودی و دیدم هنوز هم

در سینه هیچ نیست به جز آرزوی تو ....


| فروغ فرخزاد |

  • پروازِ خیال ...


کی گفته بود که گریه صافی روح است ؟ حرفش را باید با طلا بنویسند سردر سازمان ملل ، سر در همه مدرسه ها ، دانشگاه ها ، کلاس های زبان ، موسسه های آموزش دروس کنکور ، هرجایی که خطر دوست داشتن در همه اتاق هایش ورجه ورجه می کند ،اصلا بچه ها این درس را در مهد کودک باید یاد بگیرند،خیلی قبل تر از این که با مفهوم از دست دادن دست به گریبان شوند .

 یادم هست دفعه اولی که در عشق شکست خوردم بیست و دو ساله بودم ، خواب دیدم به مدرسه قدیمی مان رفته ام ،در خوابم توی حیاط قدم می زدم و به همه دخترهایی که با مانتوهای سرمه ای و مقنعه های کج و کوله روی زمین نشسته بودند می گفتم مبادا عاشق شوید، اگر هم عاشق شدید فقط گریه کنید ،گریه دوای هردرد است .

آدم که گریه می کند ،عین بادکنکی که می ترکد  خالی می شود ، خسته می شود ، از نفرت داشتن و بال زدن و آزار دادن خودش دست برمی دارد ، آدم می شود ، آدم خسته و بی حوصله اما زنده ، چه فایده دارد که آدم بخندد و توی گلویش پر از بغض و توی دلش پر از کینه باشد . 

آدم باید اشک بریزد ، هر آدمی ،چه شب هایی که روی فرش اتاق کار به خودم پیچیدم و گریه کردم ، اگر گریه نکرده بودم که می مردم ، شیر این چراغ سوخته را اگر باز نکنی می ترکد ، اصلا گریه جادوی عروسک سنگ صبور است ، آدم بغضش رامی گذارد جلویش و حرف دلش را می زند ومی گوید عروسک سنگ صبور یا توبترک یا من می ترکم وبعد هم  عروسک بلند می شود و یک سوزن  می زند به گلویت و تو زار می زنی و خلاص . 

اگر بغض نترکد که آدم می ترکد ، اگر گریه نباشد که آدم و نهنگ باهم فرقی ندارند ، هرچند می گویند دلفین ها هم گریه می کنند ، توی آب شور شنا می کنند و قطره قطره اشک می ریزند ، مثل آدمی که توی باران می رود و هرقدر هم اشک بریزد کسی نمی فهمد . اگر کسی هم فهمید،مهم نیست ، بهترین جا برای اشک ریختن اصلا توی اتوبوس شلوغ پر از آدم است ، اتوبوس تجریش راه آهن ، اتوبوس این شهر تا آن شهر که دوتا صندلی اش را برای خودت بگیری و از مبدا تا مقصد همین طور عین ابربهاری زار بزنی و از پنجره بیرون را نگاه کنی و به خودت بگویی یا تو بترک یا من می ترکم . بغض که باز شود تو دیگر نمی ترکی ، آن ها که می گویند چقدر زیاد گریه می کنی یا توی عمرشان چیزی از دست نداده اند ،یا مثل فاخته که جوجه هایش را توی لانه پرنده های دیگر می گذارد بی حسند ،یا چه میدانم از مریخ آمده اند .از من می پرسی آدمیزاد باید گریه کند ، اشک بریزد ،این قدر که زیر پایش چاله ای از باران جمع شود ،بعد خسته و کوفته برود یک لیوان شیرداغ بخورد و بخوابد ، این بهترین چاره برای درمان بغض است ، من هزار بار امتحانش کرده ام و هربار از ترکیدن نجات پیدا کردم ،عروسک سنگ صبور حالا یا توبترک یا من می ترکم .


| شرمین نادری |

  • پروازِ خیال ...

مرگ

۳۱
فروردين


مردی سیاه پوش 

قد بلند

با انگشت های کشیده

گامهای بلند

و هاله ای از دود 

که از دور می آید

برای کشتن من! 

این تصور من از مرگ بود

هیچ گاه فکر نمیکردم

رفتن زنی

با دامن کوتاه

با گامهای کوچک

با انگشت های ظریف

با هاله ای از نور

همان مرگ باشد! 


| حمزه کریم تبار فر |

  • پروازِ خیال ...


‏از چهره ی افروخته شمعی داری

پیداست بنای قلع و قمعی داری

با هر کس و ناکسی نشستی جز من

زیبایی منحصر به جمعی داری !


| احسان افشاری |

  • پروازِ خیال ...

سؤ تفاهم

۲۷
فروردين


همه چی با یه سؤ تفاهم ساده شروع شد. درست وقتی که اونو به یه فنجون چایی از فلاسک کوچولوی داخل کوله پشتیم دعوت کردم. همه من و فلاسکمو میشناختن، یه دانشجوی مهندسی که پاتوقش کتابخونه ی دانشکده بود و کمتر چایی شو با کسی شریک می شد. اون موقع دنج ترین جایی که سراغ داشتم زیر یه بید مجنون بود توی پارک نزدیک دانشگاه. هیچ وقت فکرشو نمی کردم دعوتمو قبول کنه ولی خُب کمتر کسی بود که از چایی دارچینای مخصوص من بگذره. منتظرش بودم و داشتم از اومدنش نا امید میشدم که یهوو یه صدایی از پشت گفت بیدا چطوری مجنون می شن؟ صدای خودش بود، هول شده بودم انگار کل یخای قطب شمالو توی بدنم اب کرده باشن، بدنم سرد و خیس عرق بود. گفتم: سلام ، گفت: سلامتی. همیشه جواب سلامو با سلامتی می داد. راستش همین مثل بقیه نبودنش رو دوس داشتم. یادم نیست چیا گفتیم اما یادمه وقتی چایی رو ریختم گفت پس قندش؟ و نفهمید که قندش رو توی دلم دارن آب میکنن... اونقدری پیش هم بودیم که روشن شدن چراغای پارک یادمون انداخت شب شده. قرار هفته ی بعد رو همون موقع گذاشتیم و رفتیم. وقتی می رفت انگار یه تیکه از قلب منم با خودش می برد. از اون روز نگاهامون توی دانشگاه فرق می کرد حداقل من اینجوری فکر میکردم. بعد چند روز، دیگه وقتش شده بود تا این بیت رو براش بفرستم: 

تو نیم دیگر من نیستی تمام منی

تمام کن غم و اندوه سالیان مرا...

و جوابم رو با این بیت داد:

همه جا از همه کس زخم زبان می خوردم

این وسط، اسم تو مرهم شدنش حتمی بود...

نمیدونم شاید اینجا هم سؤتفاهم بود اما من باورش کرده بودم. فکر می کردم یه بخش از وجودمه جوری که زندگی بدون اون بی معنی بود. دو تا یی سعی می کردیم هیچ خیابونی رو مدیون راه رفتانمون نزاریم و حسرت نشستن و شعر خوندنمون به دل هیچ کافه ای نمونه . اما پاتوق اصلیمون زیر همون بید مجنون بود اونجا بود که از آغوشش تا آسمون پرواز می کردم و ستاره ها رو یکی یکی از روی صورتش می چیدم. توی خورشید چشماش ذوب می شدم و توی شب موهاش به خواب می رفتم.

شاید اونقد خواب بودم که نفهمیدم کی و کجا آسمون تیره شد و ماه من رو دزدیدن...

از اون روزا فقط همون فلاسک برام مونده و درخت بیدی که حالا دیگه میفهمم چطور مجنون شده...

یادمه می گفت آبی خیلی بهم میاد،

 اما حالا می بینم این لباس سبز هم بد نیست. راستش یه دانشجوی انصرافی مهندسی، باغبون خوبی میشه. حداقل دیگه نمیزاره کسی زیر درختا با دلش سؤ تفاهم پیدا کنه.


| علیرضا فراهانی |

  • پروازِ خیال ...


ز کدام رَه رسیدی؟ ز کدام در گذشتی؟

که ندیده، دیده ناگَه به درون دل فِتادی؟ 


| هوشنگ ابتهاج |

  • پروازِ خیال ...


عزیزم

وقتی من بمیرم و خورشید را ترک گویم

و به موجود دراز غم انگیز نه چندان دلچسبی مبدل شوم

مرا در آغوش می گیری و بغل می کنی ؟

بازوانت را به دور اندام من حلقه می کنی ؟

آنچه سرنوشتی ظالمانه مقدر ساخته ، بی اثر می کنی ؟

اغلب به تو می اندیشم

اغلب به تو می نویسم

نامه هایی احمقانه ی سرشار از لبخند و عشق را

سپس آن ها را در آتش پنهان می کنم

شعله ها بیشتر و بیشتر زبانه می کشند

تا برای اندک زمانی در زیر خاکستر به خواب روند

عزیزم

چون به درون شعله خیره می شوم

درمانده می مانم

آیا باید بترسم که بر سر قلب تشنه ی عشق من چه خواهد آمد ؟

اما تو هیچ عنایت نمی کنی

که در این دنیای سرد و تاریک

من تنهای تنها می میرم


| هالینا پوشویاتوسکا / ترجمه :کامیار محسنی |

  • پروازِ خیال ...


بگو دوستم داری

تا درد را فراموش کنم

تا صدای خرد شدن استخوان هایم را نشنوم

و از رنجی که قلبم را سخت می فشارد

بکاهم!

بگو دوستم داری

واژه ها

در دهان تو چون شیشه های دارویند

چون دمنوش های آرامبخش

و از مرهمی که در زبانت پنهان کرده ای

مرا شفایی ابدیت ببخش!


| حمید جدیدی |

  • پروازِ خیال ...

عمیق و بلند

۲۷
فروردين


عمیق

عمیقِ عمیق.

بلند

بلندِ بلند

هر بار به تنهایی ام نگاه می کنم

کلاه از سرم می افتد...


| داوود سوران |

  • پروازِ خیال ...


موهایت

ادامه ی یک رودخانه است

و دستانت

ادامه ی یک درخت ...

شانه هایت 

کوه پایه است وُ

چشمانت

ادامه ی خورشید ..

قلبت

انارِ ترک خورده ی کوردستان وُ

نامت

ادامه ی یک گیاه است که در زمستان می روید

گریه ات

ادامه ی دریاست و خشکی های بعد از آن ...

خنده ات

ادامه ی شعرِ پل الوار است

وقتی که تو را به جای تمامِ زنانی که ادامه نداده ام ادامه می دهم ...

نگاه که می کنی

نگاهت ادامه ی یک پنجره است

و چشم که می بندی

چهره ات

ادامه ی دیوار چین ...

حرف که می زنی

صدایت

ادامه ی آواز پرندگان است

وقتی که شب خاموششان کرده است

و لب که میبندی !

سکوتت ادامه ی کویر ...

تو ادامه ی همه چیز هستی

و سطر آخرِ هر شعر عاشقانه

در تو به پایان می رسد ...

با ادامه ی این شعر راه برو

با ادامه ی این شعر نگاه کن

با ادامه ی این شعر حرف بزن

عاشق شو

ببوس ..

با ادامه ی این شعر زندگی کن

تو ادامه ی من هستی ...


| بابک زمانی |

  • پروازِ خیال ...

سالن انتظار

۲۶
فروردين


خالی نشد از جنون جان‌کاه، کسی

لبخند نزد در شب بی ماه، کسی

در سالن انتظار هستی ماندیم

بی آنکه قرار باشد از راه کسی...


| احسان افشاری |

  • پروازِ خیال ...

موندن و رفتن

۲۶
فروردين


+ عشق دو وجه داره، 

یکی "موندن" و اون یکی "رفتن".

- جالبه...! خُب تو کدومشو ترجیح میدی؟

+ "رفتن" رو، اینطوری لااقل ظاهرش سال‌ها حفظ میشه،

ماها با موندن، بیشتر مواقع به عشق گند میزنیم !

یه نگا به آدمایِ عاشق اطرافت بنداز ...


| حمید جدیدی |

  • پروازِ خیال ...

سرما نخوری عزیزم

۲۶
فروردين


عکس ارسالی ات را

تازه دانلود کرده ام

یعنی پاسی گذشته از نیمه شب شما

در آن سوی دنیا

همان ساعتی که تو عریان

پاورچین به سمت آشپزخانه میروی

و من نیستم که ببینم

مردد بین یک بشقاب توت فرنگی و یک پیاله بستنی میوه ای

در نور یخچال باز ایستاده ای

و بخار سرد و آرامش

میپیچد بر صورت خواب آلوده ات

چه بی رحم است عشق

محو تماشای تو در این حالت همیشه میگفتم :

"سرما نخوری عزیزم"

اما در دل آرزو میکردم

انتخابت یک قرن طول بکشد.


| عباس صفاری |

  • پروازِ خیال ...

من متلاشی شده ام

۲۵
فروردين


مثل گِل های ترک خورده کاشی شده ام

بعد تو پیر که نه! من متلاشی شده ام ...


| مهدی نظام آبادی |

  • پروازِ خیال ...


اگر دنیا تو را نداشت

چگونه می شد به صلح فکر کرد؟

چگونه می شد خندید؟

مردها توی کافه ها و بارها

به سلامتی چه کسی گیلاس بهم می زدند؟

زنان چگونه می توانستند

به زیبایی فکر کنند...؟!

و پارک ها و سینماها

جایی برای قرارهای عاشقانه نبود.


اگر دنیا تو را نداشت

جنگل همیشه در مه جا میماند

دریا میرفت تووی لاک "جزر" خودش

آسمان دلش برای زمین غنج نمی رفت

آفتاب از پشت کوه تکان نمی خورد

لاله ای نبود

دشتی نبود

و دویدن مادیان زیبا را کسی جدی نمی گرفت.


اگر دنیا تو را نداشت

گلفروشی ها و کتاب فروشی ها

چه چیز می فروختند...؟

جای صدای موسیقی را چه چیز می گرفت؟

جای آواز پرندگان...

خنده های کودکان...؟

و در بساط دست فروش ها هیچ چیز تازه ای نبود.


اگر دنیا تو را نداشت

فاصله بی معنا بود

"دوری" غمگین نبود

هیچ کس نامه ای نمی نوشت

آدم دلش سخت می شد

دست هایش سرد

و بوسه و آغوش را

هیچ کس دوست نمی داشت.


"اگر دنیا تو را نداشت..."

جمله ی قشنگی نیست

"اگر دنیا تو را نداشت..."

حرف دلنشینی نیست

سطری ست که نباید خوانده شود

خطی ست که باید سرسری گرفت

"اگر دنیا تو را نداشت..." را دوست ندارم

بدون تو این دنیا جهنم است

تا آدم ها

آدم ها را شکنجه کنند

نسل ها منقرض شود

و درد و زخم و تنهایی

همه را از پای درآورد


| حمید جدیدی |

  • پروازِ خیال ...

زن باش!

۲۵
فروردين


زنانه می‌خواهمت

تا امکان زندگی در سرزمین‌مان ادامه یابد

تا امکان حضور شعر در قرن‎مان ادامه یابد

برای این که ستارگان و زمان ادامه یابند

و کشتی‌ها و دریا و حروف الفبا ادامه یابند

تا تو زن هستی، 

ما خوبیم

زنانه می‌خواهمت 

برای اینکه تمدن زنانه است

برای اینکه شعر زنانه است

خوشهٔ گندم زنانه است

شیشهٔ عطر زنانه است

پاریس 

در بین شهرها زنانه است

و بیروت 

با زخم‌هایش زنانه باقی می‌ماند

به نام آن‌ها که می‌خواهند شعر بنویسند

زن باش!

به نام آن‌ها که می‌خواهند به عشق بپردازند

زن باش!


| نزار قبانی |

  • پروازِ خیال ...


نمیگوید دوستم دارد

اما حواسش هست به کسی جز من جانم ‌نگوید

حواسش هست قلب آبی نفرستد لابه لای حرف هایش برای کسی

حواسش هست چه باشم و چه نباشم نگاهش را هرز نچرخاند روی هر غریبه ای

نمیگوید دوستت دارم و حواسش هست...

نمیگوید دوستم دارد و یادش هست قهوه هایم را شیرین میخورم

یادش هست باران که میبارد مثل من باید چترش را فراموش کند و دنبالم بیاید

یادش هست من برخلاف همه رز آبی دوست دارم و نرگس سفید

نمیگوید دوستت دارم و یادش هست...

نمیگوید دوستم دارد و برایش مهم نیست حرف و حدیث های دیگران درباره مان

برایش مهم نیست هرچقدر هم بدخلق شوم و بی اعصاب در جواب همه ی محبت ها و صبوری هاش

برایش مهم نیست اگر زیاد دوستش نداشته باشم حتی

نمیگوید دوستت دارم و مهم نیست برایش خیلی چیزها...

نمیگوید دوستم دارد و خوب بلد است تکیه گاه باشد برای بی کسی هایم

خوب بلد است شانه خالی نکند از گریه هایم

خوب بلد است تا پای جان بایستد پای حرف ها و قول و قرارهای نانوشته اش

نمیگوید دوستت دارم و آدم کار بلدی ست...

نمیگوید دوستم دارد و همیشه وقت دارد برای دلتنگی های الکی و غرغرهای بچگانه ام

وقت دارد برای  انجام دادن کارهایی که خودم هم میتوانم، اما با او لذت دیگری دارد

همیشه وقت دارد وسط وقت نداشتن هایش برای هرچه که به من مربوط است

نمیگوید دوستت دارم و همیشه وقت دارد برای من...

نمیگوید دوستم دارد و همه کاری میکند برای لبخندم

همه کاری میکندبرای بهتر شدن دنیام

همه کاری میکند برای خوشبختیم

نمیگوید دوستت دارم و برایم همه کاری میکند...

دم به دقیقه و از سر عادت و بی توجه 

نمیگوید دوستت دارم...

پر نیست از ادعا

از دروغ،

از روزمرگی،

آری!

او با همه ی دنیا فرق دارد

نمیگوید دوستم دارد اما

دوستم دارد!


| طاهره اباذری هریس |

  • پروازِ خیال ...


مبارک آن دَمی کایی، 

مرا گویی ز یکتایی:

من آنِ تو، تو آنِ من، 

چرا غمگین و پُر دردی؟ 


| مولانای جان |

  • پروازِ خیال ...


زن

همه چیزش شعر است ؛

چشمش

مویش

بویش...

" زن " که باشی همه کارت شعر از کار در می آید ؛

چای دم کردنت 

جانم گفتنت 

قاصدک فوت کردنت...

اما 

مردها همیشه شاعرهای بهتری هستند !!

" مرد " که باشی 

برای شاعری همیشه 

سوژه ای به زیبایی یک زن داری.


| هستی دارایی |

  • پروازِ خیال ...

عمیق محکم باشکوه

۲۴
فروردين


مرا مثل نداشتنت ... عمیق

مثل قدم هایت ... محکم

مثل رویاهایت ... باشکوه

در آغوش بگیر !

زیباترین وداع هنوز اتفاق نیفتاده است

برای روزهایی که نیستم

عمیق

محکم

باشکوه

مرا در آغوش بگیر

با احساس مردی

که لب مرز نشسته و

می داند

به جنگ برود

یا از کشور

فرقی نمی کند؛

خانه اش آتش گرفته است ...


| منیره حسینی |

  • پروازِ خیال ...


مثلا رد شده باشیم از این روزهای دلهره و آشوب و سردرگمی و شب های بغض و دلتنگی و ناامیدی...

مثلا مال هم شده باشیم و صبح ها دلت نیاید موقع رفتنت بیدارم کنی و بعد به جانم هی غر بزنی که چرا زودتر از تو میخوابم و دیرتر بیدار میشوم و من ریز ریز بخندم و تو حرصت بگیرد و من باز هم نگویم که بعدِ خوابیدنت می نشینم به تماشایت و شمردن نفس هایت!

مثلا بشوم کدبانوی خانه ای که مردش تو باشی و تمام روزم را به تو فکر کنم و هی غزل روی غزل بنویسم و برایت روی صندلی لهستانی رو به ایوان پر از شمعدانی و نسترنمان،شال سرمه ای ببافم و غروب ها که از راه میرسی خانه ی کوچک و گرم و روشنمان بوی قرمه سبزی ته گرفته ی دستپخت مرا بدهد و من عطر امنیت آغوش تورا بگیرم!

مثلا لقمه ی شور غذا را به زور قورت بدهی و به خاطر من با لبخند بگویی که عالی شده و دست پختم معرکه است و من به قیافه ی جمع شده و صورت سرخ شده ات حسابی بخندم!

مثلا دو فنجان چای قندپهلوی خوش رنگ توی استکان های کمر باریک قدیمی بریزم و بعد تو بنشینی روی کاناپه و من کنار پایت روی زمین و سرم را تکیه بدهم به استواری زانوهایت و از روز کسل کننده ام بی تو برایت بگویم و برایت غزل تازه ام را بخوانم و تو محو موهای پریشانم بگویی موجِ شبِ این زلف های لعنتی غزل تر است بانو!

مثلا مثل دختربچه ی تخس به زور بنشانیم جلوی آینه و با عشق موهایم را ببافی و من حوصله ام سر برود و بگویم اصلن همین فردا میروم کوتاهشان کنم و تو بگویی این تار موها رشته ی حیات تواند و مبادا بدهمشان به دَم قیچی که آنوقت میمیری تو و من زیرلب خدا نکندی بگویم و بعد عشق کنم از موهای گیس کرده ام به دست عشق و هر روز همین آش باشد و همین کاسه!

مثلا تار موی بیرون زده از روسریم را از صورتم کنار بزنی و هولش بدهی زیر روسری و بگویی ضعیفه حواست به این دلبرها باشد خب و من پشت چشمی نازک کنم و چشم حضرت آقایی بگویم و تو به شوخی چادرم را تا روی بینیم پایین بکشی و من کلی جیغ جیغ کنم بابت خراب کردن مدل روسری و سر و وضعم و بعد دوتایی به دیوانه بازی هایمان بخندیم!

مثلا من الکی قهر کنم و تو واقعا بترسی و بگویی حق ندارم هیچوقت قهر باشم با تو و من با اخم بگویم پس چطور ناز کنم برایت و بخندی و در آغوشم بکشی و زیر گوشم آهسته بگویی ناز تر از این ممکن نیست بشود کسی نازخاتون من!

مثلا شب ها برایم قصه بگویی و من سرم روی سینه ات باشد و با لالایی کوب کوب آرام قلبت خوابم ببرد و دیگر خبری از کابوس نباشد...

مثلا

رد شده باشیم از این روزهای دلهره و آشوب و سردرگمی!


| طاهره اباذری هریس |

  • پروازِ خیال ...

بهشتم تویی

۲۴
فروردين


بهشتم تویی، نو بهارم تویی

خوشا نو بهارم، که یارم تویی


| رهی معیری |

  • پروازِ خیال ...

اندوه های زنانه

۲۴
فروردين


اندوه های یک مرد را گاهی

چند نخ سیگار هم می تواند به هم بدوزد و

از لبهایش بشکافد و 

بیرون ببرد از پنجره

اندوه های زنانه اما

خانگی تر ازین حرفها هستند

درست مثل شیشه های مربا

مثل سبزیهای خشک معطر که می کوشند

یک تکه از بهار را

برای زمستان کنار بگذارند


| رویا شاه حسین زاده |

  • پروازِ خیال ...


گفته‌ ام بارها و می‌گویم

بی وجودش حیات مکروه است


همه‌ی عمرتکیه‌ گاهم بود

پدرم نام کوچکش کوه است!


| امید صباغ نو |

  • پروازِ خیال ...


محبوبم

امروز که در آغوشم بودی

چیزی به پنج گانه ی حواسم افزودی

چیزی به رایحه ی گل ها

به طعم های جهان

به فصل ها

ساعت ها

و برای "شادی"

تعریف تازه ای ساختی!


دست هایم

پیچکند حالا

شانه هایم

آبشاری برای فرود نجابت

و سینه ام

تختی برای پادشاهیِ "زیبایی"


رد موهایت را که گرفتم...

به مزرعه ای پر از محصول رسیدم

رد چشم هایت را که گرفتم...

دو یاقوت سیاه بودند پشت شیشه ی جواهر فروشی

و لب هایت

نهری در امتداد خیابان

لبریز از باران بهاری...!


امروز که در آغوشم بودی

تعبیر تازه ای از زیستن آموختم

و در ساعتی که هیچگاه نبود

فصلی که هیچ زمان نبود

در طعم و عطر و احساسی که هرگز وجود نداشت

بسیار آموختم... بسیار!

و بیشترین اش:

"زنی که دوستت داشته باشد

می تواند تنها با زبان صریح آغوش

تو را به دنیای زیباتری که هرگز ندیده ای ببرد..."


| حمید جدیدی |

  • پروازِ خیال ...

چشمات

۱۹
فروردين


گفتم:

"مثلا اگه کنارت بودم

دم به دقیقه چشماتو مثل قرآنِ رو طاقچه میبوسیدم...

حرمت داره چشمی که از معشوقش دور باشه و هرز نچرخه رو غریبه جماعت...باید ببوسیش که برکت زندگیت زیاد شه"

گفت:

"از کجا معلوم حرمت نشکسته باشن چشمام؟!"

گفتم:

"این روزا زبونا خوب میچرخه به دروغ...کوچیک و بزرگ همه بلدیم،همه شم مصلحتیه شکر خدا...ولی چشما فارغ از رنگ و نقششون، هنوز  توشون دریاست...حقیقتو جار میزنن...چشمای ما آدما جا موندن توو دل صداقت بچگیامون که کسی میپرسید مامانتو بیشتر دوست داری یا باباتو؛ ناخودآگاه و با دل پاک و ساده ی بچگی یه سبک سنگین میکردیم و معمولن میرسیدیم به مهر مادری و بدون ترس و با نیش باز میگفتیم مامانمو!

هنوز اونقدری آدم بزرگ نشدن این چشما که مثل صاحباشون زبون به دروغ بچرخونن..."

گفتم:

"این چشما توشون زلال جاری چشمه های خنک بهاریه کوهستانه...همونقدر بکر و همونقدر روشن و شفاف..."

گفت:

"تو که الان نمیبینی چشمامو...از کجا میفهمی اینارو؟!"

گفتم:

"عاشق که باشی لازم نیست چشمای عشقتو با دیده ی ظاهر ببینی...اگه به احساست خیانت کرده باشه،چشماشم که بسته باشه و توام که نگاهش نکنی،صداقت توی نگاهش از هزار فرسخی فریاد میزنه که آهااااای بدبخت!قافیه رو بدجور باختی!!!"

گفت:

"چشماتو ببند و بگو الان چشمای من چی دارن داد میزنن!!!"

نفس عمیقی کشید و منتظر شد تا به حرف بیام...

زمزمه کردم:

"دارن میگن حالا که من حرمت نگه داشتم و تهعد حالیمه...تو خودت چی؟! قدر میدونی و پایبندی سرت میشه؟!"

گفت:

"بذار من از چشمات بخونم حرفاشونو...این‌ نگاه داره میگه جواب خوبی رو با بدی نمیده هیچوقت... به برکت همین حرمت نگه داشتنی که چشمات دارن داد میزنن، من اگه پیشت بودم اما، مثل قرآن سر عقد مادربزرگم که همیشه با عزت و احترام لای ترمه های اصلش، میذاردش توو صندوقچه ی قدیمیش و فقط موقع  مسافرت پدر بزرگم از صندوقچه میاردش‌ بیرون و میبوسدش و میگیردش بالاسر مردش و از زیر اون قرآن ردش میکنه و بعد راهی کردن مسافرش دوباره میذاردش سرجاش، اون چشماتو میدزدیدم میذاشتم تو صندوقچه و هر روز یواشکی و دور از چشم بقیه، از تو صندوقچه میاوردمش بیرون و نگاهش میکردم و میبوسیدمش و میذاشتمش سرجاش که چشم کسی به گنج من نیفته..."

گفتم:

"بی اعتمادی؟!"

جواب داد:

"عقل سلیم حکم میکنه گنجو قایم کنی که چشم هیچ کلاغ سیاهی به اون تیله های سیاه درخشون نیفته که هوس نکنه قاپشونو بدزده...

گرگ زیاده، نمیشه بره رو داد به دم دندونای تیز هر درنده ای و امیدوار بود بتونه خودشو نجات بده...

باید مواظب ثروتم از نا اهلش باشم‌‌ خب...!!!"

چیزی نگفتم و گوش دلمو دادم به صدای رسای حرفای نگاهش!


| طاهره اباذری هریس |

  • پروازِ خیال ...

اگر دست من بود

۱۹
فروردين


بانوی من

اگر دست من بود

سالی برای تو می‌ساختم

که روزهایش را

هرطور دلت خواست کنار هم بچینی

به هفته‌هایش تکیه بدهی

و آفتاب بگیری!

و هرطور دلت خواست

بر ساحل ماه‌های آن بدوی.

بانوی من

اگر دست من بود

برایت پایتختی

در گوشه‌ی زمان می‌ساختم

که ساعت‌های شنی و خورشیدی

در آن کار نکنند

مگر آنگاه که

دست های کوچک تو

در دستان من آرمیده‌اند...


| نزار قبانی |

  • پروازِ خیال ...


سینه ام این روزها بوی شقایق می دهد...

داغ از نوعی که من دیدم، تو را دق می دهد!


او که اخمت را گرفت و خنده تقدیم تو کرد_

آه را می گیرد از من، جاش هق هق می دهد!


برگهایم ریخت بر روی زمین؛ یعنی درخت_

خود به مرگ خویشتن، رای موافق می دهد!


چشمهایت یک سوال تازه می پرسد، ولی_ 

چشمهایم پاسخت را مثل سابق می دهد!


زندگی توی قفس؟ یا مرگ بیرون از قفس؟

دومی! چون اولی دارد مرا دق می دهد...!


| کاظم بهمنمی |

  • پروازِ خیال ...

تویی تو

۱۹
فروردين


یاری که مرا کرده فراموش ، 

تویی تو ...

با مدعیان گشته هم آغوش ، 

تویی تو ...

صد بار بنالم من ؛ 

و آن یار که یک بار ...

بر ناله زارم نکندگوش ، 

تویی تو !


| رهی معیری |

  • پروازِ خیال ...

پس باید چه کنیم؟

۱۶
فروردين


نازنینم !

دوست داشتم برایت بنویسم دلت را به هیچ چیزی خوش نکن ... 

نمی‌توانم ... معتقدم به دلخوشی‌های کوچک که لحظه‌های بزرگ را می‌‌سازند.

دوست داشتم بنویسم دل به هیچکس نده. 

دوست داشته باش ولی‌ عاشق نشو ... 

نمی‌‌توانم .. خوب می‌‌دانم زندگی‌ با عشق سخت است، بدونِ عشق سخت تر

دوست داشتم بنویسم بی‌ تفاوت باش، بی‌ خیال، به هیچ چیزی در دنیا فکر نکن ...جراتش را ندارم 

اگر  همین یک کار را هم نکنیم. اگر با خودمان خلوت نکنیم. اگر گهگاهی افکار و تخیلاتِ خود را به مبارزه نکشیم، 

پس باید چه کنیم ؟!


| نیکی فیروزکوهی |

  • پروازِ خیال ...

موی تو و روی تو

۱۵
فروردين


یاد آن عهد که دل در خم گیسوی تو بود

شب من موی تو و روز خوشم روی تو بود


| صائب تبریزی |

  • پروازِ خیال ...


هرچقدر ساده تر بهتر ،

اینکه بخواهی شبیهِ تمامِ آن زنانی شوی که حتی لبخند هایشان ساختگی‌ست و سعی می‌کنند طوری با دقت لبخند بزنند که مبادا زیبایی‌شان زیرِ سوال برود را دوست ندارم، همین لبخندهایِ ساده و از سرِ شوقِ تو قلبِ من را می‌لرزاند. باور کن می‌لرزاند...

اینکه ذوقَت را از دیدنِ گُل‌هایِ وحشی پنهان نمی‌کنی، با دیدنِ پروانه‌هایِ کوچکِ بنفش چشمانت برق می‌زنند، و وقتی باران می‌بارد می‌توانی ریز ریز برای خودَت آواز بخوانی، و عاشقِ چای لیوانی هستی، اینکه می‌توان با تو ساعت‌ها به آسمانِ شب خیره شد و از داستانِ عاشقانه‌ی ستاره‌ها گفت و مطمئن بود تو انسان را دیوانه نمی‌خوانی

و آنقدر حس و حالِ بودنَت خوب است که خانه با وجودِ تو چیزی از بهشت کم ندارد...

همه‌ی این‌ها آرامش بخش ترین اتفاقاتِ دنیا هستند، باور کن اینکه بتوانی کنارِ کسی که دوستش داری بی هیچ تردید "خودَت باشی" بی‌مانند ترین حسِ دنیاست،

می‌دانی که چه می‌گویم ؟!


| مهسا رضایی |

  • پروازِ خیال ...

درس مهم

۱۵
فروردين


وقتی کسی مرا ناراحت میکند یا به چالش میکشد یا مشمئز میکند از خود میپرسم این فرستاده شده تا چه درس مهمی را به من یاد بدهد ؟…

در این لحظه فاقد کدام ویژگی شخصیتی و روانی هستم که باعث شده متحمل درد و رنج شوم ؟

انسانهای کند ذهن و کم هوش به شما صبر و بردباری می آموزند.

انسانهای عصبانی ، آرامش و خونسردی را می آموزند.

انسانهای تحقیر گر ، عزت نفس را به شما می آموزند.

انسانهای بی احساس ، عشق بی قید و شرط را می آموزند.

انسانهای لجباز، انعطاف را به شما می آموزند.


| باربارا دی انجلیس |

  • پروازِ خیال ...

تو تمام منی

۱۵
فروردين


تو تمام منی،

من تمام اندوه سالخورده زنان سرزمینم

که از سر ناچاری

ردپای عشقشان را در فال‌ها دنبال می‌کنند 

شاید روزی برگردد 

شاید دوباره مرا بخواهد 

شاید مرغ عشق‌ها 

و قهوه‌ها 

و تاروت‌ها 

یک بار راست بگویند !

ولی هیچ مردی

هیچ وقت به آغاز قصه برنگشت ...

به لبخندم اعتماد نکن

زخمی با من است

که با هیچ دروغی درمان نمی‌شود 

تا روزی که هنوز 

زنان غمگینی هستند

که با صدای زنگ تلفن

بغض می‌کنند.


| نیلوفر لاری پور |

  • پروازِ خیال ...

آه از دوری

۱۵
فروردين


هر آینه پشت سر تباه از دوری

هر پنجره پیش رو سیاه از دوری

من فاصله در فاصله کم خواهم شد

آنگاه

نگاه

گاه

آه از دوری


| احسان افشاری |

  • پروازِ خیال ...

بلند شو زن!

۱۵
فروردين


صبح، دختری‌ست

که ساعت‌های جهان، پشت پلک‌هایش زنگ می‌زنند

شب، 

زنی‌که دست‌هایش هنوز بوی نان می‌دهد

بوق ماشین‌ها به گوش‌هایش آویخته‌اند

و می‌داند تهران

با طای دسته‌دار هم اگر باشد

ماشینِ دودی‌اش چراغ می‌زند

پیاده‌‌روهای خسته تا پشتِ در دنبالش می‌افتند

و کسالت شب‌هایش را 

نمی‌شود از چشم پنجره‌ها ندید

بلند شو زن!

گاهی باید برقصی

و کوچه‌باغی‌ترین آوازها را به گل‌های پیراهنت بفهمانی

پرده‌ها را بکش

چشم‌هایت را به روی خودت نیاور

و به ندیده‌های بهتری فکر کن

تهران

از هر زاویه‌ای نگاه کنی ساعت بزرگی‌ست

که هیچ صبحی خواب نمی‌ماند. .


| لیلا کردبچه |

  • پروازِ خیال ...

غم یار

۱۴
فروردين


سه درد آمد به جانم،هر سه یکبار؛

غریبی و اسیری و غم یار...

غریبی و اسیری چاره دارد!

غم یار و غم یار و غم یار...


| باباطاهر |

  • پروازِ خیال ...


ما دیر به دنیا آمده ایم

که زود به زود خسته می شویم

قدیم ها دنیا روی دور تند نبود

قدیم ها می شد عاشق شوی..

خیر نبینی...

سال ها بعد خسته شوی!

نه که خیرندیده باشی از همان سر

و چنگ بیندازی به هر سلامی

تا بل خستگی هایت را بتکانی

تناسخ است یا تکامل؟

که در سی سالگی

هزار سال زندگی کرده ایم!؟


| مهدیه لطیفی |

  • پروازِ خیال ...

هوای بارونی

۱۴
فروردين


شیشه ماشینو داد پایین!

گفت ببین هوا رو!

ببین چه بارونی میاد اینا بخاطر حضور توعه ها!

دلبر میبینی قطره ها رو! مثل خنده های تو که گوشه لبت جا خوش میکنن نشستن رو شیشه بخار گرفته!

خوب نگاه کن حس میکنی چقد حالم خوبه؟

دستشو گرفتم ....خندید!

گفت هنوزم بارون که میاد ساکت میشی زبونت بند میاد!

با تمام وجود هوای بارونیو تو ریه هام دادمو گفتم من از این همه خوشبختی که کنار تو دارم زبونم بند اومده وگرنه این قطره ها و صدای بارون بهونس! 

صورتشو سمتم اوردو گفت میشه هر وقت بارون اومد همین حرفو بزنی بهم؟ 

دستشو محکم تر گرفتمو سکوت کردم.


| زهرا مصلح |

  • پروازِ خیال ...


اگر بچه که بودیم به جای گفتن:

دیوار موش دارد و موش گوش دارد، میگفتند:

"فرشته ها در حال نوشتن هستند..."

نسلی از ما متولد میشد که به جای مراقبت مردم، "مراقبت خدا" را در نظر داشت.

قصه از جایی تلخ شد که در گوش یکدیگر با عصبانیت خواندیم:

بچه را ول کردی به امان خدا !

ماشین را ول کردی به امان خدا !

خانه را ول کردی به امان خدا !

و اینطور شد که "امانِ خدا" شد مظهر ناامنی!

مظهر خدا امن ترین جاست اتفاقا. فراموش نکنید.


| ناشناس |

  • پروازِ خیال ...

اما من

۱۴
فروردين


او شاخه گلی لای کتاب، اما من؟

از ماه پلی به آفتاب اما من؟

او سیر تکامل قشنگی دارد

اینگونه:

نقاب

قاب

آب..

اما من؟


| احسان افشاری |

  • پروازِ خیال ...


هردو بر این باورند

که حسی ناگهانی آنها را به هم پیوند داده.

چنین اطمینانی زیباست،

اما تردید زیباتر است.

چون قبلا همدیگر را نمی‌شناختند،

گمان می‌بردند هرگز چیزی میان آنها نبوده.


اما نظر خیابان‌ها، پله‌ها و راهروهایی

که آن دو می‌توانسته اند از سال‌ها پیش

از کنار هم گذشته باشند، در این باره چیست؟


دوست داشتم از آنها بپرسم

آیا به یاد نمی آورند

شاید درون دری چرخان

زمانی روبروی هم؟

یک ببخشید در ازدحام مردم؟

یک صدای اشتباه گرفته اید در گوشی تلفن؟


- ولی پاسخشان را می‌دانم.

- نه، چیزی به یاد نمی‌آورند.


بسیار شگفت‌زده می‌شدند

اگر می دانستند، که دیگر مدت‌هاست

بازیچه‌ای در دست اتفاق بوده‌اند.


هنوز کاملا آماده نشده

که برای آنها تبدیل به سرنوشتی شود،

آنها را به هم نزدیک می‌کرد دور می‌کرد،

جلو راهشان را می‌گرفت

و خنده شیطانی‌اش را فرو می‌خورد و

کنار می‌جهید.


علائم و نشانه‌هایی بوده

هر چند ناخوانا.

شاید سه سال پیش

یا سه شنبه گذشته

برگ درختی از شانه ی یکی‌شان

به شانه ی دیگری پرواز کرده؟


چیزی بوده که یکی آن را گم کرده

دیگری آن را یافته و برداشته.

از کجا معلوم توپی در بوته های کودکی نبوده باشد؟

دستگیره‌ها و زنگ درهایی بوده

که یکی‌شان لمس کرده و در فاصله‌ای کوتاه آن دیگری.

چمدان‌هایی کنار هم در انبار.

شاید یک شب هر دو یک خواب را دیده باشند،

که بلافاصله بعد از بیدار شدن محو شده.


بالاخره هر آغازی

فقط ادامه‌ایست

و کتاب حوادث

همیشه از نیمه آن باز می شود.

 

| ویسلاوا شیمبورسکا |

  • پروازِ خیال ...

او دو زن دارد

۱۲
فروردين


او دو زن دارد

یکی بر روی تختش می خوابد

دیگری بر روی بستر رویایش .

او دو زن دارد

که او را دوست دارند ،

یکی در کنارش پیر می شود 

دیگری جوانی اش را به او هدیه می کند

و می گذرد .

او دو زن دارد

یکی در قلب خانه اش

دیگری در خانه ی قلبش .


| مرام المصری |

  • پروازِ خیال ...

آدمهای خوب

۱۲
فروردين


آدمهای خوب همیشه اول داستان لبخند به لب دارند 

در عمیق ترین فکرهایشان ، آنجا که دست هیچکس نمیرسد تا از دریای افکارشان بیرونشان بکشد ،باز حواسشان به دوستشان هست که دلش نگیرد 

همان هایی که برای بچه‌ای که با دقت از پشت پنجره ماشین بهشان زل زده شکلک در میاورند 

آدمهایی که اشکشان دربیاید اشک در نمی‌اورند 

خوبها وقتی ازشان تعریف میشود متواضعانه تبسم میکنند

در همه حال حالتان را جویایند و به یادتان هستند ،حتی اگر وقتی که خطاب کنیدشان : "چطوری بی مرام " باز لبخند مهربانانه شان را میزنند و میگویند "کوتاهی از ماست ، حالا اصل حالت چطوره با مرام ؟"

آدمهایی که فدایی شدند برای کس ها و ناکس‌ها

دوست و دشمن فرقی نمیکند

مهربانی در بند بند وجودشان میجوشد

همان ها که لقمه ای اگر هست کوچکترینش سهم خودشان میشود و به هنگام گذر از جایی که پرنده ای در حال غذا خوردن است مسیرشان را کج میکنند که یه وقت نپرد ..

همان ها که پیرمرد دست فروشی را می‌بینند ،بغض میکنند 

آنها که دوست دارند زودتر از پدر و مادر و عزیزان خود بمیرند نکند که داغِ آنها را ببینند

همان ها که حسادت را بلد نیستند و وقتی خبرِ خوش برای دوستانشان میشوند اشک شوق در چشمهایشان حلقه میزند

آدمهای خوب متهم میشوند به بدی ، به شورش را در آوردن 

ندانستم که چون خوبند، بدند 

یا چون از خوبی شورش را در‌آورند ، بد شدند 

اما هرچه که هست 

نابند ،کم‌اند 

همان ها که آخر داستان ، وقتی ترک میشوند با وجود شکسته‌‌شده‌شان 

با اینکه مقصر نیستند 

عذر خواهی میکنند و میگویند ببخش اگر حتی مهربانیم اذیتت میکرد ، دست خودم نبود، لبخند معرکه ات همیشگی ..

آدم های خوب 

اول داستان محکومند به مرموزی بابت خنده ها و تبسم‌هاشان

و آخرش خوبی هایشان رنگ دیوانگی به خود میگیرد و با حرف های این و آنی که میگویند : "خلی به قرآن " "انقدر خوب نباش" می‌میرند...

قدیمی ها ندانستند  

خدا آدمهای خوب را زود نمیبرد 

ما آدمهای خوب را زود میکشیم..


| کاف وفا |

  • پروازِ خیال ...

زن پونه است

۱۲
فروردين


زن پونه است

گهواره ی رویاست

بوته ی نعنایی که جهان را 

خوشبو می کند ...

ساده گی ات عسل است !

که صبح زود با شیری تازه می آمیزد

می خواهم 

به ساده ترین شکل با تو حَل شوم ...!


| غلامرضا بروسان |

  • پروازِ خیال ...


سر بازار پُر از عطر نفس هایت شد

آنقدر شعر سرودم که تو پیدایت شد

تو که یک شهر برایت سر و دل میشکنند

در دل کوچک من وای چطور جایت شد ؟


| سعید شیروانی |

  • پروازِ خیال ...

ماهِ مرا ندیدی؟

۱۱
فروردين


صبحت

به خیر خورشید !

وقتی که می دمیدی

ماهِ مرا ندیدی...؟!


| کمیل کاشانی |

  • پروازِ خیال ...


به اندازه ی یک فنجانِ قهوه

به اندازه ی چند دقیقه، با من نشسته بود

از خودش گفت، از قصدِ آمدنش، از چرایِ رفتنش

ساده بود و صمیمی‌

لحنی داشت، به گوشِ احساسِ من، بی‌ انتها غریب

قهوه‌اش را خورد، دستم را فشرد و رفت

ماجرایِ عجیبی ‌ست بودنِ ما آدم ها

یک نفر برایت چند دقیقه وقت می‌‌گذارد و به اندازه ی خوردنِ یک قهوه، چشمانت را به دنیائی تازه باز می‌‌کند

برای یک نفر، عمری وقت می‌‌گذاری. همان کسی‌ که قادر است به اندازه ی خوردنِ یک قهوه، دنیایی را خراب کند

با تاسف نمی‌نویسم

برای بیدار شدن، برای شروع‌های تازه، هرگز دیر نیست

قهوه‌های تلخ، آدم‌های تلخ، روز‌های تلخ، الزاماً به معنی‌ پایانی تلخ نیست

هنوز هم معتقدم ... برای وارد شدن به دنیای دیگران، باید به اندازه یک فنجان قهوه برایشان وقت گذاشت.


| نیکی فیروزکوهی |

  • پروازِ خیال ...

کوپه

۱۰
فروردين


همیشه اولین کوپه

از آن‌ِ زنی‌ ‌ست

که از اندوهِ چشمان مردی خسته می‌گریزد

همیشه آخرین ایستگاه

از آن‌ِ مردی ‌ست

که روزگارش بی‌ حضور مو‌های سیاهِ زن

قطاری را میماند

که عشق را

در اولین کوپه اش

با خود می‌‌برد.


| نیکی فیروزکوهی |

  • پروازِ خیال ...

عشق و باران

۱۰
فروردين


سراپا خیس

از عشق و باران

در پاسخ شان چه خواهی گفت

اگر بپرسند

آستینت را

کدام یک تَر کرده است؟!


| ایزومی شیکیبو |

  • پروازِ خیال ...


سر ما همیشه دعواست. سر ما آدم های معمولیِ مهربان، که یاد گرفته ایم محبت کنیم بی‌منت، رفیق باشیم بی‌توقع و مونس باشیم بی‌دلیل. سرِ ما که احساسمان را فریاد می زنیم، دوست داشتنمان را نشان می‌دهیم و بدی‌ها را با اولین لبخند، دور می‌ریزیم. 

ما که می‌توانیم هزار بار ببخشیم، هزار و یک بار دل ببندیم و در تمام ابد و یک روز بودنمان، جوری بگوییم  "جانم" که انگار صبح روز نخستین است. 

سر ما همیشه دعواست. سر ما و همه آدم های مثل ما. چه کسی است که نخواهد دلبری داشته باشد با وفا، رفیقی، دوست داشتنی و گوشی برای همیشه امن و شنوا؟ 

چه کسی است که یاد ما، لپش را گل نیندازد و خیال ما، خاطرش را آشفته نسازد؟ ما رد خواهیم انداخت به همه روزهای بعد از این شما. به همه ثانیه هایی که بی ما سر می‌کنید. به همه خیابان ها، شهر ها. هر کجا که بروید، ما پیش تر از شما آنجاییم. چرا که ما محبتی هستیم که دیگر تجربه اش نخواهید کرد. 

سر ما همیشه دعواست. گرچه راز کوچکی وجود دارد. اسمش را چه بگذاریم؟ نمی دانم. ولی از شما می‌خواهم برای یک لحظه هم که شده، فامیل ها، دوست ها، هم کلاسی ها یا حتا معشوق های گذشته خود را بخاطر بیاورید. ببینید مهربان ترین ها، عزیز تر بوده اند یا بی رحم ترین ها. با وفاها ارزش بیشتری داشته اند یا آن ها که محل تان نمی داده اند. صبور ها بیشتر به چشم تان آمده اند یا پاچه ورمالیده ها. ترازو را برای شما به جا می گذارم. توی خلوت خودتان، روی هر کدام وزنه ای بگذارید.

یادتان باشد که سرِ ما همیشه دعواست. سر نخواستن مان. چرا که ما نمی توانیم جور دیگری باشیم. 


| مرتضی برزگر |

  • پروازِ خیال ...


فکر کن پنج شش سال دیگر من یک دختر بیست و هفت هشت ساله ام که بنا به ارثى که از پدرم میبرم لا به لاى موهاى قهوه اى سوخته ام چندتایى تار سفید دارم، با همین مدل لبخند و باریک شدن چشم هایم موقع قهقه زدن، تو هم سى و چند سال دارى و حالا اخم همیشگى در چهره ات بیشتر به سنت مى آید ، هردو درگیر مشغله هاى کارى شده ایم

تو عکس هاى خانه اى که توى شمال گرفته اى و بیشتر زمستان ها و پاییزها آنجایى را نشانم میدهى من هم لبخند میزنم و میگویم : هنوز هم برعکس همه هواى ابرى شنگولت مى کند؟

از پنجره ى کافه هواى ابرى بیرون را نشان میدهى و یک لبخند گشاد میزنى که : معلوم نیست؟

نصف و نیمه به آرزو هایمان رسیده ایم ، فرق کرده ایم اما نه آنقدرى که نشود شناختمان .

تا اینجاى کار که فکر مى کنم آینده و احتمال نبودنت در آن آنقدرها هم غم انگیز نیست.

حتى اگر آرام وقتى چاى خوردنمان تمام مى شود تو بگویى :خوشحال شدم دیدمت. من بگویم : من هم؛ حتى اگر وقت خداحافظى من بگویم مراقب خودت باش ، تو بگویى : تو هم.

حتى اگر شب وقت خواب هم تمام فکرمان را دیدن و قرار امروزمان پُر کند باز هم آینده و احتمال نبودنت در آن آنقدرها هم غم انگیز نیست.

غم از جایى شروع مى شود ، که چند هفته اى بگذرد کلافه از خواب بیدار شوم جلوى آینه کرم ضد آفتابم را بزنم و تو هنوز توى مغزم راه بروى.

غم از جایى شروع مى شود ، تو در محل کارت سرت لاى پرونده ها باشد و من مغزت را ورق بزنم.

من از آینده و نبودنت در آن نمى ترسم ، من از تمام نشدنِ تمام شده ها مى ترسم وگرنه رفتن و تمام شدنى که باورش کرده باشى که ترس ندارد.


| مرآ جان |

  • پروازِ خیال ...


مال و منال و ثروتم 

جاه و مقام و شوکتم 

علم و کمال و کسوتم 

سارق کاردان من ! 

این همه را گذاشتی 

خواب مرا ربوده ای !!؟ 


| یاسر قنبرلو |

  • پروازِ خیال ...

 

لباسی را که در نخستین دیدارمان به تن داشتی بپوش

خود را زیبا کن

بر موهایت اطلسی بزن

آن را که در نامه فرستاده بودم

و پیشانی باز و سفید و بوسه خواهت را بلند کن

امروز، نه ملال نه اندوه

امروز،محبوب ناظم حکمت باید که زیبا باشد

چونان پرچم انقلاب!

 

| ناظم حکمت / ترجمه: احمد پوری |

  • پروازِ خیال ...


بانوی‌ من‌ !

دلم‌ می‌خواست‌ در عصر دیگری‌

دوستت می‌داشتم‌ !

در عصری‌ مهربان‌تر و شاعرانه‌تر !

عصری‌ که‌ عطرِ کتاب‌ ،

عطرِ یاس‌ و عطرِ آزادی‌ را بیشتر

حس‌ می‌کرد !


دلم‌ می‌خواست‌ تو را

در عصر شمع‌ دوست‌ می‌داشتم‌ !

در عصر هیزم‌ و بادبزن‌های‌ اسپانیایی‌

و نامه‌های‌ نوشته‌ شده‌ با پر

و پیراهن‌های‌ تافته‌ی‌ رنگارنگ‌ ...

نه‌ در عصر دیسکو ،

ماشین‌های‌ فراری‌ و شلوارهای‌ جین‌ !


دلم‌ می‌خواست‌

تو را در عصرِ دیگری‌ می‌دیدم‌ !

عصری‌ که‌ در آن‌

گنجشکان‌ ، پلیکان‌ها

و پریان‌ دریایی‌ حاکم‌ بودند !

عصری‌ که‌ از آن‌ِ نقاشان‌ بود ،

از آن‌ِ موسیقی‌دان‌ها ،

عاشقان‌ ، شاعران‌ ، کودکان‌

و دیوانگان‌ ...


دلم‌ می‌خواست‌ تو با من‌ بودی‌

در عصری‌ که‌ بر گل‌ُ شعرُ بوریا و

زن‌ ستم‌ نبود ...

ولی‌ افسوس‌ ! ما دیر رسیدیم‌ ،

ما گل عشق‌ را جستجو می‌کنیم‌ ،

در عصری‌ که‌ با عشق بیگانه‌ است‌!


| نزار قبانی |

  • پروازِ خیال ...

بگذار زن باشم

۰۹
فروردين


بگذار کودکم را شیر بدهم

نگران برگشت چک های تو باشم

شب ها که دیر به خانه می آیی

بهانه هایت را باور کنم

و تو را ببخشم .

بگذار زن باشم

من هابیلم را نمی کشم

یوسفم را در چاه نمی اندازم

هاجرم را در بیابان رها نمی کنم

و اسماعیلم را به سلاخ خانه نمی برم .

بگذار زن باشم

و تاریخ را تو رقم بزن .


| راضیه بهرامی خشنود |

  • پروازِ خیال ...


وقتی اولین شکوفه های بهاری رو میبینم و سر ذوق میام ، دلم میخواد یه نفر باشه که ذوقمو تو چشماش نقاشی کنه ، مثل من بخنده و دست نوازش رو سرِ شکوفه ها بکشه ، دوسشون داشته باشه و واسه بودنشون خدارو شکر کنه!

اصلا من فکر میکنم ما آدما بیشتر از غصه هایِ گاه و بی گاه دوس داریم شادی ها و حس های خوبمونو با کسی درمیون بذاریم مثلا وقتی از چیزی خوشحالیم و مارو سر ذوق میاره با اشتیاق و لبخند برای کسی تعریف کنیم و انقد بگیم و بگیم تا آتیش دلمون خاموش بشه و آروم بگیریم...بماند که خیلی چیزارو به آدمای عادی نمیشه گفت، مثلا نمیشه از بین تعداد زیاد دوستات یه نفرو انتخاب کنی و بی مقدمه بگی "هی فلانی امروز اولین شکوفه ی بهارو دیدم ، نمیدونی چقدر حالم رو خوب کرد و مهر بهارو تو دلم انداخت راستی من از ریختنِ گلبرگ هایِ لطیف شکوفه ها میترسم ، دوس ندارم گلبرگا بریزن اما مربایِ شکوفه ی بهار نارنج رو خیلی دوس دارم. مامانم میگه سرنوشت گلبرگا با دل سپردن به باد گِره خورده ، امان ازین دلسپردن ها!

شاید گفتن این حرفا بدون مقدمه و یهویی عجیب و مسخره باشه اما آدما واسه ذوقاشون نباید مقدمه چینی کنن ،باید یهویی بیان کنار یکی بشینن و بگن و بگن و بگن...

حضور آدم های خاص و متفاوت برای زندگی لازمه ، آدمی که بیشتر از تمام کسایی که میشناسی شبیهت باشه و احساسِ تو از دریچه هایِ بسته و باز لحظه هات بفهمه ...

این روزها که هیاهویِ اومدنِ بهار به شهرو آدماش زندگی بخشیده ، دنبال یه آدم خاص میگردم که صدایِ شکوفه هارو بشنوه و بزاره براش از ریختن گلبرگ ها بگم ، از مربای بهار نارنج ، از بویِ تازگیِ لباسام ، از اومدنا و رفتنا ...

دنبال کسی که بعد از تموم شدن حرفام، لبخند مصنوعیِ آدمایِ عادی رو نداشته باشه ...

اصلا 

دنبال تو میگردم 

کجایِ این شهر

ایستاده ای؟!


| نازنین عابدین پور |

  • پروازِ خیال ...


به مردی که دیر به خانه می‌‌آید

در آغوشم نمی‌‌گیرد

نوازشم نمی‌‌کند

شعری نمی‌‌گوید

شعری نمی‌‌خواند

مرا نمی‌بیند

مرا نمی‌‌خواهد

به مردی که دیگر مثلِ قبل دوستم ندارد بگویید

با وعده‌های سالیانِ پیشِ ما چه کرده است ..؟


| نیکی فیروزکوهی |

  • پروازِ خیال ...


قمری های بی خیال هم فهمیده اند

فروردین است ،

اما آشیانه ها را باد خواهد برد.

خیالی نیست !

 

بنفشه های کوهی هم فهمیده اند

فروردین است ،

اما آفتاب تنبلِ دامنه را باد خواهد برد.

خیالی نیست.!

 

سنگریزه های کناره رود هم فهمیده اند

 فروردین است ،

اما سایه روشنانِ سحری را باد خواهد برد.

خیالی نیست !

 

همه اینها درست

اما بهارِ سفر کرده ی ما کی بر می گردد؟

واقعاً خیالی نیست !؟  


| سید علی صالحی |

  • پروازِ خیال ...


مردها نمی فهمند گریه کردن به چه کاری می آید. تو گریه میکنی و آنها تنها سیگار می کشند، شانه هایشان می افتد، ریش هایشان بلند می شود،با غم تخمه پوست میکنند و مدام دنبال چیزی می گردند. 

من گریه می کردم وقتی که  نور بیلبوردها افتاده بود روی صورتم ؛

 گریه می کردم کنار خیابانی که تراکت های باران زده پیاده رو اش را فتح کرده بودند ... 

من گریه می کردم و او میگفت : گریه می کنی که چه؟ این گریه کردنت به چه کاری می آید؟ کدام بدبختی را می دهد که باد با خودش ببرد؟ فایده ی همه ی اینها چیست؟؟؟

او نمی دانست گریه که می کنم_ چشم هایم که اشکی می شوند؛ زندگی مات است. 

انقدر مات و نامعلوم که انگار درون حبابی زندگی میکنی و نمی خواهی دستی برای ترکیدنش روی شانه ات بنشیند.

او گفت فایده ی همه ی اینها چیست و  نمی دانست گریه که میکنم ، تمام صندلی های آن کافه، چراغ های دو طرف خیابان، خانه های جدا افتاده، ادمهای تنهای شهر، همه شان توی اشک چشم هایم بهم می رسند.

نمی دانست گریه که می کنم، رفتنش را نمی بینم..

 او نمی دانست که شیارهای منظم پرتقال های خونی ِ روی میز خانه اش قلبم بود. 

نمی دانست که از عربده ی مردهای خیابان استقلال ترسیده ام.

 نمی دانست که بلیت های نیم بهای سینما آزادی توی دستم عرق کرده بودند و نیامد.

 نمی دانست که ساندویچی ِ رضا،بدون او!! و بوی کوکا کولاهای مشکی اش گریه آورند. 

نمی دانست که متروی ولیعصر بیشتر  بغض بوده ام یا اتوبان امام علی را .

آخ که مردها نمی فهمند گریه کردن به چه کاری می آید. آنها کنار دکه های پایین شهر ترمز می زنند و با گرفتن فندک های ارزان قیمتشان می فهمی که غمگیند... آن ها در ترافیک؛ ارنجشان را روی شیشه ی پایین کشیده ی ماشین می گذارند و از جوری که به رو به رو خیره می مانند می فهمی که غمگیند.... آنها به دقت سیفون ِ توالت را می کشند و از سفیدی کنار شقیقه شان می فهمی که غمگیند .... 

زمان که می گذرد، مرد ها دیگر نمی پرسند که "چرا؟؟؟" ...

 و  زن ها اما هنوز ، 

صورتشان را بین دست های باریک و سفیدی که بوی گل سرخ می دهد می پوشانند و گریه می کنند...


| الهه سادات موسوی |

  • پروازِ خیال ...


گیرم همه جای جهان جهنم!

گیرم دست های زمین

بی بذر و

بی خنده

گیرم چنته ی زمان

بی عشق و

بی "هر چه تو می گویی" اصلا!

کافی بود کمی

فقط کمی

پنجره را باز کنی...!

زندگی

از پنجره های بسته رد نمی شود!


| مهدیه لطیفی |

  • پروازِ خیال ...

تا زن نباشی

۰۷
فروردين


تا زن نباشی حال لیلا را نمی فهمی

تنهایی تلخ زلیخا را نمی فهمی

 

هاجر نباشی چاه زمزم را نمی یابی

نازا نباشی درد سارا را نمی فهمی


شاید بدانی حال عیسا و صلیبش را

اما غم و اندوه عذرا را نمی فهمی


آدم شدن سهم بزرگی نیست وقتی که

در عطر و رنگ سیب ، حوا را نمی فهمی


بی وقفه می کوبی به طبل عاشقی اما

عاشق ترین مخلوق دنیا را نمی فهمی


یک قطره اشکی در نگاهی خیس می مانی

صدسال دیگر راه دریا را نمی فهمی


یا این غزل را در دلت تائید خواهی کرد

یا مثل من مردی و اینها را نمی فهمی ...


| سرخوش پارسا |

  • پروازِ خیال ...

باید زیبا بمانم

۰۶
فروردين


و دستان تو

بداهه ای گرم و به‌هنگام بود

که در ذهن گنجشکان زمستان دیده نمی‌گنجید

آمدی با سخاوت دستانت

و از کنار ناخن‌هایم، برگ‌های تازه جوانه زد

بر چند شاخگی موهایم

گنجشک‌های جوان لانه ساختند

و آوازهای تازه آموختم

به آینه گفتم فرصت کم است

وقتی برای شمردن بهارهای رفته نمانده است

دستی به موهایم بکش

هرطور شده باید این فصل

زیبا بمانم.

 

| لیلا کردبچه |

  • پروازِ خیال ...

بهار تویی

۰۶
فروردين


بهار تویی

که می آیی و دستهایم 

شکوفه می دهند ناغافل!

تویی که با تمامِ خستگی

باز هم آرامشی!

باز هزار ستاره ی بی افول

هزار پروانه ی بیقرار 

هزار شوق بی دلیل را

در خلوتِ آغوشِ من میریزی انگار 

بهار تویی...


| نیلوفر حسینی خواه |

  • پروازِ خیال ...


دست به سینه ایستادم رو‌به‌روش و گفتم: «اما من هیچ منظوری نداشتم».

بند کیفش از روی دوشش ول شد.

- تموم اون کارا و حرفا...

حرفشُ قطع کردم: بی‌منظور بود.

- اما...

+ هیچ منظور خاصی پشتشون نبود.

ناباور زل زد تو چشمام. مرتب اون دو تا تیله‌ی شیشه‌ایشُ بین دو تا چشمام می‌چرخوند. زیپ بیرونی کیفشُ باز کرد و سی‌دی مورد علاقه‌شُ اورد بیرون. اومدم بگم تیله‌های چشمات خوشرنگن؛ به جاش گفتم: «می‌خوای هدیه‌مُ پس بدی؟»

گفت: «می‌خوای دلتُ پس بگیری؟»

- دلم پیش خودمه

+ وقتی آلبوم مورد علاقه‌مُ توو یه بسته‌بندی خوشگل بهم هدیه دادی...

- فقط می‌خواستم خوشحالت کنم.

+ وقتی توو انجمن بعد از اون پیشنهادم تو تنها کسی بودی که ازم دفاع کردی...

- من فقط از نظرم دفاع کردم.

- وقتی یه هفته بیمارستان بودم و تو توو انجام پروژه‌هام کمکم کردی، وقتی همیشه همه‌ی حرفامُ شنیدی و قضاوت نکردی، وقتایی که بهم اعتماد به نفس می‌دادی...

- همیشه، همیشه، همیشه دلم پیش خودم بود.

+ حتی... حتی یه وقتا یه حرفایی می‌زدی که...

محکم و با عصبانیت گفتم: «من هیـــــچ منظوری نداشتم!»

دو تا تیله‌ی شیشه‌ایش، غمناک برق ‌زدن. تلاش‌هاش برای اثبات وجود حسی که می‌گفت بهش دارم بی‌فایده بود. راست می‌گفت. خیلی حرفا بهش زدم. کمترینش تعریف همیشگیم از خوشرنگی تیله‌های نافذش بود. همه چیزی می‌گفتم که تو دلش زلزله راه بندازم، اما همیشه مراقب بودم نگم دوستت دارم. دوست داشتن مثل گل زدنه و اعتراف به دوست داشتن مثل زدن گل به تیم خودت... می‌دونستم وقتی نگم، هر موقع که بخوام، راحت می‌تونم بزنم زیرش..‌. الانم زدم زیرش. زدم زیر دوست داشتن‌هام، زدم زیر تیله‌های عسلیش و پرتشون کردم توو دره‌ی سردرگمی.

می‌دونستم که باور نمی‌کنه. می‌دونستم که توو ذهنش کلی «چرا» دارن چرخ می‌خورن؛ اما خودم هم نمی‌دونستم چرا... فقط می‌دونستم توو‌ این زمونه‌ای که همه گل به خودی می‌زنن، من دلم نمی‌خواد جزو لشکر شکست خورده‌ها باشم...


| آنا جمشیدی |

  • پروازِ خیال ...


مانند فرزندی که محتاج نگهداری ست

این گریه های بی دلیل از روی ناچاری ست


رنج بیابان دیدن و با کوه جنگیدن...

عاشق شدن زیباترین نوع خودآزاری ست!


| حسین دهلوی |

  • پروازِ خیال ...


امید گاهی به خانه ی ما می آید،

به خنده اش بیدار می شویم

دورش می نشینیم

و چای سبز می نوشیم

امید دستان لطیفش را روی سرمان می کشد

و دلداری می دهد

به خاطر مرگ پدر

سل مادر

سرمای بیرون دریچه

امید چون آهنگی آرام ما را آرام می کند

اما پریشان است هنگام رفتن

پاهایش ناتوان

نفسش می گیرد

دردهامان را با خود می برد

"به امید دیدار"

به رسم همیشه می گوید

در آستانه ی در

امید گاهی به خانه ی ما می آید...


| الیاس علوی |

  • پروازِ خیال ...

بهار شد...

۰۶
فروردين


ناگهان

شیشه های خانه بی غبار شد

آسمان نفس کشید

دشت بیقرار شد

بهار شد...


| سعید بیابانکی |

  • پروازِ خیال ...

فروردین من

۰۶
فروردين


شادی‌هایت را بر صورت من بریز

فروردین من

و اضافه‌هایش را پست کن 

برای کسی که بهاری ندارد

شادا بهار

که دست مرا گرفته نمی‌دانم به کجا می‌برد

شادا من

که دست بهار را گرفته به خانه خود می‌برم


| شمس لنگرودی |

  • پروازِ خیال ...


یه شب سرد پاییزی بود...

رفته بود نشسته بود رو پشت بوم!!! هرچی که التماس کردم بیاد پایین که سرما نخوره، حرف گوش نکرد...

از خودش یه عکس برام فرستاد که پتو پیچیده بود دور خودش و نوشت:

"نگران من نباش عزیزم...زیادم سرد نیست هوا"

براش فرستادم:

"آخه مگه قحط جا اومده...اون بالا رفتی چیکار؟!"

شاعر می شد گاهی وقتا، نوشت:

"ازین بالا ستاره هارو که میبینم که این همه دورن،حس میکنم بهت نزدیک ترم...ازینجایی که منم تا اونجایی که تو هستی الان فاصله مون فقط یه قلبه...از همون قلب آبیا که برام میفرستی"

قلبم شروع کرد بندری رقصیدن، به روی خودم نیاوردم و فقط براش یه قلب آبی فرستادم

تایپ کرد:

"آخرشم‌ نگفتی چی شده که انقدر فکرت مشغوله امروز"

حواسم پرت اتفاقای صبح توو بیمارستان شد...مگه میشه یه آدم عشقشو به خاطر بیماری ول کنه و توو بدترین شرایط تنهاش بذاره؟!

اسمشو نوشتم

فوری جواب داد:

"جاااانممممممم"

براش فرستادم:

"اگه من یه روزی سرطان بگیرم چیکار میکنی؟!"

عصبانی شد:

"خدا‌ نکنه بیشعور...زبونتو گاز بگیر"

کلافه نوشتم:

"جواب بده...برام مهمه...اومدیم و شد...اونوقت چی؟!"

ناراضی جواب داد:

"مهم نیست...باید خوب شی و برام بخندی...باهم برای لبخندت میجنگیم"

نوشتم:

"اگه ازدواج کردیم و بچه دار نشدم چی؟!"

شکلک لبخند گذاشت:

"از پرورشگاه یه نی نی کوچولو میگیریم که جفتتون برام بخندین و دلم پر بکشه واسه لبخندتون"

ناخودآگاه لبخند زدم:

"اگه بقیه مخالفت کنن باهامون چی؟!اگه نذارن به هم برسیم چی؟!"

جوابش پر از حسای خوب بود:

"قربونت برما...فکر و خیالای بد نکن..اون وقتم باهم جلوی همه ی دنیا وایمیستیم و به هم میرسیم آخر قصه! از هیچی نترس زندگی... با کل دنیا میجنگم واسه ی خوشحالیت...تو مال منی...فقط بخند"

نیشم باز شد و ذوق مرگ نوشتم:

"اگه صورتم بسوزه و دیگه نتونم لبخند بزنم برات چی؟!"

بعد چند لحظه بالای صفحه اومد "شعر و غزلم ایز تایپینگ"!!!

"خنده که فقط با لب نیست خب...نگاه چشمات میکنم و لبخندتو از رو نگاهت میخونم،سرمو میذارم رو قلبتو لبخندتو میشمارم، با کل وجودم میشم گوش و خنده هاتو میشنوم"

اون لحظه خوشبخت تر از من کسیم بود؟!فکر نکنم!!!

شیطنتم‌ گل کرد و نوشتم:

"اگه قلبمم دیگه نزنه چی؟؟!!!!"

درجا گوشیم زنگ خورد،تا جواب دادم با تمام توانش داد زد:

"دیگه نشنوم ازین چرت و پرتا...فهمیدی؟؟!!!"

بغضم گرفت،هیچی نگفتم

زمزمه کرد:

"اونوقت قلب منم نمیزنه...دیگه نیستم تا کاریم کنم!"

زیر لب گفتم:

"خدا نکنه"

اون شبو تا صبح روی پشت بوم نشست و تا خود سحر حرف زدیم و براش شعر خوندم...

امروز که از سر دلتنگی و بیکاری داشتم پیامای قدیمیو میخوندم چشمم خورد به همون پیاما...

دلم میخواست برگردم به همون روز صبح توی بیمارستان و کنار همون آدمی که میخواست همسرشو ول کنه و بهش بگم خیلی مردی که تا الانشم دووم آوردی،بهش بگم خیلی آقایی که تا همینجاشم پای قول و قرارات وایستادی لااقل،بگم خجالت نکشی یه وقت از کارت،بگم نترسیاا...از تو بدتراشم هست!!!بگم هی تو! من نه مریضی لاعلاج گرفتم، نه درخت بی ثمر بودم،نه کسی جلوی به هم رسیدنمون ایستاد و نه لبخندم سوخته بود...بگم میدونم شاید نامردی مثل توام باورش نشه اما...

اونی که میگفت میمیره برای یه لبخندم...گریه هامم جلوی رفتنشو نگرفت!


| طاهره اباذری هریس |

  • پروازِ خیال ...

پنج

۰۶
فروردين


و گفت:

"پنج عددی خوش یمن ست..!"

پنج انگشتش را فرو برد

میان انگشتانم

پنجه در پنجه

چو چفت لولای در

که باز بود به سمت آمدن همیشه.

بوسیدمش

و با انگشتان دست دیگرم

قلبم را که شبیه یک پنج برعکس است

نشانش دادم

"این تنها عضو پیوندی ست 

که قبل مرگ هم می توان بخشیدش"

خندید

"گفته بودم پنج خوش یمن است..."

چیزی که در دست دیگرش بود

تیز بود و برنده اما

قرار بود پنج بار فرو کند میان تنم

دو تا به پهلوی راست

دو تا به پهلوی چپ

آخرین ضربه اما کلیدی ست میان قفل سینه ام

تا به یمن خوش اقبالی پنج

قلبم را بچرخاند رو به بالا

بالا

بالا

بالا میاورم هر چه را که روزی دوستش داشتم

خوشحالم ولی

چرا که صدای مادرم را هنوز می شنوم...

"به حق پنج تن، عاقبت بخیر شوی پسرم"


| حمید جدیدی |

  • پروازِ خیال ...


زنان، 

خدایانی زیبا و زیرک اند

در بهشتِ هر زَنی‌ 

جهنمی هست 

که روحت را به آتش میکشد ...

با این حال 

اگر قرار است عمرت دو روز باشد 

بگذار در دستان هوس آلود زنی‌ باشد 

که زندگی‌ را 

همان طور که هست عرضه می‌کند

عشق و ناکامی با هم،

این یعنی‌ تمام زندگی ....


| نیکی فیروزکوهی |

  • پروازِ خیال ...


آدمهای زیادی به دیدارت خواهند آمد،

دستت را می فشارند، روی ماهت را می بوسند

و صمیمانه ترین تبریکات قلبی شان را نثارت می کنند،

ولی... هیچکدام مثل من گوشه مبل خانه ات کز نمی کند، هیچکدام برایت شعر نمی نویسد،

هیچکدام شعر نمی خواند.


من زیرکانه دردم را پشت دود سیگارم پنهان می کنم

و با صدایی که بطور غم انگیزی می گیرد،

برایت می خوانم از غربتم در شهرهای دور،

از غربتت همین نزدیکی ها، از دور بودنت،

از این سالیان سال، از این یک سال دیگر هم،

از این تولدها،

از این جشنهای بدون من، از این جشنهای بدون تو،

از آروزهایی که برایت داشتم، از آرزوهایی که برایت دارم،

از آرزوهایی که پشت دستم را داغ کرده ام

و دیگر نخواهم داشت،

از وعده های دروغ ..

اینکه سال بعد می آیم و هرگز نیامدنم،

اینکه سال بعد منتظرم میمانی و منتظر نماندنت.


من روی ماهت را می بوسم،

صمیمانه ترین تبریکات قلبی ام را تقدیمت می کنم

و مصرانه وعده میدهم سال بعد، همین موقع می آیم،

تو میخندی

و میدانی نمی آیم ...


| نیکی فیروزکوهی |

  • پروازِ خیال ...

زیر باران

۰۵
فروردين


زیر باران که به من زل بزنی خواهی دید

فَن تشخیص نَم از چهره‌ی گریان، سخت است!


| کاظم بهمنی |

  • پروازِ خیال ...


ببین !

کوهستان آسمان را می بوسد

و امواج دریا یکدیگر را به سینه می فشرند

و هیچ گلی بخشیده نخواهد شد !

اگر گل دیگری را خوار بشمارد

و آفتاب زمین را در آغوش می گیرد 

بگو تمام این عشق ونوازشها

چه ارزشی دارند !

اگر تو معشوق من نباشی ...


| پرسی شلی |

  • پروازِ خیال ...

بهترین باش

۰۵
فروردين


بدان اگر مهربان باشی 

تو را به داشتن انگیزه های پنهان متهم میکنند، 

ولی مهربان باش

اگر شریف و درستکار باشی فریبت میدهند

ولی شریف و درستکار باش

نیکی های امروزت را فراموش میکنند 

ولی نیکوکار باش

بهترینهای خودت را به دیگران ببخش حتی اگر اندک باشد

درانتها خواهی دید آنچه میماند میان تو و خدای توست،

نه میان تو و مردم...


| نهج البلاغه |

  • پروازِ خیال ...


از خودت شروع کن

و به من ختم شو

از آن آغوش ها باش

که هر چه فشرده تر می شود

رنگ تر می آرامد

از من شروع کن 

و به خودت ختم شو

مردم پایان های تلخ را دوست ندارند


| آبا عابدین |

  • پروازِ خیال ...

مردم شناسی

۰۵
فروردين


هفت سال مردم شناسی خواندم در کنار آدمهایی که ته کلاس به مژه هایشان ریمل میزدند و رشته شان را مسخره میکردند و در کنار آدمهایی که فیلم خوب می دیدند و کتاب غیر درسی می خواندند و رشته شان را دوست داشتند

هفت سال از آدم های خارج از دانشگاه شنیدم حالا یعنی مردم رو میشناسی؟

هفت سال لبخند زدم و هفت سال مودبانه جواب دادم اِی ..

و هفت سال جواب شنیدم حالا بگو ببینم،من چه جور آدمی ام؟!

هفت سال سکوت کردم .. هفت سال دیگر هم سکوت خواهم کرد و حتی هفت سال دیگر ..

ما مردم شناسی خواندیم صفحه به صفحه، جزوه به جزوه، کتاب به کتاب .. استادها آمدند و رفتند .. استادها گفتند و گفتند و گفتند .. 7 سال گذشت .. مدرک کارشناسی شد کارشناسی ارشد .. حالا می دانم که هرگز نمی شود در جواب سوال حالا بگو ببینم، من چه جور آدمی ام؟ تنها یک جمله گفت، یا حتی یک پاراگراف، یا حتی یک صفحه .. حالا می دانم که مردم در کلمه خلاصه نمی شوند آنها یک روز نازنین و دوست داشتنی اند و یک روز عوضی و نفرت انگیز .. یک روز آن قدر احساساتی اند که پای تلویزیون، خیره به دهان اخبار گو، به پهنای صورت اشک می ریزند و یک روز با پوزخندی بر لب، کنار جنازه های بیراکبریتاده از ماشین های تصادفی، سلفی می گیرند .. یک روز عاشقند و عشقشان را به عرش میبرند و یک روز همان عشق سابق را به فرش میکوبند و مشت و لگد بارانش میکنند .. یک روز کارمندی محترم و آبرومند در شرکتی بزرگ اند و یک روز در قامت یک داعشی، سر از تن انسان جدا می کنند .. جمعه ها سر چهارراه برایت ترمز میکنند تا از خیابان رد شوی و دوشنبه ها سر همان چهارراه از رویت رد میشوند ..

نه .. مردم را نمیشود یکبار و برای همیشه شناخت .. مردم مثل رود اند رودی که در جریان است، می رود، می رود، می رود و هرگز نمی ماند .. مردم را باید در شرایط مختلف، در روزهای مختلف، در موردهای مختلف، در موقعیت های اجتماعی مختلف، در حالت های عاطفی مختلف، در فصل های مختلف و در مکان های جغرافیایی مختلف شناخت .. وقتی که مجرد اند و وقتی که متاهل، وقتی که بی پول اند و وقتی که پولدار، وقتی برنده اند و وقتی بازنده، وقتی اوضاع به کام شان است و وقتی نیست، وقتی در وطن اند و وقتی در غربت، وقتی کارمند اند و وقتی رئیس، وقتی غرق در ماتم اند و وقتی سرشار از خوشی، وقتی آویزان از میلهء اتوبوس بی آر تی اند و وقتی نشسته بر روی صندلی هواپیمای لوفت هانزا، وقتی شستشان به نشانهء لایک بالا است و وقتی در حال هو کشیدن اند .. مردم را باید هر روز و هر ساعت شناخت چرا که آنها رود اند .. می روند و هرگز نمی مانند می روند و تغییر می کنند و ثابت نمی مانند ..


| آنالی اکبری |

  • پروازِ خیال ...

سالی که نکوست

۰۵
فروردين


معشوقه‌ی ما حلال ِ ما نیست رفیق

خانوم ِ بهار مال ِ ما نیست رفیق

«سالی که نکوست از بهارش پیداست»

سالی که نکوست... سال ِ ما نیست رفیق


| احسان رعیت |

  • پروازِ خیال ...

آمدن بهار

۰۵
فروردين


با آمدن بهار 

زبان سرخ واژه های من !

که به اندازه ی یک زمستان 

میان ما جدایی آورده بود 

دوباره سبز شد 

و خاطرات آن زمستان سرد 

در دستان من !

جوانه زد 

بارور شد 

شعر شد 

و دل تو را هم به دست آورد !

اما 

نه این نسیم موافق 

نه این عطر اقاقی 

نه این رگبار تند بهاری 

و نه این لهجه ی اردیبهشتی شعر من !

هیچ کدام نتوانستند 

رد پای عمیق دلتنگی های تو را 

از قلب من !

پاک کنند ... 


| تابان رضازاده اول |

  • پروازِ خیال ...