درون سینه من

 

من مانده‌ام زِ پا

ولی آن دورها هنوز

نوری‌ست

شعله‌ای‌ست

خورشید روشنی‌ست

که می‌خوانَدم مُدام!

 

اینجا درون سینه من

زخم کهنه‌ای‌ست

که می‌کاهدم مُدام.

 

| حمید مصدق |

دل وحشت زده

دل وحشت زده در سینه من می‌لرزید

دست من ضربه به دیوار زندان کوبید

آی همسایه زندانی من

ضربه‌ی دست مرا پاسخ گوی

ضربه دست مرا پاسخ نیست

 

تا به کی باید تنها تنها

وندر این زندان زیست

ضربه هر چند به دیوار فرو کوبیدم

پاسخی نشنیدم

 

سال ها رفت که من

کرده‌ام با غم تنهایی خو

دیگر از پاسخ خود نومیدم

 

راستی هان

چه صدایی آمد؟

ضربه‌ای کوفت به دیواره زندان، دستی؟

ضربه می‌کوبد همسایه زندانی من

پاسخی می‌جوید

دیده را می‌بندم

در دل از وحشت تنهایی او می‌خندم 

| حمید مصدق |

" ای عشق"

و تو

آن شعر محالی که هنوز

با دو صد دلهره در حسرت آغاز توام

چشم بگشای و مرا باز صدا کن

" ای عشق"

که من از لهجه ی چشمان تو 

شاعر بشوم

و تو را سطر به سطر

و تو را بیت به بیت

و تو را عشق به عشق ...

شاید اینبار تو را پیش تو 

با مرگ خود آغاز کنم ...

| حمید مصدق |

من صبورم اما

من صبورم اما

به خدا دست خودم نیست اگرمی رنجم

یا اگر شادی زیبای تو را

به غم غربت چشمان خودم می بندم

من صبورم اما

چه قدَر با همه ی عاشقی ام محزونم

و به یاد همه ی خاطره های گل سرخ

مثل یک شبنم افتاده ز غم مغمومم

من صبورم اما

بی دلیل از قفس کهنه ی شب می ترسم

بی دلیل از همه ی تیرگی رنگ غروب

و چراغی که تو را از شب متروک دلم دور کند

من صبورم اما

آه، این بغض گران

صبر چه می داند چیست

| حمید مصدق |