غم را روانه کرده‌ام به دوردست‌ها
نشسته‌ام پشت پنجره‌ی بهار
بوسه می‌زنم بر شعر، گل، قهوه و موسیقی
و مُشت مُشت شادی در خانه می‌پاشم
می‌خندم و به فاصله‌ی من تا من فکر می‌کنم
قهوه‌ام را تلخ سر می‌کشم
و طعم گس زندگی را فراموش می‌کنم
قوی‌بودن انتخاب من است!
| سارا قبادی |
این که تو را نمی بینم
دلیل فراموشی نمی شود
من خدا را هم نمی بینم
اما ضربان قلب من است
مثل تو
که در گوشه ی به غم نشسته ی قلبم
عجیب می کوبی!
| سارا قبادی |
زن بودم
پای دوست داشتنت ایستادم
مرد نبودی
شکستم،
فرو ریختم
و سال‌هاست
که ایستاده مرده ام!
| سارا قبادی |
امروز..
راحت از کنارم مى گذرى
اما نمى دانى
شاید سال هاى بعد،
با شنیدن
صداى سوزناکِ نى لبکِ چوپانى
یا آواز غمگین دخترکى پشت پنجره
و یا صداى حزین دوره گردى در کوچه ها
غمى دلت را چنگ زد
و یاد من افتادى...
شاید سال هاى بعد
در حالى که روزنامه مى خوانى
دخترت عاشقانه هاى مرا
زیر لب زمزمه کند
و تو
خیره به نوشته هاى روزنامه ات
به این فکر کنى
که خاکستر عشق
با نسیمى شعله مى کشد
و عشق عجیب ویرانگر است...
تو سال ها بعد،
خواهى فهمید
که عاشقم بودى...
| سارا قبادى |
