عزیزی می‌گفت جای گیاهِ بامبو را که عوض کنی دیگر رشد نمی‌کند؛ پژمرده می‌شود.
میدانی چرا؟ چون ریشه اش را همانجا، جا میگذارد...
دلِ آدمیزاد که دیگر کمتر از گیاه نیست جانم!
گاهی ریشه اش جا می‌ماند در دلی، لبخندی، بوسه ای...
| سحر رستگار |
من نگرانم، دلم میسوزد
از اینکه چند سال بعد عکسِ دو نفره ام را برایت ایمیل کنم
و تو با روشنفکریِ مسخره ای از صمیم قلب برایم آرزوی خوشبختی کنی،
من میترسم از اینکه دلم بخواهد
سر به تنِ آن شخصِ کناری ات نباشد
و مجبور باشم لبخندِ احمقانه ای بزنم و
بگویم به هم میایید .
آن موقع حتما هم من خوشبختم هم تو،
و یکی را هم داریم
که کاملا با هم تفاهم داریم
و دیگر حتی بحث هایِ نصفِ و نیمه نداریم،
اما همیشه یک جایِ کارمان میلنگد
که پنجشنبه ها به بهانه یِ دلتنگی برای مادر بزرگ در گوشه یِ خانه مان اشک میریزیم و
جمعه ها را به بهانه یِ دلگیری روز جمعه
کلِ روز را با بی حوصلگی میگذرانیم.
باور کن من میترسم
تو نمیترسی؟
| سحر رستگار |
در خیالم
یک روز دوباره عاشقت میشوم
و با انگیزه بیدار میشوم،
و یک شب آنقدر نفرینت میکنم
که صبح با چشم هایِ پف کرده بیدار میشوم.
میبینی؟
حالِ این روزهایم
حتی بدتر از آن خداحافظیِ نصفه و نیمه شده است...
| سحر رستگار |
