خدایا
از آن پرنده‌ی کوچک سبز
اگر خبر داری
بهار امسال را
پر از سلام و ترانه کن!
| سید علی صالحی |
سال نو مبارک دوستانِ جان!
به اندازه ی همه ی شکوفه های بهاری براتون آرزوهای قشنگ دارم 🌸🍃
غم و غصه از دلتون دور، سلامتی، عشق و خنده‌ی از ته دل براتون آرزو می کنم
بهارتون مبارک ❤️
گریه نکن ری را
راهمان دور و دلمان کنار همین گریستن است
دوباره اردیبهشت به دیدنت مى آیم...
| سید علی صالحی |
وقتی که تو نیستی
من حزن هزار آسمان
بی اردیبهشت
را گریه می کنم.
| سید علی صالحی |
حالا که چمدانم را
این همه بى‌کلید بسته‌ام
تازه مى‌پرسى کجا، چرا، از چه سبب...!؟
یعنى تو داستان دلبستگى‌هاى مرا
به همین چیزهاى معمولى ندانسته‌اى، نمى‌دانى؟
لااقل یک بفرماى ساده،یک سکوت!
| سید علی صالحی |
یار
هی یار، یار!
این جا اگر چه گاه
گل به زمستانِ خسته خار می‌شود،
این جا اگر چه روز
گاه چون شب تار می‌شود،
اما بهار می‌شود.
من دیده‌ام که می‌گویم!
| سید علی صالحی |
سال به سال
هر سال
صحبت از نفت و چراغ و سپیده‌دم است
صحبت از سفره گشودنِ صبح است
صحبت از علاقه عجیبی به اسمِ عدالت است،
اما پرده‌ها تاریک
پدرها خسته
سفره‌ها خالی....
| سیدعلی صالحی |
اگر عشق
آخرین عبادت ما نیست
پس آمده‌ایم اینجا
برای کدام درد بی‌شفا
شعر بخوانیم و باز به خانه برگردیم؟
| سید علی صالحی |
چترت را کنار ایستگاهی
در مه فراموش کن
خیس و خسته به خانه بیا
نمی خواهم شاعر باشی،
باران باش
همین برای هفت پشت
روییدن گل کافیست
چه سرخ
چه سبز
چه غنچه...
| سیدعلی صالحی |
در شیون بى‌پایان این روزگار
به من بگو
بر این مردم خسته چه رفته است
که هزار پیراهن سیاه
کهنه کرده‌اند و هنوز
اندوه‌گزارِ بى‌فرصت عزا از پى عزا...!
| سید علی صالحی |
دوستت دارم
مثل تشنه که عبادت آب را
مثل ماه که برکه ى باران را
مثل کوه که استعاره ى دریا را
دوستت دارم
مثل خداوند که نخستین مخلوق را...
| سید علی صالحی |
و تو
هر جا و هر کجای جهان که باشی
باز به رویاهای من بازخواهی گشت
تو مرا ربوده٬ مرا کشته
مرا به خاکستر خواب ها نشانده ای
هم از این روست که هر شب
تا سپیده دم بیدارم
عشق همین است در سرزمین من
من کشنده ی خواب های خویش را
دوست می دارم!
| سید علی صالحی |
شاهد بوده‌ای،
لحظه‌ی تیغ نهادن بر گردن کبوتر را؟
و آبی که پیش از آن
چه حریصانه و ابلهانه می‌نوشد پرنده؟
تو آن لحظه‌ای!
تو آن تیغی!
تو آن آبی!
من آن پرنده بودم...
| سید علی صالحی |
دستت را به من بده
نترس !
باهم خواهیم پرید...
من از روی رویاهایی که رو به باد وُ
تو از روی بوته هایی که بارانْ پَرَست...
امید و علاقه ی من از تو ،
اندوه و اضطراب تو از من
واژه‌ها، کتاب‌ها و ترانه‌های من از تو ،
سکوت، هراس و تنهاییِ تو از من
حضور، حیات و حوصله‌ی من از تو ،
تَراخُم، تشنگی و کسالتِ تو از من
هلهله، حروف، هرچه هستِ من از تو ،
درد، بلا و بی کسی‌های تو از من...
| سید علی صالحی |
بهار به بهار
در معبر اردیبهشت،
سراغت را از بنفشه های وحشی گرفتم
و میان شکوفه های نارنج
در جستجویت بودم!
در "پاییز" یافتمت ...
تنها شکوفه ی جهان
که در پاییز روییدی !
| سید علی صالحی |
قمری های بی خیال هم فهمیده اند
فروردین است ،
اما آشیانه ها را باد خواهد برد.
خیالی نیست !
بنفشه های کوهی هم فهمیده اند
فروردین است ،
اما آفتاب تنبلِ دامنه را باد خواهد برد.
خیالی نیست.!
سنگریزه های کناره رود هم فهمیده اند
فروردین است ،
اما سایه روشنانِ سحری را باد خواهد برد.
خیالی نیست !
همه اینها درست
اما بهارِ سفر کرده ی ما کی بر می گردد؟
واقعاً خیالی نیست !؟
| سید علی صالحی |
بیا برویم خانه‌ی خودمان
هر چه باشد بهتر از بوی باد وُ
بالش‌های کهنه‌ی این مسافرخانه است
روی زمین می‌خوابیم
دفترِ ترانه‌های حافظ را
زیر سر خواهیم گذاشت،
صبح که از خوابِ فال و پیاله برمی‌خیزیم
خانه پُر از بوی می و عطرِ شکوفه
خواهد شد.
این همان مطلبی‌ست
که از سهمِ ساده‌ی همین زندگی
به ما خواهد رسید.
حالا دست از دوختن این دگمه‌های شکسته بردار،
برایت پیراهنِ خوش‌رنگِ قشنگی خریده‌ام،
وِل کن بیا برویم رو به نورِ چراغ بنشینیم
اینجا دعای روشن هیچ دختری !
برآورده نمی‌شود
به خدا خانه‌ی خودمان خوب است،
خانه‌ی خودمان خوب است ....
| سید علی صالحی |
