حس خوبیست در آغوش خودت پیر شوم

حس خوبی‌ست در آغوش خودت پیر شوم 

اینکه یک عمر به دستان تو زنجیر شوم 

آسمانم شوی و تا به سرم زد بپرم

با نگاه پر از احساس تو درگیر شوم 

حس خوبی‌ست نفس‌های تو را لمس کنم

آن‌قدر سیر ببوسم نکند سیر شوم؟

درد اگر از تو به اعماق وجودم برسد 

حاضرم دم نزنم تا که زمینگیر شوم 

باید ابراز کنم نیت رویایم را 

باید از زاویه‌ی شعر تو تفسیر شوم 

یک غزل باشم و تا مرز جنونت ببرم 

پر از آرایه و اندیشه و تصویر شوم 

اولین تار سفید سر من را دیدی 

حس خوبیست در آغوش خودت پیر شوم

| صنم نافع |

یک زن از عشق تو جان داد، ولی خاک نشد

یک زن از عشق تو جان داد، ولی خاک نشد

تلخیِ حادثه از ذهنِ خدا پاک نشد

در غم مُردن او آینه‌ی ماتِ اتاق

همنشینِ ِ رُژ وُ سنجاقِ سر وُ لاک نشد

روحیاتش که به هم ریخت شبی زد به سرش

بی صدا بود جنونش وَ خطر ناک نشد!

گرچه می‌خواست همه خاطره‌ها را ببرد

سهم او بیشتر از ظرفیت ِ ساک نشد

از سر سادگی‌اش بود... به تو رو آورد ...

باورت داشت و یک ثانیه شکّاک نشد

آن قَدَر مُرد برایت که تو را مرد کند !

چشم تو هرگز از این مرثیه نمناک نشد

| صنم نافع |