تجربه‌ی دوست داشتن، یک خوشبختی است. گاهی حتی فراق، خوش است. خصوصا اگر از تب‌و‌تاب اولیه عبور کرده باشی. اجازه دهی غبارها بخوابند. آرام بگیری و قبول کنی.
عشق به قلب آدم غَنا می‌بخشد. تجربه‌ی این رنج‌ها خوب است و یک گنجینه در ته قلبِ تو پُر می‌کند، اگر درست شناسایی‌اش کنی.
آلبر کامو در زمانه‌ی دوری از یار نوشت: "حتی جدا از تو، چیزی در من سکونت داشت."
در غیبت معشوق، چیزی از او در تو ساکن می‌شود.
چیزی حتی بهتر از او.
| معین دهاز |
چیزى بگو
حرفى بزن از فردا
اما نه انقدر تلخ که دلم بلرزد
و نه آنچنان زیبا
که باورم نشود.
| معین دهاز |
من از همه‌ی آنچه نداشته ام، اشباع شده ام
لبریز شده ام
خسته شده ام
همه‌ی آنچه نیست، از من دارد سر می‌رود.
آیا کسی حرف مرا می‌فهمد؟
| معین دهاز |
کاش یک بار هم
ما شکوفه می‌دادیم!
ما که این همه
هرس شده‌ایم...
| معین دهاز |
باید گریه کنم
اما نه برای فاجعه
برای اینکه بازمانده را، نجات یافته می‌دانند...
| معین دهاز |
تنها نگران این بودم؛
که به جستجوی تو
در دورترین کوچه ی دنیا
به خانه ات برسم
و تو به جستجویم رفته باشی !
چه غم‌بار
وقتی نمی دانی
گم کرده ای
یا گم شده ای...!
| معین دهاز |
بعدِ رفتنت
هر بار که از پنجره به کوچه نگاه میکنم،
برایم دست تکان میدهی
با چمدانی که
همه چیز را برد
حتی همین کوچه را،
همین پنجره را،
چشم هایم را،
ادامه ی این شعر را...
| معین دهاز |
