پیش آ بهار خوبی

 

پیش آ بهار خوبی تو اصل فصل‌هایی

تا فصل‌ها بسوزد، جمله بهار ماند

 

| مولوی |

حضرت عشق

 

حضرت عشق بفرما که دلم خانه توست

سر عقل آمده هر بنده که دیوانه توست

 

| مولانای جان |

حذر نمی کنم

 

ناز کنی؛ نظر کنی؛ قهر کنی؛ ستم کنی

گر که جفا، گر که وفا، از تو حذَر نمی کنم

 

| مولانای جان |

گر من بروم

 

ای آنکه مرا بسته ی صد دام کنی

گویی که برو در شب و پیغام کنی

 

گر من بروم تو با که آرام کنی

همنام من ای دوست که را نام کنی

 

| مولانای جان |

بیمار غمم

 

 

من ذره و خورشید لقائی تو مرا !

بیمار غمم، عین دوائی تو مرا !

بی‌بال و پر اندر پی تو می‌پرم،

من کاه شدم، چو کهربائی تو مرا !

 

| مولانای جان |

یک جان

جانِ تو و جانِ من گویی که یکی بوده ست

سوگند بدین یک جان، کز غیر تو بیزارم...

| مولانای جان |

مَچشان

ز آنکه مرا داد لبش؛ نیست لبی را اثرش

ز آنچه چشیدم ز لبت؛ هیچ لبی را مچشان

| مولانای جان |

بی تو به سر نمیشود

ناز کنی نظر کنی، قهر کنی ستم کنی

گر که جفا گر که وفا، از تو حذر نمیشود

داغ که دارد این دلم، داغ تو و خیال تو

بی همگان به سر شود، بی تو به سر نمیشود

| مولانای جان |

تو مرا جان و جهانی

تو مرا جان و جهانی

چه کنم جان و جهان را ؟!

تو مرا گنج روانی

چه کنم سود و زیان را ؟!

| مولانای جان |

من آنِ تو، تو آنِ من

مبارک آن دَمی کایی، 

مرا گویی ز یکتایی:

من آنِ تو، تو آنِ من، 

چرا غمگین و پُر دردی؟ 

| مولانای جان |

بوسه دهم

آه، که شب جمله در این وعده رفت

بوسه دهم... بوسه دهم...روز شد!

| مولانای جان |

ره عشق

جان به کف خنده به لب شعله به دل شور به سر

جان فدا در رهِ جانانه ی عشقیم هنوز ...

| مولانا |