دوست داشتنت مثل تکیه زدن به پرتگاهه

توو زندگیمون بیشتر از همه چیز ،

به شب اطمینان کردیم ... 

همه ی شبایی که چشامونو بستیم و تنمونو سپردیم به خواب ، 

میدونستیم این روحی که داره از تن جدا میشه ، ممکنه دیگه هرگز برنگرده 

ولی همیشه آرامش خواب اونقدری بوده که با زیر سر گذاشتن بزرگترین ترس دنیا ، روحمونو سپردیم بهش ... 

دوست داشتنت مثل تکیه زدن به پرتگاهه 

مثل پاگذاشتن رو لغزنده ترین سنگ درست لبه ی یه دره ی عمیق 

مثل نشستن رو ریل قطار 

مثل چشم بسته رد شدن از خیابون 

دل سپردن بهت ، درست مثل همون لحظه های قبل خوابه ، 

همیشه این احتمال هست که هیچ برگشتی وجود نداشته باشه ، 

اما اون آرامشه ، اون رهاشدنه ، باعث میشه به هر اتفاقی که ممکنه بعدش بیفته تن بدی 

| نازنین هاتفی |