کنار من بنشین شعر عاشقانه بخوان

بپوش دامن پرچین که دخترانه‌‌ تر است

برقص چون غزل این‌ بار عاشقانه‌ تر است

به صورت تو نمی‌ آید اینکه اخم کنی

بخند بانو جان، خنده شاعرانه‌ تر است

جهان بی‌ تو فقط یک چهار دیواری‌ ست

بمان که این درودیوار با تو خانه‌ تر است

نترس! موی خودت را به دست من بسپار

که پنجه‌ های من از هر چه شانه، شانه‌ تر است

چقدر ماه شدی! آسمان به سر کردی

نه! شال آبی‌ ات انگار بی‌ کرانه‌ تر است

کنار من بنشین شعر عاشقانه بخوان

بخوان! صدای غزل با تو جاودانه‌ تر است

| حمیدرضا کامرانی |