دوست میدارم

‍ من دلم را که می تپد با تو

گرچه گمراه دوست می‌دارم

با تو معدود خنده هایم را

گرچه کوتاه دوست می‌دارم

چشم خود را که دیده بود تو را

دست خود را که چیده بود تو را

پای خود را که مدتی شده بود

با تو همراه، دوست می‌دارم

هر کسی را که دارد از تو نشان

همه را فارغ از زمان و مکان

مثل عکس عروسی ات که در آن

شده ای ماه، دوست می‌دارم

غصه را در پی رمیدن تو

گریه را در پس ندیدن تو

لحظه ای را که بعد دیدن تو

می کشم آه...دوست می‌دارم

یادم آمد...غزل که می گفتم

دوست می‌داشتی و می‌خواندی

به همین خاطر است شعرم را

گاه و بی‌گاه دوست می‌دارم

تو عیار محبتم شده ای

دوستت دوست، دشمنت دشمن

هرکسی را که دوستت دارد

ناخودآگاه دوست می‌دارم...

| مهدی شهابی |