چه رنجی است

 

چه رنجی است ‏خوابیدن زیر آسمانی

‏که نه ابر دارد، نه باران.

‏از هراس، از کلمات،

‏هرشب خواب‌های ‏آشفته می‌بینیم.

‏به این جهان آمده‌ایم ‏که تماشا کنیم؛

‏صندلی‌های فرسوده و رنگ‌باخته

‏سهم ما شد.

‏انتخاب ما مرواریدهای رخشان ‏بود.

 

| ‏احمدرضا احمدی |